Τετάρτη

9/1/08

Τι κέρασε την Αλίκη

ο τρελός κάπελας στη Χώρα των Θαυμάτων;
Tchae !

.

α.κ.

Μικρό ημερολόγιο ταξιδιού

- συνέχεια

στη θάλασσα

Θαλασσοδερνόμαστε μέρες τώρα...
Πλέουμε μεσοπέλαγα.
Νυχτώνει, ξημερώνει ξανά, φορές δεν ξεχωρίζεις το πρωί απ’ τη νύχτα.

Φυσομανά, το κήτος σκαμπανεβάζει, τρίζει ως τα έγκατά του, ακολουθεί τη φορά απ’ τα κύματα, μουντάρει στ’ αστραπόβροντα, μουγκρίζει, παλεύει, ατρόμητο θεριό.
Ο καπετάνιος, που του αρέσει να μας μαθαίνει καινούργια πράγματα, την ώρα της ξεκούρασής του ανοίγει τους ναυτικούς του χάρτες πάνω στον ξύλινο πάγκο της καμπίνας.
Εγώ κι ο λοστρόμος σκύβουμε πάνω στο χάρτη και κοιτάζουμε με περιέργεια.
Εδώ, έξω απ’ τη Μάλτα, μας δείχνει με το δάχτυλό του, τούτον τον άνεμο που συναντήσαμε και μας τραμπάλιαζε δυό μέρες, τον λένε Γκρεκάλε . Απ' το Ιόνιο έρχεται, κι απ' τα δυτικά παράλια. Βορειοανατολικά φυσάει .

Πίσω μας ωστόσο, φύσαγε και μας τράνταζε εκεί δα, κι ο Μαϊστρος. Κι έσουρε το δάχτυλό του πάνω στο χάρτη ανάποδα, απ’ τον πορθμό της Σικελίας, ίσαμε κάτω απ’ τη Σαρδηνία. Όσο όμως κατεβαίνουμε Νοτιοανατολικά, ναυτόπουλα, λέει ο καπετάνιος γελώντας, χμμμ... εκειδά, θα γνωρίσετε ποιος είναι κι ο Σιρόκος . Θα κατεβάσει ομίχλες ο Σιρόκος. Στα τυφλά θα πηγαίνουμε, μέρα μεσημέρι. Μόνο με τα όργανα πλεύσης.
Γελάει ο καπετάνιος σαν βλέπει τα τρομαγμένα μουτράκια μας, μας κοροϊδεύει και μας λέει «ναυτόπουλα».
Ανάθεμά με, αν εγώ είμαι ναυτόπουλο.
Ένα άμαθο, αναγουλιασμένο πλάσμα στις φουρτούνες είμαι. Μα κι ο λοστρόμος θαρρώ, δεν πάει πολύ πίσω. Το τρίτο ή τέταρτο μπάρκο του είναι τούτο.
Καμιά φορά, μου φαίνεται πως μπορεί να είναι, και πιο τρομαγμένος από μένα.
Αίκος αγράνεμος ! Αίκος αγράνεμος ! φώναζε χτες, την ώρα που ο άνεμος δυνάμωνε.
Τι πάει να πει αυτό; Ρώτησα έκπληκτη τον καπετάνιο. Τι λέει αυτός;
Πόντιος είναι, λέει ο καπετάνιος, κι άμα τα βρίσκει σκούρα θυμάται τη γλώσσα του ! Αγράνεμον, λένε τον άγριο άνεμο. Κι ο καπετάνιος βάζει τα γέλια κι ανεβαίνει στην πλώρη.

Εγώ πάλι, ώρες ατέλειωτες μένω μονάχη, στην κοιλιά του κήτους.
Πού να τολμήσεις με τούτον τον καιρό να ξεμυτίσεις…
Εφευρίσκω όμως, και κάνω πράγματα για να μη βαριέμαι.

Γράφω γράμματα στους φίλους που άφισα πίσω, διαβάζω, ακούω μουσική, βλέπω παλιές καλές ταινίες, φτιάχνω και πίνω tchae, ρίχνω πασιέντζες, τις προάλλες κατέβηκε κάτω ο λοστρόμος μετά τη βάρδια, και μ’ έμαθε πόκερ. Το πιο πολύ όμως, διαβάζω.
Θυμάμαι κάτι που μου είχε αρέσει πριν χρόνια στον Καζαντζάκη, σε ένα από τα ταξιδιάρικά του βιβλία, μου φαίνεται πως είναι το «Ιαπωνία – Κίνα». Εκεί λοιπόν, έγραφε : «όταν ταξιδεύεις για καιρό στη θάλασσα, για να μπορέσεις να επιβιώσεις, ή, πρέπει να έχεις ένα πολύ ισχυρό πάθος, ή , πρέπει να είσαι απαλλαγμένος από όλα τα πάθη». Κάπως έτσι τέλος πάντων το έγραφε...
Κι εγώ, συχνά από όταν ξεκίνησα τούτο το ταξίδι, θυμήθηκα πολλές φορές τούτον το λόγο.
Είναι σκληρό πράμα η θάλασσα. Δοκιμασία ατέλειωτη για τους ανθρώπους, που την κάναν επάγγελμα και την ταξιδεύουν.
Η θάλασσα, δεν φτάνει να σ’ αρέσει. Είναι πολύ λίγο, το να σ’ αρέσει. Θαρρώ πρέπει να την αγαπάς πολύ, για να πάρεις τη μεγάλη απόφαση.
Κι είναι η θάλασσα, από κείνα τα πλάσματα, που στα ζητάει να της τα δώσεις όλα. Σα γυναίκα ερωτευμένη.