Ζαχαρίας Παπαντωνίου

.

Έτσι αρχίζει τούτο το σπουδαίο, παιδικό βιβλίο :

.

Βραδιάζει.

Τι λαμπρή φωτιά είναι αυτή, που φάνηκε στο βουνό !
Πρώτος ο Φάνης την είδε. Πρώτος αυτός βλέπει τις ομορφιές της γης και τ’ ουρανού και τις δείχνει στ’ άλλα παιδιά : τον ήλιο που βασιλεύει, τα σύννεφα που τρέχουν στον ουρανό, το άστρο που καθρεφτίζεται στο ρυάκι.

.

.

σελ. 164

Το όνειρο του χωριάτη

-«Και ποιο είναι το όνειρο του χωριάτη;» ρωτούν τα παιδιά.

«Ήταν ένας χωριάτης, άρχισε να λέη ο δασάρχης, κι είχε μια γίδα.

Την πήγαινε στο δάσος κι έβοσκε. Μια μέρα, που την άρμεγε, τι να δη; Αντί γάλα, έβγαζε νερό. Το νερό γέμισε την καρδάρα, πλημμύρισε τον τόπο και κατέβηκε με ορμή στους κάμπους.
«Έλα, για όνομα του Κυρίου», είπε ο χωριάτης την ώρα που πνιγόταν.
Γιατί αυτά όλα στ’ όνειρό του τα είδε !

Όταν ξύπνησε, πήγε σε δυό χωριάτες εκατό χρονών να του εξηγήσουν τ’ όνειρο.
Ο ένας γέρος του είπε, πως το νερό θα είναι γάλα. Ο άλλος του είπε, πως θα έχη να κάμη με δικαστήρια.
«Οι γέροι παραγέρασαν», είπε «ας πάω να δω τον ψάλτη, που διάβασε περισσότερα».
Πήγε στον αριστερό ψάλτη και του είπε τ’ όνειρο. Εκείνος έβαλε τα γυαλιά του, πήρε από το ράφι ένα μεγάλο βιβλίο, κι αφού του τίναξε τη σκόνη, το άνοιξε και διάβασε δυνατά :

«Γ ί δ α . Εάν ιδής εις τον ύπνο σου γίδα, εάν μεν συμβαίνη και είναι μαύρη η γίδα και έχη τα κέρατα γυριστά, τούτο σημαίνει , ότι θέλεις λάβει ογρήγορα γράμμα συστημένον από τους συγγενείς σου από την Αμερική».
Η γίδα ήταν τέτοια, ο χωριάτης όμως δεν είχε κανένα συγγενή στην Αμερική.
Ο ψάλτης έβαλε τα γυαλιά του στην άκρη της μύτης και διάβασε άλλη σελίδα :

«Ν ε ρ ό ν . Εάν ίδης νερόν και τρέχη από βρύσιν και το νερόν κάμνη βροντήν πολλήν εις το σταμνίον, τότε εις καβγάν θέλει εμπλέξεις. Εάν το νερόν τούτο τρέχη από αυλάκι…»
«Από γίδα !» φώναξε ο χωριάτης. «τι λέει το βιβλίο, άμα τρέχει νερό από γίδα;»

- «Το βιβλίο, είπε ο ψάλτης, δε λέει τίποτα σε τούτο το ζήτημα, αν και είναι χίλιων χρονών ονειροκρίτης, γραμμένος από τους σοφούς του κόσμου».

Ο χωριάτης, όταν είδε, πως και το βιβλίο δυσκολεύεται να εξηγήση τ’ όνειρό του, του φάνηκε, πως μεγάλο κακό θα του γίνη.

«Συμπέθερε ! του είπε τότε κάποιος χωριάτης, τι κάθεσαι και σκοτίζεσαι; Το πράμα είναι φανερό.
- Η γίδα τρώει το κλαρί. Το κλαρί κρατεί τα χώματα και τα χαλίκια στις ράχες. Άμα φαγωθή το κλαρί, παίρνουν οι βροχές το χώμα και το χαλίκι και το πηγαίνουν στο χείμαρρο.

Ο χείμαρρος φουσκώνει, κατεβαίνει στους κάμπους και καταστρέφει. Αν το κλαρί είναι στη θέση του, δε γίνεται τίποτα απ’ αυτά. Να λοιπόν, γιατί η γίδα βγάζει νεροποντή. Σωστά τα είδες στον ύπνο σου».

.

.

.

Κι έτσι τελειώνει τούτο το σπουδαίο, παιδικό βιβλίο :

Έπειτα από χρόνια

Όσοι από τους παλιούς θυμούνται αυτή την ιστορία, μας είπαν, πως εκεί στη χώρα, φάνηκε έπειτα από χρόνια ένας δάσκαλος, που άφησε όνομα.
Έπαιρνε τα παιδιά και τα δίδασκε κάτω από τα δέντρα.
Όταν δεν ήταν *βαρυχειμωνιά, είχαν για σχολείο πότε ένα πεύκο, πότε έναν πλάτανο.
Έπαιρναν το βιβλίο τους και διάβαζαν μαζί του απάνω στους λόφους, στον ήλιο και στον αέρα.
Από κει τους έδειχνε τους γύρω τόπους, τη γη, τον ουρανό, τα πλάσματα όλα.

Τους πήγαινε κοντά στις αγελάδες, στα πρόβατα, στα γίδια, στις κότες, για να μάθουν πώς ζούνε.
Τους μάθαινε τη ζωή των δέντρων, των πουλιών και των εντόμων.

Όταν ήταν καθαρή αστροφεγγιά, τους έδειχνε από ένα ύψωμα και τους ωνόμαζε τ’ άστρα.
Τους μάθαινε να γράφουν, όσα έβλεπαν στον κόσμο κι όσα είχαν στο νου και στην ψυχή τους.
Το δάσκαλο αυτό, τον έλεγαν Λάμπρο.
Όσο για τον Γκέκα, δεν ξέρομε τι απόγινε.
Σπάνια μαθαίνουν οι άνθρωποι την ιστορία των σκύλων.

Υ.Γ.
1. σας αντέγραψα λίγο απ’ το βιβλίο,
που μπορούσε να διαμορφώνει παιδικές ψυχές

2. τώρα που συνάντησα τη λέξη
 
* βαρυχειμωνιά

μου ήρθε συνειρμικά ένα άλλο κείμενο,

ενός άλλου σπουδαίου,
με τίτλο – αν θυμάμαι καλά –
* βαρυχειμωνιά
.

Έχω χρόνια να το πιάσω, μα θα ψάξω να σας το βρω

Ο ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ

Σαν έμαθε τη λέξη καλησπέρα
ο παπαγάλος είπε ξαφνικά:
«Είμαι σοφός, γνωρίζω ελληνικά.
Τι κάθομαι δω πέρα;»

Την πράσινή ζακέτα του φορεί
και στο συνέδριο των πουλιών πηγαίνει,
για να τους πει μια γνώμη φωτισμένη.
Παίρνει μια στάση λίγο σοβαρή,
ξεροβήχει, κοιτάζει λίγο πέρα,
και τους λέει : Καλησπέρα !

Ο λόγος του θαυμάστηκε πολύ.
Τι διαβασμένος, λένε, ο παπαγάλος!
Θα ‘ναι σοφός πολύ μεγάλος
αφού μπορεί και ανθρώπινα μιλεί.

Απ’ τις Ινδίες φερμένος, ποιος το ξέρει
πόσα βιβλία μαζί του να ‘χει φέρει,
με τι σοφούς εμίλησε, και πόσα
να ξέρει στων γραμματικών τη γλώσσα…

«Κυρ - παπαγάλε, θα ‘χουμε την τύχη
ν’ ακούσουμε τι λες και παρά πέρα;»
Ο παπαγάλος βήχει, ξεροβήχει
μα τι να πει ; Ξανάπε :

«Καλησπέρα.»

Η Προσευχή Του Ταπεινού
.
.


Κύριε,
σαν ήρθεν η βραδιά, σου λέω τη προσευχή μου :
'Αλλη ψυχή δεν έβλαψα στο κόσμο απ' τη δική μου.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήσαν αγαπημένοι.
Τη πίκρα μου τη βάσταξα, μου δίνεις και τη ξένη.
Μ' απαρνηθήκαν οι χαρές. Δε τις γυρεύω πίσω.
Προσμένω τα χειρότερα. Ειν' αμαρτία να ελπίσω.
Σαν ευτυχία αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα.
Στη πόρτα μου, άλλος δε χτυπά κανείς, απ' τον αγέρα.
Δεν έχω δόξα. Ειν' ήσυχα τα έργα που 'χω πράξει.
'Ακουσα τη γλυκειά βροχή, τη δύση 'χω κοιτάξει,
έδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι,
ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδι.
Τώρα δεν έχω τίποτε να διώξω ή να κρατήσω.
Δε περιμένω ανταμοιβή, πολλή 'ναι τέτοια ελπίδα!
Ευδόκησε ν' αφανιστώ, χωρίς να ξαναζήσω.
Σ' ευχαριστώ
για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.