Η φίλη ellinida
και
Η φίλη Negma



έθεσαν εδώ, προ ημερών

ΖΗΤΗΜΑ ΠΟΙΗΣΗΣ !

δε θέλουμε δα πολύ, να το ανοίξουμε κι εμείς ! ...

ψάξε - ψάξε

στο φιλόξενο βήμα δημόσιας συζήτησης

του ηλεκτρονικού, λογοτεχνικού περιοδικού lexima ,

βρήκα το παρακάτω κείμενο,

της "πανάρχαιης ελληνικής λέξης",

που αφορά στον Ποιητή.

Κατηγορία : Για τη λογοτεχνία
Θέμα : Τι ουν εστι ποιητής;

Δημοσιεύθηκε : Sun Feb 04, 2007 5 : 02 am

Θέμα δημοσίευσης : Τι ούν, εστί ποιητής;

" Κάτι εξαιρετικό, βρήκε τις προάλλες το synnefo .

Δημοσιεύθηκε : Thu Jan 04, 2007 3 : 32 am

Θέμα δημοσίευσης :

«Ποτέ δεν θεώρησε τον εαυτό του ποιητή ή τη δουλειά του ποίηση.

Η ποίηση είναι ετυμηγορία, δεν είναι επάγγελμα. Το ποίημα είναι ένα βρώμικο, ματωμένο, καυτό πράγμα που πρέπει να το αρπάξεις πρώτα με γυμνά χέρια.

Κάποτε η Φωτιά εξυμνούσε το Φως, το Χώμα την Ταπεινότητα, το Αίμα, τη Θυσία.

Τώρα οι ποιητές είναι επαγγελματίες που καταπίνουν φωτιές, και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε γιορτές και παρελάσεις. Η φωτιά σβήνει εύκολα και δεν καίει προς τιμήν κανενός.

Λ. Κοέν (Το αγαπημένο παιχνίδι)»

Διαβάζοντάς το παραπάνω, σκέφτομαι...

Το ξανασκέφτομαι... Ωριμάζουν οι λέξεις μέσα μου...

Επιτρέψτε να πω μια γνώμη.

Δεν είχα ποτέ την τύχη, να συναντήσω -με προσωπική γνωριμία, εννοώ -, έναν πραγματικό, μεγάλο, «αναγνωρισμένο» ποιητή, για να δω πώς είναι αυτοί οι άνθρωποι...

Έχω φίλους που γράφουνε όμως.

Κι η ποίηση, είναι ίσως η ψύχα, στ' αμύγδαλο της ψυχής μου.

Να πω λοιπόν, με σκέψεις ατάκτως ερριμμένες, ένα καταστάλαγμα που έχω μέσα μου (ασφαλώς και τα κατασταλάγματα είναι διαρκώς υπό αμφισβήτηση και διαμόρφωση !)

.

Από τι πράγμα άραγε κι από τι πάστα, πρέπει να ναι φτιαγμένος ένας ποιητής;

Και τι λογιώ άνθρωπος να είναι;

.

Μου φαίνεται, ο ποιητής δεν πρέπει να ναι ένας άνθρωπος απομονωμένος.

Όμως, σίγουρα, μοναχικός μέσα του πρέπει να ναι...

Δεν βλέπω, ο ποιητής να είναι «έξω» απ' τη ζωή, στερούμενος, ή ιδεολογικά κλεισμένος σε μια σέχτα.

Πώς μπορεί η ποίηση να λειτουργήσει με άγνοια, αγκυλώσεις, αφορισμούς και idées fixes? Μέσα στη ζωή, όλως διόλου βουτηγμένος, πρέπει να είναι ο ποιητής.

Να τη βουτάει απ' τη μέση και να την ξεζουμίζει μέχρι μεδούλι. Θηλυκό δεν είναι η ζωή;

Να τη γουστάρει, να την απολαμβάνει, να την τρυγάει πρέπει.

Να πονάει γι αυτήν πρέπει, και να την κάνει να πονάει.

Ο ποιητής βλέπω να είναι ΣΗΜΑΤΩΡΟΣ. Μπροστάρης, σε όλα.

Να δουλεύει για τον κόσμο ασταμάτητα, δίχως ποτέ να ζητάει επιπλέον χρήμα για τη δουλειά που κάνει.

Δεν είναι επαίτης ο ποιητής.

Άρχοντας στα αισθήματα οφείλει να ναι.

Εκείνος να πηγαίνει τον κόσμο. Με δρασκελιές. Να μην τον νοιάζουν οι αντιδράσεις, σ' αυτά που ψάλλει η ψυχή του.

Να χει τη δύναμη ν' αγαπάει, ο ποιητής. Να παίρνει την αγάπη και να την ρίχνει γυμνή στα πόδια των ανθρώπων. Να παίρνει τον εαυτό του και να τον ρίχνει γυμνό στα πόδια των ανθρώπων.

Πρέπει να μπορεί να γονατίζει ο ποιητής. Να έχει ευλάβεια και σεβασμό. Να κλίνει το γόνα. Να μπορεί να χύνει δάκρυα. Τι κι αν κάποιοι άνθρωποι γελάνε; Τι κι αν κάποιοι άνθρωποι ξενίζονται; Τι κι αν κάποιοι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν; Τι κι αν κάποιοι άνθρωποι ασχημονούν και ασελγούν απάνω του; Κουράγιο οφείλει να χει ο ποιητής και θάρρος.

Γιατί η μέσα αλήθεια θέλει πολύ κουράγιο, να την πεις. Αλλιώς, να μην είσαι ποιητής, μόνο να σαι "κυριούλα" μυξοπάρθενη, που σοκάρεται και βγάζει πνιχτές απαξιωτικές κραυγούλες κι επιφωνήματα φρίκης, και ν' ασκείς κριτική σε ο, τι δεν δύνασαι να κατανοήσεις, ή να σαι σφιχτά κουμπωμένος, γραβατωμένος, καθώς πρέπει «κύριος». Quelqu' un, comme il faut...

Όχι πάντως αλήτης ποιητής...

Γιατί ο ποιητής, να κουβαλάει τον κόσμο στην πλάτη του πρέπει, όπως ο καραγκιόζης, και να το κάνει με συνείδηση, και πάθος, γιατί αυτό τ' αρέσει να κάνει, κι ό, τι τ' αρέσει, να το φτιάχνει με πάθος και με πόθο.

Να μιλάει γλυκά, με φωνή βελούδινη , βαθειά, να αντέχει να ουρλιάζει,

να χει ζέστη στα μέσα του, να καίνε τα μέσα του, να φλέγονται,

να μπορεί να ξυλιάζει και να παγώνει, όταν ξυλιάζουν οι άνθρωποι,

να είναι πιο φτωχός απ' τους φτωχούς,

πιο ανήμπορος απ' τους ανήμπορους,

πιο ταπεινός από τους ταπεινούς,

πιο περιφρονημένος απ' τους περιφρονημένους,

πιό τρελλός απ' τους τρελλούς,

πιο θυμωμένος απ' τους θυμωμένους,

πιο πείσμων από τους πεισμωμένους, πιό ισχυρογνώμων απ' τους ισχυρογνώμονες,

πιο κουρασμένος απ' τους κουρασμένους,

πιό ευάλωτος απ' τους ευάλωτους,

πιο απηυδισμένος απ' τους απηυδισμένους,

πιό απελπισμένος απ' τους απελπισμένους,

πιο ισχυρός από τους ισχυρούς,

πιό άφοβος από τους τρομαγμένους,

πιό τρυφερός από τους τρυφερούς,

πιο ωραίος απ' τους ωραίους,

πιο άσχημος απ' τους άσχημους,

πιο θλιμμένος απ' τους θλιμμένους,

πιο γελαστός από τους γελαστούς.

Πιό αποφασισμένος από τους αποφασισμένους.

Κι αν ο ποιητής πρέπει να ναι σε πορείες και παρελάσεις κι όπου βρίσκονται οι άνθρωποι με τους συμβολισμούς τους και τις αδυναμίες τους, κι εκεί παρών οφείλει να είναι και να σηματοδοτεί την ορθωμένη του αναξιότητα και το ορθωμένο, των ανθρώπων ανάστημα.

Έτσι τα βλέπω, φίλοι..."

.

Καιροί Δυσβάσταχτοι

κι εκείνοι καμωμένοι

από πάστα σκληρή και ζόρικη...