απ τα τραγούδια σου
διάβασα απόψε
σε μιά συμπαθητική ποιητική βραδιά,
δυό που μου αρέσουν :

signature

a.k.

1.

Κι αναρωτιέμαι εδώ δα καθιστή
Φθαρτή εγώ
Ένας μικρός, λαβωμένος, μολυβένιος στρατιώτης,
Πίνακες με μεγάλα μάτια
Νaïf, άφθαρτοι
Καθώς η naïvité
Με τ’ άσπρο της πουκάμισο φορεμένο
Ώμοι γυμνοί
Καθώς οι μικρές πορσελάνες limoges
Και το Ρωμαϊκό γυαλί
Άφθαρτα όλα κι αιώνια,
Το νήμα το μεταξωτό , και το μαλλί, και το βαμβάκι,
Η πορφυρή κλωστή κι η χρυσή
Στον αργαλειό δουλεμένη
Στο χέρι κεντήματα
Entre deux βελονάκι στο λινό,
Κι η ανάλαφρη μυρουδιά του ανθρακίτη, απ’ τα παλιά,
Όλα άφθαρτα,
Τα περσικά, ζωγραφιστά με πενάκι
Και σκούρο μπλέ,
Όλα άφθαρτα
Τα κιούπια πηλός και μπακίρι
Τα κοχύλια και τα κουφάρια των αχινών
Προσεχτικά βγαλμένα ένα ένα, αρμυρά και πολύχρωμα
Και του Τζιζάν τα κοράλλια
Και τα ξύλινα, απ’ τον κορμό της τριανταφυλλιάς,
Όλα άφθαρτα

Μόνο το πρόσωπό μου φθαρτό,
Σημαδεμένο
Με τις λαβωματιές του μικρού στρατιώτη
Εκείνο το πρόσωπο
Που κάποτε, όχι μακριά,
Εσύ ονομάτισες

αιώνιο
.
.
.
.
.
2.

-μην έχοντας καμιά σημασία ο χρόνος ο σεπτός,

ο παραβιασμένος-

Ο της αγάπης

μέγας

πάμπλουτος,

ο προλετάριος

της πνευματικότητας

εγώ

.

Φτωχούλης του θεού,

καιόμενος

ευωδιάζοντας

σε θυμιατά της ιεράς Ασίζης,

ή, Σιέννα της αυστηράς,

– σχήμα θαλάσσιας αχιβάδας

εγώ

.

Εγώ ανύπαρκτος

στα όνειρα της θερινής σου ανάπαυσης

κατά το πλάγιασμα της βροχής

σε έντονο φούξια

ατλάζι μαξιλάρι

.

Μηδαμινή παρουσία – απουσία

της ζωής

σου

εδώ εγώ, ο οφείλων στη γη των ανθρώπων,

στη γη των ψυχών,

των χορδών του βιολιού, του μπουζουκιού

και του πορφυρού πάθους της Μεσογείου

.

ιδου εγώ, λοιπόν,

ο οφείλων πάντοτε

ως τάμα

στις πέτρες των δρόμων

στης ασφάλτου το κάμα

στις κροκάλες της θάλασσας

και στις θύνες του ήλιου

σου

τα δύο μου γόνατα

θρυμματισμένα.

.

.

αν είχα κι άλλο χρόνο,

θα διάβαζα κι ετούτα :

.

3.

τρυφερές κορυφές με το χαμηλό πράσινο

ίσα για να μοσχομυρίσουν σκίνο τα κατσίκια

που μασουλάν επίμονα

μαύρα, λιανά.

Σκέφτομαι, μη δεν είναι οι κορυφές τρυφερές,

μα είναι η προσμονή, της οδού που πορεύομαι

Εγώ κι εσύ μαζί

Σώμα και αίμα

Σε τόπο μυστικό

Εσύ, που στις σπουδές σου όλες

Μ’ έχεις εκεί, σιμά,

Στ΄ αριστερό πλευρό σου πλάϊ,

Σαν μικρό σβώλο πέτρινο, λιβάνι του Taif,

να ευωδιάζω.

.

.

.

κι αυτό

.

4.

.

Γυναίκα από σίδερο

Τόσο ευάλωτη μες στην παλάμη του θεού

Τόσο εύθραυστη μες στην παλάμη σου

Τόσο ραγισμένη μέσα στο στόμα σου

Μαγκωμένη στο τείχος των δοντιών σου

Διαλυμένη στο οξύ απ' το σάλιο σου

Κρυμμένη κάτω απ' τις λέξεις σου,

απ' τα σύμφωνά σου, απ' τα φωνήεντα,

τα ερωτηματικά σου,

τις τελείες, τ' αποσιωπητικά, τα κόμματα

.

Γυναίκα εύθραυστη

αγέρας κι υποψία

στα επιφωνήματά σου,

στο χαμηλό σου γέλιο,

τον στεναγμό σου,

την ανάσα,

το ρουθούνισμα

.

Γυναίκα από σίδερο

- ρινίσματα

κολλημένα κατάσαρκα στο σώμα σου

στο στήθος σου επάνω

αριστερά

φτιάχνουνε κίτρινο αστέρι

ανήμερο

.

.

κι αυτό

.

5.

.

Κοιτάζω τη χαρακιά που σκάλισες
βαθειά μες στην παλάμη μου
Άθικτη. Ανεξίτηλη.
Γνωρίζεις, άραγε,
πως η γραμμή της ζωής μου είν’ ετούτη;

.

.

.

κι αυτό

.

6.

.

Καθώς τούτη η άγκυρα

έδεσα.

Σκέφτομαι τι δύναμη έχει η άγκυρα

και τα βράχια στο βυθό ριζωμένα.

Πώς δένουν ατσάλι και πέτρα σκέφτομαι,

και σκοτεινός βυθός

να κρύβεσαι,

να ρχομαι εγώ ύστερα

να σε ψάχνω

απ' όλα τα τραγούδια σου,

είναι κι άλλα, που αγαπάω,

μα έτσι κι αλλιώς

δεν θα προλάβαινα απόψε να διαβάσω άλλο...