signature

a.k.

Et oui, madame Christine
Οι μικρές θλίψεις στη μέση στην αυλή με τους φοίνικες.
Κι άλλοτε, αγκαλιές γελαστές, καθισμένες σε παγκάκια ή σε όρθια στάση, μπροστά από περικοκλάδες και λευκά αγαλματίδια de la Vierge .
Η Στέλλα, η Νατάσσα , η Δέσποινα,
η Βάντα, η Χαρούλα, η Φάνη,
η Μαργετίνα, η Νίκη, η Θέκλα,
η Νέλυ, η Μυρσίνη, η Ορσαλία,
η Βίκυ, η Έλεν, η Λίλα,
η Καλύνη, η Νινέτα, η Μήτση,
η Γεωργία, η Μαρία.

Σαν αρώματα πασχαλιάς και βιολέτας
Αυτό το πράγμα είναι η απουσία.
Να ξέρεις ότι αυτές είναι εκεί, ήταν εκεί, κι όμως, να μην είναι.

Ατέλειωτα πήγαιν έλα και πονηρά μυστικά
Σε διαδρόμους σκοτεινούς και στενόμακρους

Και τιτιβίσματα
Μπροστά σε σκάλες πλατειές
Σε ξύλινες πόρτες βαρειές
Σε βιτρώ χρωματιστά π’ αστράφτουν στον ήλιο
Σε βιτρώ που ξανάγιναν σήμερα γυαλί σπασμένο
Και άμμος , κι έρημος και καραβάνι στο βάθος
Γιατί αυτό είναι η απουσία
Καραβάνι να φεύγει στο βάθος

Et oui, ma soeur,
Tous ces objets inanimés, qui ont donc leur âme

et qui s'attachent à notre âme
Des rubans, des tabliers, un choeur, une harpe
Et l’ autre choeur, celui de l’ Egypte
“un cherubin dit un jour à mon âme, si tu savais…”Si tu savais, mon âme, un jour
Να ανεβαίνεις σκαλιά, κι άλλα σκαλιά,
Κι ακόμα κι άλλα, ως να φτάσεις σε μιά ταράτσα
Να κάθεστε πλάϊ- πλάϊ, να κοιτάτε τα βράδια τη σκοτεινιά του βουνού.
Αυτό είναι η απουσία
Εκείνο το χέρι βράχος,

Κι η έναστρη σιγουριά του καλοκαιριού, που ήταν και δεν είναι πιά.