IV .

.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

.

στον

Georges Rouault
1871-1958

χαρακτικός κύκλος "Miserere et Guerre"

58 οξυγραφίες
.
Το κείμενο για τον Rouault

είναι από άρθρο

της Νίκης Λοϊζίδη

.

"το ασυμβίβαστο ήθος ενός καλλιτέχνη"

.

.

κατά το πλήθος της μεγαλοσύνης σου
.

Miserere mei, Deus,

secundum magnam misericordiam tuam

… Ο καλλιτέχνης ­ Georges Rouault είχε ξεκινήσει μετά τον θάνατο, του γνωστού εμπόρου και συλλέκτη Ambroise Vollard, έναν επίμονο δικαστικό αγώνα εναντίον των νόμιμων κληρονόμων του.
Ο δημιουργός του «Miserere», αφού επανέκτησε τα ημιτελή έργα του (προκαταρκτικά σχέδια και μελέτες), που βρίσκονταν στα χέρια των κληρονόμων του Vollard, παρέδωσε χωρίς δισταγμό στη φωτιά ένα πολύ σημαντικό μέρος τους, ενώ τα υπόλοιπα τα δώρισε στο γαλλικό κράτος.
Η χειρονομία του Rouault είχε δημιουργήσει πολλά ερωτηματικά και ταυτόχρονα πολλές ­ και αρκετά άστοχες ­ απόπειρες λογικής ή και ψυχαναλυτικής ερμηνείας. Επρόκειτο για πράξη συμβολικής αυτοχειρίας ή για απόπειρα διαχρονικής προβολής μιας αψεγάδιαστης εικόνας του καλλιτέχνη;
Η καταστροφή ενός μεγάλου μέρους των πολύμοχθων δοκιμών του δεν κινδύνευε να καταστήσει το έργο του απόμακρο ή δύσκολα προσεγγίσιμο ακόμη και στους ειδικούς; Το μυστήριο της «υπόθεσης Rouault» άρχισε να λύνεται μόλις το 1964 όταν, με την πρωτοβουλία του Andre Malraux και την επιμέλεια του ιστορικού Bernard Dorival, οργανώθηκε στην τετράγωνη αίθουσα του Λούβρου μια τιμητική έκθεση του εργαστηρίου του καλλιτέχνη, με 200 από τα έργα που είχε δωρήσει στο γαλλικό κράτος.

Και αυτό που τελικά αποκαλύφθηκε, ή τουλάχιστον άρχισε να γίνεται κατανοητό, ήταν το ασυμβίβαστο ήθος ενός καλλιτέχνη που διατήρησε ως το τέλος της ζωής του πολλές από τις παλιές, καλές αρετές του παραδοσιακού τεχνίτη. Ο Rouault δεν ήθελε να κυκλοφορήσουν στα κυκλώματα της αγοράς έργα του που, εκτός από ημιτελή, ήταν κατά τη γνώμη του και πλαστικά αδύνατα.

καταφυγή εγεννήθης ημίν

... επίτρεψέ μου

να κουρνιάσω στην καρδιά σου ...

Μοναξιά, σκέπη ολόβαθη

των θείων και των θηρίων,

κάτι σαλεύει μέσα σου

σα λαός μυστηρίων.

.

Κάμε κάτου απ’ τον ίσκιο σου

και μες στην αγκαλιά σου

να βλέπω με τα μάτια σου

να γρικώ με τ’ αυτιά σου,

.

να μιλώ με τα λόγια σου

ΚΡΆΤΑ ΜΕ, ΕΞΩ ΑΠ' ΤΑ ΠΛΗΘΗ

δώσ’ μου του θείου τον έρωτα

και του θηρίου τη λήθη!

Κωστής Παλαμάς

Ίαμβοι και ανάπαιστοι