VI .


ΑΦΙΕΡΩΜΑ

στον

Georges Rouault

1871-1958

χαρακτικός κύκλος "Miserere et Guerre"

58 οξυγραφίες

.

Το κείμενο για τον Rouault
είναι από άρθρο
της Νίκης Λοϊζίδη

The law is hard, but it is the law
.

.

Η «θρυλική» ­ όπως αποκαλέστηκε ­ απομόνωση του Rouault, δεν ήταν αποτέλεσμα του δύσκολου ή ακοινώνητου χαρακτήρα του, αλλά συνέπεια μιας διαφορετικής συνείδησης που είχε διαμορφώσει για τον κοινωνικό ρόλο του δημιουργού και για τον κόσμο των καλλιτεχνικών αρχετύπων. Ωστόσο η ωμή αμεσότητα των λαϊκών ποιητικών στίχων του όσο και ο «βαρβαρικός» εξπρεσιονισμός των μορφών του αποτελούν μιαν ακόμη ενδιαφέρουσα εκδοχή της πολύπλευρης και πολυσήμαντης ιστορίας του καλλιτεχνικού μοντερνισμού.


ετούτο το τελευταίο, το σχετικό με την απομόνωση του καλλιτέχνη, με κάνει συνειρμικά και σκέφτομαι κάτι, που είχαμε πει και παλιότερα

εδώ :

http://bougepas.blogspot.com/2006_11_01_archive.html

για ακούστε, τι όμορφο !

Δευτέρα, Νοέμβριος 20, 2006

Τελειώνοντας το μικρό βιβλίο του Ζαν Ζενέ, «Το εργαστήρι του Αλμπέρτο Τζακομέττι», σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη, εκδ. ύψιλον, σταχυολογώ:

«η ομορφιά δεν εκπορεύεται από πουθενά αλλού, παρά από κείνη τη μοναδική, τη διαφορετική σε κάθε άνθρωπο, την κρυμμένη ή ορατή πληγή, που φυλάει καθένας μας, εντός του, που την περιφρουρεί και που σ’ αυτήν προστρέχει όταν θέλει να εγκαταλείψει τον κόσμο, για μια πρόσκαιρη αλλά βαθιά μοναξιά.

Τούτη λοιπόν η τέχνη (του Τζακομέττι), πόρω απέχει απ’ αυτό που λέγεται “miserabilisme”.

και πιό κάτω: "... αυτή η μοναξιά,όπως την καταλαβαίνω εγώ, δεν σημαίνει αθλιότητα, αλλά, μυστική βασιλεία, δεν σημαίνει βαθιά έλλειψη επικοινωνίας, αλλά, λίγο-πολύ, αμυδρή επίγνωση μιάς απροσμάχητης μοναδικότητας."

" C'est par ses meurtrissures que nous sommes guéris."

Ησαϊας 53.5.