επιμένουμε σταθερά

.

.

Κυριακή 18/5/08

Η γλώσσα των τοίχων

Πρόσκληση σε παιχνίδι - Αποδεκτή

Η abttha έστειλε μιά πρόσκληση σε παιχνίδι, με θέμα :
«Δείξε μου τους τοίχους σου»
κι εμείς, με συμπαθητικό κέφι, Κυριακή - χαράς γιορτή που είναι, ας πιάσουμε το ηλεκτρονικό μολύβι (μ’ ενοχλεί να το λέμε «ποντίκι» - δε θέλω, διάβολε, να λέω πως κρατάω ένα ποντίκι στο χέρι μου! ), και ας μιλήσουμε ολίγον για τοίχους.

Οι τέσσερις τοίχοι λοιπόν,

όπου εκεί μέσα περνάω ώρες, όταν είμαι σπίτι , περικλείουν ένα χώρο μικρό. Ας είναι ο χώρος αυτός μικρός, εμένα μου φτάνει ... Και βέβαια, μονάχα για τους τέσσερις τοίχους αυτού του χώρου, του «δικού μου», θα δοκιμάσω να πω κάτιτις...
Να δούμε άραγε, τι μπορεί να πει κανείς για τοίχους … και ίσως, τι οι τοίχοι οι ίδιοι να ιστορούν…
Σύντομες ιστορίες λοιπόν για τοίχους, γερούς και κατάλευκους !

Ας πάρω ως σημείο αναφοράς, εντός του δωματίου, την γηραιά πολυθρόνα και το παμπάλαιο γραφείο –τέταρτης γενιάς-, με το σαράκι να τρώει τα μέσα του και τις νέες τεχνολογίες να δουλεύουν πάνω του (!). Για να περιγράψω, χρειάζεται να ξεκινήσω, υποθέτω, από ένα σημείο.

Λίγο πίσω απ’ αυτό το γραφείο του περασμένου αιώνα και δεξιά, είναι ο τοίχος με την κεντρική εξώθυρα του σπιτιού. Εκεί είναι η θέση μου. Στην εξώθυρα. Σημειολογικά θα έλεγα, σχεδόν με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω…
Πάνω από την εξώθυρα, στο κέντρο της ακριβώς , επί του τοίχου, μια μέτρια σε μέγεθος εικόνα, προστασία μου αγαπημένη, αυγοτέμπερα και χρυσόσκονη ζωγραφισμένο φόντο στο ξύλο και στη μέση ο Νυμφίος με ένδυμα βασιλικό, πορφυρό. Δια χειρός.

Απ’ την εξώθυρα ακριβώς και πίσω απ΄ την παλιακιά πολυθρόνα με τη marqueterie, από τριανταφυλλόξυλο, ξεκινάει μιά βιβλιοθήκη, που πιάνει τον τοίχο πίσω μου, κάνει γωνία στα αριστερά μου και συνεχίζει έτσι ολοϊσια μπροστά αριστερά, σχεδόν σ’ όλο το μήκος του τοίχου, ως την εσωτερική πόρτα με την κούρμπα.
Αυτή η βιβλιοθήκη λοιπόν, φτιάχτηκε από τότε που κατοικήθηκε το σπίτι, εδώ κι εικοσιπέντε χρόνια δηλαδή, έχει μαζέψει κατά καιρούς διάφορα έργα, κάνω προσπάθεια κατά καιρούς να τη σιάξω, ώστε να μπορώ να βρίσκω εύκολα ό, τι χρειάζομαι, μα τώρα είναι κι αυτή ανάκατη, όπως και κάθε τι άλλο, στο χώρο μέσα κι εκτός μου.
Η βιβλιοθήκη είναι δικό μου σχέδιο, την ήθελα χωρίς πλάτη, να φαίνεται ράχη ο λευκός τοίχος δηλαδή, είναι λιγότερο σκούρα και λιγότερο αυστηρή έτσι χωρίς πλάτη, σκελετός βαρύς και χοντρά ξύλινα ράφια – να μη σκεβρώνουν, μα πίσω της να φαίνεται ο τοίχος. Απλή, γερή και χρηστική.
Βιβλία στα ράφια. Σ’ αυτήν τη βιβλιοθήκη, βάζω τα πιο αγαπημένα ή αυτά όπου ανατρέχω συχνότερα ή αυτά που θέλω να τα έχω γρήγορα, ετοιμοπόλεμα, κοντά μου, «του χεριού μου»…
Η Αγία Γραφή της Τζούλη, στη μετάφραση των εβδομήκοντα, τόμοι τρείς. Το χοντρό Larousse της Τζούλη, έκδοση 1939, λίγα ακόμα παλιά βιβλία γαλλικά και λατινικά
- NIHIL OBSTAT: Digne, 14 Mars 1913, IMRIMATUR: + Dominique, Eveque de Digne.
- Permis d’ imprimer – NIHIL OBSTAT: insulis, die 5 januarii 1921, IMPRIMATUR: insulis, die 6 Januarii 1921, + HECTOR – RAPHAEL, Episcopus Insulensis
- IMPRIMATUR: Massiliae, die 1e martii 1923.
Ο μικρός πρίγκηπας του Saint Exupery με το ελεφαντάκι στο καπέλο, ο Παλαμάς και τα Γράμματά του στη Ραχήλ, o Σεφέρης, ο Ελύτης, η Δημουλά, η Σαπφώ, ο Καβάφης, ο Κάλβος, Dante Alighieri στο πρωτότυπο, regina rosas amat, De bello Gallico - De bello civili, η Αινειάδα λατινιστί, Ομήρου Οδύσσεια στην μετάφραση του αγαπημένου μου Μπάμπη Νικηφορίδη, Λόρκα, οι 20 πρώτοι τόμοι απ’ το θέατρο της Δωδώνης, Ρίλκε, Ρίτσος, ο Eco, ο Καζαντζάκης, ο Neruda, εδώ και τα βιβλία του αγαπημένου φίλου Γ. Καπράνου ( διαβάζω, Γιώργο μου, τους «φλογισμένους δρόμους» σου), ο Ψυρούκης, ο Γραμματικάκης, ο Καστοριάδης, ετούτη η υπέροχη έκδοση του Μετσόβιου για τις απαρχές της Δυτικής επιστήμης, αποδελτιωμένες εφημερίδες, αρχεία δικά και ξένα, βιβλία φτιαγμένα μέσα σε Ευρωπαϊκά προγράμματα, δουλειές χρόνων πολλών, λεξικά - απίστευτο το πόσο χρήσιμο, μου είναι ετούτο το Αντίστροφο λεξικό της Νέας Ελληνικής, ό, τι μου έχετε χαρίσει εσείς, τα ποιήματα του σμιχ., της abttha, του voria, εργασίες – βιβλία φίλων, τι να λέμε τώρα; Τελειωμό δεν έχουν...
Ακουμπιστά στον τοίχο, πάνω απ’ τη βιβλιοθήκη, παλιά καδράκια που τα θέλω εδωδά κοντά μου να μου ζεσταίνουν την ψυχή, με λουλούδια των Άλπεων, - ένα ένα μαζεύτηκαν πάνω στα βουνά κι αποξηράνθηκαν άλλοτε, δυό έπαινοι στην ποίηση (πολλά χρόνια πριν) και δυό ελληνικά ακροκέραμα.
Κι ακόμα, πάνω στη βιβλιοθήκη, κόντρα στον τοίχο, χύμα, η Μαύρη Παναγία, η Άκρα Ταπείνωσις και το Άξιον Εστί (εικόνα).
Ένας τοίχος ήταν αυτός, ένας τοίχος, που ομιλεί, ως φαίνεται, την δική του διάλεκτο.

Κρεμασμένος στο τέλος του τοίχου αυτού του αριστερού μου, σκαλισμένος με μεράκι ξύλινος καθρέφτης, από άξιο λαϊκό χέρι νησιώτη τεχνίτη.

Πόρτα. Με κούρμπα.
Πόρτα ανοιχτή, δίχως κάσα εννοώ, μήτε να κλείνει, μήτε ν’ ανοίγει. Πάντα ανοιχτή.
Κι ο τοίχος μπροστά μου. Με το πιάνο κολλημένο πάνω. Τα πολύχρωμά μου πενάκια του βραχμάνου Βατσιγιάνα, κατά πώς λέει κι ο zalmoxis μας, σε τούτον τον τοίχο, ψηλά. Και ουρί του παραδείσου, σε μιάν ενότητα…

Πλάϊ κρεμασμένο ένα παλιό κρητικό, σκαλιστό στο χέρι καντηλέρι. Ξύλινο. Λαϊκή ομορφιά.
Και πάνω του, ένα τριαντάφυλλο κόκκινο. Αποξηραμένο.

Αυτοί είναι οι τοίχοι
Αυτού του μικρού χώρου
Αυτής της γυναίκας
Που είπε να παίξει σ’ αυτό το τρελό παιχνίδι των φίλων.