επιμένουμε σταθερά

.

.

Δευτέρα 19 Μάη, του 08.

«Βασιλίς»

I.

Αστράφτει κάτω ο Κεράτιος κόλπος ! Σα λαμπηδόνα λαμπυρίζει .

.

Κοιτάζω απ’ το στενό παραθυράκι ετούτο το φως στη θάλασσα, αχόρταγα. Και το μπλε χρώμα ως πέρα, το ατελείωτο.
Από βραδύς ήθελα να σου μιλήσω, να σου πω για τούτο το ταξίδι. Δεν το αντέχω να κάνω κάτι σπουδαίο, ή και τιποτένιο ακόμα ακόμα, δίχως εσύ να ξέρεις… Πόσο μάλλον, που ετούτο το ταξίδι είναι για μένα σπουδαίο!
Ήρθαν ανάποδα όμως τα πράγματα... Μάζεψα κι εγώ λοιπόν την περηφάνια μου , κατάπια μονομιάς τη λαχτάρα μου, κατάπια τα λόγια , τα γύρισα πίσω, κι έφυγα σιωπηλά, αχάραγα ακόμα, θυμωμένη μαζί σου και μαζί μου… Με τη γνώριμη γεύση της απελπισίας, στο στόμα.
Άκεφη, κοιτάζω τώρα από πάνω τον Κεράτιο κόλπο που αστράφτει, και κάτι σαν δίνη μέσα στη θάλασσα. Σ’ αυτό το φωτεινό, το, όπου φτάνει το μάτι γαλάζιο, μιά σπείρα, ένας ομόκεντρος κύκλος νερών. Ήρεμο σχήμα. Γαλήνια, λαμπερή ομορφιά. Ξεχνιέμαι λίγο...
.
Πιάνουμε στο Atatürk Airport.
Στο βάθος, όχι μακριά, μιναρέδες.
.
Οδεύουμε doğru Is tin Polin.

Είναι ακόμα πολύ πρωί. Η μέρα είναι ηλιόλουστη. Πηγαίνουμε παραλιακά, με κατεύθυνση την Παναγία την Μπαλουκλιώτισσα.
2.500 χιλιάδες Έλληνες υπάρχουν ακόμα Is tin Polin. Η Φαναριώτικη έκφραση είναι «είμαστε λίγοι, αλλά αμέτρητοι»…
16.000.000 πληθυσμό έχει σήμερα η Κωνσταντινούπολη και 71.000.000 όλη η Τουρκία.
Η θάλασσα του Μαρμαρά δεξιά μας, γεμάτη καράβια, που περιμένουν πλοηγό, να τα περάσει από τον Βόσπορο.
Μιναρέδες σπαθίζουν τον ουρανό.
Βαδίζουμε Is tin Polin, την εντός των τειχών.
1600 χρόνια στέκουν σ’ αυτή τη θέση τα Θεοδοσιανά τείχη.
Η Χρυσή Πύλη των τειχών εδώ, η Εγνατία απ’ εδώ.
Το Μπαλουκλί, νοσοκομείο, γηροκομείο της Ελληνικής κοινότητας.
88 ελληνορθόδοξες εκκλησιές, 350 ακόμα Έλληνες μαθητές.
Ρίχνω βλέμματα, όπου μπορώ, εντός των τειχών. Διακρίνω φτώχεια.
Περνάμε την περιοχή Ραχάτ Μπαχτσέ – είναι εξοχική περιοχή, που παραχωρήθηκε για τα νεκροταφεία των ξένων. Εδώ, στους μπαχτσέδες αυτούς, οι νεκροί αναπαύονται ήσυχοι. Μαρμάρινοι σταυροί κι ανάμεσα ελληνικές επιγραφές.
.
Φτάσαμε.
Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή της Ζωοδόχου Πηγής. Βαλουκλή.

.

.
Το πάτωμα της αυλής στρωμένο μαρμάρινες ταφόπετρες με επιγραφές, από τα «χαλασμένα» νεκροταφεία του 54. Διαβάζω εκεί όπου πατάμε «1897 Ιούλιος 2».
Μείνε εδώ χάμω, μαρμαράκι μου, κι όσο μπορείς, να φυλάς τις επάλξεις…

.
.

.

σεμνά και ταπεινά
.
.

.

Εκκλησιά τρίκλιτος βασιλική.
Χρυσόψαρα κολυμπάν στη στέρνα.
Τους απαγγέλω σιγανά το «Μπαλουκλί»… Από παιδί έχω να το πω, και μήτε ήξερα πως το θυμάμαι…

Σαράντα μέρες πολεμά ο Μωχαμέτ να πάρει
την Πόλη την μεγάλη.
Σαράντα μέρες έκαμεν ο γούμενος το ψάρι
στα χείλη του να βάλει.
Απ' τες σαράντα κι ύστερα, πεθύμησε να φάγει
τηγανισμένο ψάρι.
…………
Ρίχτει τα δίχτυα στον γιαλό, τρία ψαράκια πιάνει
Θεός να τα βλογήσει!
Το λάδι βάνει στην φωτιά μες στ' αργυρό τηγάνι
για να τα τηγανίσει.
Τα τηγανίζ' από την μιά,
και πά' να τα γυρίσει κι από το άλλο μέρος.
Ο παραγιός του βιαστικά πετά να του μιλήσει
και τάχασεν ο γέρος!
Μην τηγανίζεις, γέροντα, και μόσχισε το ψάρι
στην Πόλη την μεγάλη!
Την Πόλη την εξακουστή οι Τούρκοι έχουν πάρει
μας κόβουν το κεφάλι!
Στην Πόλη Τούρκου δεν πατούν κι Αγαρηνού ποδάρια!
Με φαίνεται σαν ψέμα!
Μ' αν είν' αλήθεια το κακό, να σηκωθούν τα ψάρια
να πέσουν μες στο ρέμα!
Ακόμ' ο λόγος βάσταγε, τα ψάρι' απ' το τηγάνι
την μια μεριά ψημένα
πηδήξανε κι επέσανε στης λίμνης την λεκάνη
γερά, ζωντανεμένα.
Ακόμ' ώς τώρα πλέουνε, κόκκιν' από το μέρος
όπου τα είχε ψήσει.
Φυλάγουν το Βυζάντιο ν' αναστηθεί
κι ο γέρος να τ' αποτηγανίσει.
.
.

σιγανά πατώ στη γη...

.

.

Στην πίσω μεριά της εκκλησίας της Ζωοδόχου Πηγής, στην αυλίτσα, μνήματα Πατριαρχών, Ευεργετών του γένους κι επιφανών Ελλήνων.

.

.

συνέχεια...

.

(έχω τραβήξει για σας

200 περίπου φωτογραφίες .

λίγο-λίγο όμως, τζάνε μ'...)