Σάββατο 14/6, του 08

νύχτα στα Μεσόγεια

sign. a.k

1.

Ένας γκιώνης τριγυρνάει εδώ

Γκιών, γκιών, γκιών

Κοφτά και σοβαρά

Γκιών, γκιών

Ο τζίτζικας ακούει άφωνος

Συντονίζει προς στιγμήν τη χορωδία

Κατόπιν αρχίζουν μαζί

Ο τζίτζικας τζι, τζι, τζι, τζι

Ένα τριζόνι τρι, τρι, τρι

Κι ο γκιώνης κοφτά και σοβαρά

Γκιών, γκιών

Έτσι θα ψέλνουν όλη νύχτα

.

Ανάμεσα στις ελιές και τα κλήματα

Μυρίζει ένα κλωνί θυμάρι.

Το φεγγάρι παρ ίσταται.

Ξάφνου, της παιδικότητάς μας μια κουκουβάγια.

.

.

.

2.

Ό, τι, σου έχω ονοματίσει αιώνιο

Ένα φιλί στα γένια ανάμεσα

Ό, τι μας μένει , του Rodin το γυμνό αγκάλιασμα

Τα «μη με λησμόνει» του μηνός Μαϊου

Τα «μη με λησμόνει» νυν και αεί

Ό, τι μας μένει , η γυμνή ποίηση

Τα δάκρυα για κάθε λέξη που δεν διαβάστηκε

Τα δάκρυα για κάθε Εσύ που περιφρονήθηκε

Βιαστικές σημειώσεις της κάθε ημέρας

Ολονυχτίες μοναστικές σε σκληρά στασίδια

Προσδοκίες στο μπόϊ του ανθρώπου

Αλήθειες στου Θεού το μπόϊ

Περίπλοκες ασκήσεις αντοχής

Υπομονής μελέτες

Και σύμβολα πίστης

Η αγάπη ομολογία

Και λαμπερό φως εκ φωτός

.

.

.

.

.

.

Ανάβυσσος

ξημέρωμα Δευτέρας

3.

Η λογική, α, η λογική !
Η λογική υπ αγορεύει, πως οφείλει κανείς να αντέχει τις μικρές, καλοκαιρινές αποδράσεις, του Σαββάτου - Κυριακή πρωί.
Στην Ύδρα, στην Αίγινα, στην Κρήτη και στη Μάνη, ακόμα ακόμα και σε μεγαλύτερους προορισμούς, όπως στη Βόρεια Αφρική, κι αλλούθε.

Πρωτίστως όμως, είναι ανάγκη, κάποιος να μας υποδείξει τον τρόπο, ώστε να μπορέσουμε να συμφιλιώσουμε τα μέσα μας με τη λογική…









.

.

4.

Εγώ λοιπόν, σε ονομάζω

Άλφα μ

Το Αλφα από το ακριβέ

Ομοίως ανάσα, ομοίως αστέρι, ομοίως αστροπαλιά, ομοίως αγέρι, ομοίως άγγελέ

Όσο δε για το μ, κατ’ ουδένα τρόπο δεν υπαινίσσεται το κτητικό "μου"

Παραβαίνοντας βασικούς κανόνες της γραμματικής,

εγώ το κτητικό θα το κηρύξω υποθετικό

ή περισσότερο, ευχετικό .

Θα ήθελα ακόμα να σε ονομάσω

Έψιλον μ

Ως εαυτέ

Το μ εδώ, δεν διαθέτει τόση τόλμη !

Καθώς και Ζήτα μ

Ως ζωή

Το μ σε κυριολεξία

Και Ήτα μ

Ως ήλιε

Το μ ευρισκόμενο σε σύγχιση

Και Θήτα μ

Ως θάλασσα

Το μ, παραστέκει μια χαρά !

Και Κάπα μ

Ως Καπετάνιε -προς εσέ, θαλασσινέ -

Το μ διατείνεται αποκλειστικότητα

Νι μ

Πι μ

Ως Πατρίδα

Το μ εκεί έχει φωλιάσει

Σίγμα μ

Ως σπάνιε

Το μ υπερηφανεύεται !

Φι μ

Ως φως, ως φεγγάρι

Το μ εξοικειώθηκε με τις αστραπές, τ’ άστρα και τα βεγγαλικά

Ψι μ

Ως ψυχή

Ξανά το μ, διεκδικεί αποκλειστικότητα

.

.

.

.

.

.

.

5.

Καμιά φορά, όταν σ’ ακούω να λες πως αψηφάς το θάνατο,
συλλογίζομαι ποιός απ’ τους δυό, θα τύχει να φύγει νωρίτερα…
Έπειτα από πολλά χρόνια ή τώρα, δεν έχει να κάνει, γι αυτό που θέλω να πω…
Αν τύχει και φύγω εγώ πρώτα, μη φοβηθείς. Να ξέρεις, εδώ γύρω θα είμαι.
Εγώ, ο κοντορεβυθούλης με τα σημάδια του, όπως λες κι εσύ…
Αν όμως τύχει και φύγεις εσύ πρώτα, να ρθεις να τον μαζέψεις τον κοντορεβυθούλη, κοντά σου.













6.

Δευτέρα 16/6, του 08

Ο δρόμος με τις ατέλειωτες πικροδάφνες έχει κατά διαστήματα ταμπέλες μπλε, παραλληλόγραμμες, που γράφουν με άσπρα πεζά γράμματα τ’ όνομά του «οδός Φιστικιάς»
Ολούθε μικρά υποστατικά, μέσα σε παλιές ιδιοκτησίες χαμηλές, απόλυτα ενταγμένες αισθητικά στη γη των Μεσογείων. Κεραμοσκεπείς. Όσο πιο παλιά πάμε, τόσο σοφότεροι ήσαν φαίνεται οι άνθρωποι. Και πιο αυθεντικά καλόγουστοι.
Κολοκυθιές φυτεμένες κι οι κίτρινοι ανθοί σούρνονται κατάχαμα. Βραγιές αμπέλια.
Σιγά σιγά τ’ αυτοκίνητο αρχίζει ν’ ανεβαίνει και να προσεγγίζει τον εθνικό δρυμό του Σουνίου.
Σκίνα, φρέσκο θυμάρι με το μωβ λουλουδάκι που σου αρέσει, συκιές, κυψέλες με μελίσσια. Ευωδιάζει το ξερό χορτάρι και το θυμάρι μαζί.
Η οδός που ανεβαίνει λέγεται «οδός Δάσους». Δάσος με πεύκα – φύλαξε τα πεύκα, Χριστέ μου, δεν τα φυλάν οι άνθρωποι.
Πηγάδια μέσα σε τούτο το δάσος. Μ’ αρέσουν τα πηγάδια ! Τα έχω δει στις οάσεις και γνωρίζω πόσο πολύτιμα είναι για την ανθρώπινη ζωή. Και για τα γεράκια. Και για τα μικροπούλια. Και για τ’ άλλα ζώα…
Θυμάμαι και τα πηγάδια στο χτήμα. Δύο ήταν. Κι ακόμα, θυμάμαι κάτι που άρεσε στον μικρό μου πρίγκηπα : «αν κάτι μ’ αρέσει στην έρημο, έλεγε, είναι που ξέρω, ότι κρύβει κάπου ένα πηγάδι». Έτσι λοιπόν, με τα πηγάδια…

Αρχίζουμε να συναντάμε τις παλιές εγκαταστάσεις των ορυχείων.
Τριγύρω φτερουγίζουν πεταλούδες. Ξάφνου με πιάνει το παλιό παράπονο. Πώς άντεξες και κορόϊδεψες την προσπάθεια μιάς ασήμαντης κάμπιας , που σου εμπιστεύθηκε ότι πασχίζει να γίνει πεταλούδα; Κάθε φορά που βλέπω πεταλούδα το θυμάμαι.
Έχω όμως τάξει στον εαυτό μου να μην κλάψω άλλο γι αυτό, έτσι κοιτάω έξω και σφίγγω για λίγο πεισμωμένα τα χείλη.
Φτάσαμε στην κορφή κι αρχίζουμε να πέφτουμε απ’ την πίσω πλευρά.
Ο κόλπος του Λαυρίου κι απέναντι, σε απόσταση αναπνοής το Μακρονήσι.
Το αγαπημένο Λαύριο. Η εργατική πολιτεία.
Ζυγώνουμε. Ο παλιός, προσφυγικός οικισμός. Το φοινικόδασος. Φυτεμένα του Van Gogh τα ηλιοτρόπια.
Το αρχαίο θέατρο του Θορικού.
Μαρία, το χω με σένα συνδέσει το Λαύριο… Ξέρεις πως σε λίγο, περνώντας έξω απ’ το κοιμητήρι του Μαρκόπουλου, θα γυρίσω στο ένα μέτρο χώμα επί δύο, που σε σκεπάζει και θα σου πω πάλι, νέα διάφορα…
Είναι καλύτερα τώρα το Λαύριο. Δεν έχει πιά συσσίτια στις πλατείες, μήτε τόσο φτωχά παιδιά, που είχαμε στην τάξη, μήτε τόσο απελπισμένες οικογένειες…
Εργατική πόλη, με τους βωξίτες στο πλάϊ να στέκονται, «Αρχαίοι Κάμινοι Τήξεως» πάντα, κι ακόμα, αρκετά παραπέρα, το «Αρχαίο Λατομείο Αγριλέζας».

Πιό κάτω, οι θεϊκές καβοκολόνες.