a.k.
Ιβίσκοι στα σοκκάκια
Λεπίδια ατσάλινα
Χούφτες σκαλισμένες πάνω σε ξύλα ελιάς, στον έβενο και σε οστά ζώων
Όχι
Αρνούμαι την ύβριν ετούτης της ερμιάς
Εδώ, στον πέτρινο φάρο άντικρυ
Ένα άστρο υπέρλαμπρο έκαμε την τροχιά του
Και βούτηξε σχεδόν ανάμεσα στα πόδια μου
Κι εγώ,
Να κάνω μιάν ευχή
Αρνούμαι την ύβριν ετούτης της ερμιάς
Και περιμένω τα πετροχελίδονα
Μες στο παλιό λιμάνι.
Διάττοντες αστέρες τιτιβίζουν πολύχρωμοι,
Λούζονται στα μαύρα νερά, μου γνέφουν
καθώς βαδίζω
Πέντε η ώρα, χαράζει μέσα στο πέλαγο
3 σχόλια:
μεγάλο τούτο το ποίημα ελευθερία μου.
υποκλίνομαι.
πολύ βαθύ, σαν τα μαύρα νερά του πελάγου της ερμιάς
δες, amie,
τι λέει ο Σεφέρης μας :
"αν το θέλησα να μείνω μόνος,
γύρεψα
τη μοναξιά. δε γύρεψα μιά τέτοια απαντοχή,
το κομμάτιασμα της ψυχής μου στον ορίζοντα,
αυτές τις γραμμές, αυτά τα χρώματα, αυτή τη σιγή"
\
Helene,
χαίρομαι στ' αλήθεια
αν σου άρεσε λιγάκι αυτή η σκέψη...
καθόμουν και σκεφτόμουν μες στο παλιό λιμάνι, στα Χανιά. ξημέρωνε κι ήρθε ένα πλουμιστό άστρο κι έπεσε στα πόδια μου, κι έσβυσε πάνω απ' το νερό.
το χω ακόμα μέσα στα μάτια μου...
Δημοσίευση σχολίου