Η Παγκοσμιοποίηση της Αντίστασης

.
Πάνε αρκετά χρόνια, που διατύπωσα τον όρο

«Η Παγκοσμιοποίηση της Αντίστασης»,

κατ’ αρχήν σε συνδικαλιστικά έντυπα κι έπειτα αλλού…

Τον όρο, άρχισα πιά να τον συναντώ σε διάφορα σημεία, κι αυτό πολύ μ’ ευχαριστεί…
Δε λέω ότι δεν μπορεί να τον σκέφτηκαν ταυτόχρονα κι άλλοι… Ασφαλώς και μπορεί, δεν μονοπολώ την μητρότητα, μήτε και στέκω σ’ αυτό…
Λέω απλά, μ’ ευχαριστεί, που μπορεί αυτή η πρόταση κι εκφράζει κι άλλους…

Το νεοφιλελεύθερο - καπιταλιστικό σύστημα

διαρρηγνύει τις ιδέες της κοινωνικής συνοχής

όμως

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική, δεν είναι σιδερένια νομοτέλεια...

Μέχρι το 2030 θα υπάρχουν στον πλανήτη 1 δις ΚΛΙΜΑΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ (!),

που θα μεταναστεύουν για μια σταγόνα νερό...

Δεν είναι λεκτική υπερβολή. Κοινωνική υπερβολή και λαίλαπα είναι.

Ξεπατώνονται στις μέρες μας τα κράτη. Ξεπατώνεται το κοινωνικό κράτος διεθνώς. Κατακερματίζονται οι κοινωνίες. Καταρρέουν.

- Να σωθώ εγώ, κι ας χαθεί ο γείτονας -, εκεί οδηγούν την νοοτροπία του κόσμου.

Το σύστημα, κατορθώνει σήμερα να κατακερματίσει τους πολίτες.

Ανατρέπεται το κοινωνικό κράτος . Το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα παραδίνεται.

Σχεδόν πουθενά, δεν κυριαρχούν πιά τα εθνικά κοινοβούλια, μα ο κόσμος, όλοι μας, είμαστε στα χέρια των τραπεζιτών, των λογιστών και των μαθηματικών.

Το κεντρικό διακύβευμα της εποχής μας, είναι το κοινωνικό κράτος.
Η κοινωνική ασφάλιση
Οι κοινωνικές πολιτικές
Η απασχόληση
Το περιβάλλον

Με την κατάλυση του κοινωνικού κράτους καταλύεται και η κοινωνική συνοχή. Ποιος οργανώνει σήμερα, διεθνώς, την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη;

Αντί οι «ειδικοί» να κουβεντιάσουν με τα συνδικάτα και τους κοινωνικούς φορείς, πηγαίνουν, λέει ο καθηγητής Αλέξης Μητρόπουλος, σε συνέδρια γεροντολογίας και από εκεί ορμώμενοι σχεδιάζουν το ασφαλιστικό σύστημα με το προσδόκιμο ζωής κάθε λαού !

Σκληραίνουν οι όροι επαρκούς επιβίωσης κι ακόμα περισσότερο της αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Μειώνονται οι κατακτήσεις των εργαζομένων. Μας μοιράζουν τη φτώχεια. Ό, τι για πάρα πολλά χρόνια κατακτήθηκε με τους αγώνες του κόσμου, με κοινωνικές επαναστάσεις κι εξεγέρσεις, πάει, φεύγει...

Δεν θα τα υπερασπιστούμε; Ποιος θα τα υπερασπιστεί, αν όχι εμείς οι ίδιοι;

Αν εμείς, οι μάνες, οι εργαζόμενοι, οι σκεπτόμενοι, οι νέοι, οι συνιστώσες της κοινωνίας, δεν απαιτήσουμε αλλαγή ρότας;

Η νεολαία...

Το 70% των Ελληνοπαίδων, λένε οι μετρήσεις, θα αλλάξει στην εργασιακή του ζωή, από 5-8 εργοδότες και θα κάνει δουλειά αναντίστοιχη με τα προσόντα του.

Ποιος θα αντισταθεί στην λαίλαπα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, αν όχι εμείς;

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική, δεν είναι σιδερένια νομοτέλεια...
Δεν πρέπει να προκύψει απ' όλην αυτήν την κρίση, ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο;

Σωστά λέει ο Α., σε φεουδαρχικές εποχές αναφερόμαστε πιά !

Ποιόν όμως περιμένουμε να υπερασπιστεί τους ανθρώπους και τα πράγματα;

.

.

.

.

αφορμή για το παραπάνω

πήρα από βήμα δημόσιου διαλόγου,

όπου διατυπώθηκε προβληματισμός σχετικά με κοινωνικά θέματα

και όπου, έκανα κι εγώ ετούτη τη σημείωση.