.
Ποτέ κανείς δεν έχει αγγίξει αυτό το τραύμα.
Εκείνος, που εκ των πραγμάτων, δικαιωματικά θα μπορούσε να το αγγίξει, δεν ήθελε, λέει, να φανεί αδιάκριτος, και χρόνια, ούτε που άπλωσε ποτέ κατά κει το χέρι του. Μήτε ποτέ, της μίλησε γι αυτό, μήτε που ήξερε πώς είναι ένα τέτοιο τραύμα. Καμιά φορά, όταν εκείνη φορούσε στενά μπλουζάκια έβλεπε τα μάτια του καρφωμένα να ψάχνουν το στήθος της. Αυτή ήταν όλη κι όλη η εξερεύνηση.
Εκείνη, που ήταν περήφανη, μετά απ’ αυτό κατάλαβε πως δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση στοργής, με κάποιον που δεν ήθελε ν’ αγγίξει το τραύμα της.
Κάποιος, που την γνώρισε χρόνια πριν, είχε αληθινό κουράγιο. Και καρδιά. Αυτή το διέκρινε αμέσως. «Το αγαπώ το τραύμα σου», της είπε, «άφησέ με εγώ να τ’ αγγίξω».
Κανονικά εκείνη, έπρεπε να πέσει τότε στα γόνατα, και να του πει «σ’ ευχαριστώ». Μα τον άφησε έτσι κι έφυγε, δίχως ούτε ευχαριστώ να του πει. Δίχως να του δώσει το χέρι. Δίχως τίποτα.
Γιατί είχε γνωρίσει εσένα.
Κι από τότε που γνώρισε εσένα, δεν άφηνε να τη ζυγώσει κανείς. Σαν τον σκατζόχοιρο αγκάθια είχε βγάλει και σαν τον αχινό.
Ας το λεγες όμως κι εσύ απ’ την αρχή, ότι σιχαίνεσαι τα τραύματα...
Ποτέ κανείς δεν έχει αγγίξει αυτό το τραύμα.
Εκείνος, που εκ των πραγμάτων, δικαιωματικά θα μπορούσε να το αγγίξει, δεν ήθελε, λέει, να φανεί αδιάκριτος, και χρόνια, ούτε που άπλωσε ποτέ κατά κει το χέρι του. Μήτε ποτέ, της μίλησε γι αυτό, μήτε που ήξερε πώς είναι ένα τέτοιο τραύμα. Καμιά φορά, όταν εκείνη φορούσε στενά μπλουζάκια έβλεπε τα μάτια του καρφωμένα να ψάχνουν το στήθος της. Αυτή ήταν όλη κι όλη η εξερεύνηση.
Εκείνη, που ήταν περήφανη, μετά απ’ αυτό κατάλαβε πως δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση στοργής, με κάποιον που δεν ήθελε ν’ αγγίξει το τραύμα της.
Κάποιος, που την γνώρισε χρόνια πριν, είχε αληθινό κουράγιο. Και καρδιά. Αυτή το διέκρινε αμέσως. «Το αγαπώ το τραύμα σου», της είπε, «άφησέ με εγώ να τ’ αγγίξω».
Κανονικά εκείνη, έπρεπε να πέσει τότε στα γόνατα, και να του πει «σ’ ευχαριστώ». Μα τον άφησε έτσι κι έφυγε, δίχως ούτε ευχαριστώ να του πει. Δίχως να του δώσει το χέρι. Δίχως τίποτα.
Γιατί είχε γνωρίσει εσένα.
Κι από τότε που γνώρισε εσένα, δεν άφηνε να τη ζυγώσει κανείς. Σαν τον σκατζόχοιρο αγκάθια είχε βγάλει και σαν τον αχινό.
Ας το λεγες όμως κι εσύ απ’ την αρχή, ότι σιχαίνεσαι τα τραύματα...
8 σχόλια:
Αχ βρε quartier libre μου...
δεν το θέλω το τέλος αυτό.
και ξέρεις γιατί;
γιατί δείχνει τη μεγαλοψυχία που εγώ δεν έχω, και, αντίθετα, έχεις εσύ.
να σου το είχε πει, ε;
κι εσύ, το ξέρω, θα έπαιρνες το τραύμα και θα το ξερίζωνες και θα το πέταγες μακριά.
σε ξέρω. έτσι θα έκανες.
τώρα;
σε φιλώ, κι ευχαριστώ που υπάρχεις. έτσι.
Πολύ εύστοχη η παρατήρησή σας. Κάτι σαν απαραίτητη υποδομή για να επουλώσει κάποιος αυτό το τραύμα. Αν αυτό έχει κάποια αξία, θαρρώ πως τα ακόμη πιο δύσκολα έπονται.
Χάρηκα που έφτασα εδώ.
Καλως μου την
@ τιποτένιο μου precieux :)
"το αχ, που βγάνει ο σκοτωμός"
@ Helene,
εγώ ευχαριστώ που υπάρχετε,φίλοι :)
@ hdd345f
χάρηκα που φτάσατε εδώ.
"τα ακόμη πιο δύσκολα έπονται", είναι προφητικόν;
σπάνια έχω φοβηθεί τα δύσκολα...
όσο θέλετε και μπορείτε,
κρατηθείτε εδώ :)
@ σύννεφο τρυφερό σε γαλανό ουρανό,
ιαματικό το
"καλώς ΜΟΥ την" :)
Δημοσίευση σχολίου