επιλέγοντας έργα παιδιών ...

.

.

Τέτσης Παναγιώτης
.
.
Η 'Υδρα του έδωσε το ωραίο ταξίδι

.(Γιώργος Καρουζάκης)

I.

.

κείμενο για την Ύδρα

του ζωγράφου και ακαδημαϊκού

Π. Τέτση

" Το φως εισέβαλε εκτυφλωτικό ανοίγοντας την μπαλκονόπορτα του δωματίου στον μικρό κοινοτικό ξενώνα της Απολλωνίας Σίφνου και μ' έκανε να φέρω την παλάμη μπρος στα μάτια σ' εκείνη την επίθεση, εκείνο το πρωινό, το μοναδικό, εκείνης της πρώτης γνωριμίας.

Το κάτω Πετάλι άστραφτε μέσα από τα κάτασπρα σπίτια κι η θάλασσα πιο πάνω, πέρα μακριά ως την Πάρο, λαμποκοπούσε καθώς καθρεφτιζόταν σ' αυτήν ο ήλιος. Είχε προηγηθεί η νυκτερινή άφιξη στο άγνωστο σκοτάδι, καθώς η γεννήτρια του κυρίου Σοφιανόπουλου έπαυε τα μεσάνυχτα να φωτίζει χωριά και πρωτεύουσα... Κάποτε από το φωνογράφο ακουγόταν η φαρφουρένια φωνή της Ζοζεφίνας Μπέκερ που έλεγε «j' ai deux amours mon pays et Paris...», και επειδή σε εμένα ο έρωτας του τόπου μου είναι ισχυρότερος, θα γυρίσω στην Υδρα.

Είναι η μάνα μου, είναι η γιαγιά μου, είναι ο παιδικός έρωτας, ο νεανικός, της ωριμότητος και της υπερωριμότητος. Οσες φορές φτάνω εκεί, όπως πλησιάζει το πλοίο πλάι στον «Κάβο» για να προσεγγίσει, δεν μπορώ να αποφύγω, για ένα αστραπιαίο κλάσμα χρόνου, το ιδιαίτερο ρίγος που προξενούν σ' εμένα πάντα αυτά τα θερμά γκρίζα βράχια. Μου επιβάλλονται.
Χειμώνας. Ατμόσφαιρα διάφανη σαν λεπτό κρύσταλλο με τη λιακάδα. Μεγαλοπρέπεια του τοπίου στην ψυχρή κλίμακα των χρωμάτων του δυνατού βοριά, λίγο πριν από το «απαγορευτικό» κι ένας καφές στο παραλιακό τραπεζάκι μ' όποιο καιρό, τυλιγμένος στα μπουφάν σαν ντολμάς. Απόλυτη ηρεμία του λιμανιού, δίχως την άκομψη παρουσία τεράστιων μπαούλων, «σκαφών» του καλοκαιριού. Ηρεμία της οράσεως τα κλειστά μαγαζιά, δίχως την εκτεθειμένη πραμάτεια λαϊκής ελληνικής τέχνης από την Ταϊβάν, τα ψάρια να περιμένουν τον πελάτη κι οι γαϊδουρολάτες τους Γιαπωνέζους του μοναδικού τουριστικού το απομεσήμερο. Το κύμα έχει πλύνει τα πάντα. Οι βράχοι έχουν λουστεί με το φως του αφρού κι έχουν στολιστεί με το χρώμα της ταπεινής άγριας βιολέτας.
Ο δυνατός βοριάς μπορεί να σε ρίξει κάτω αν τολμήσεις έναν περίπατο από τον παραλιακό δρόμο προς το Βλυχό και τον Παλαμιδά. Πώς να αντισταθείς όμως στην άγρια μεγαλοπρέπεια της φουρτουνιασμένης θάλασσας και του ζοφερού Ζάστανη (εκεί που κατακρήμνιζαν άσπλαχνοι γιοι τον γέροντα γονιό). Αλλά μια άλλη ομορφιά ανταμείβει γενναιόδωρα αν πάρεις τον μέσα δρόμο, αυτόν που δεν γνωρίζουν οι πολλοί και δεν κινδυνεύει από βιασμό ούτε το καλοκαίρι, γιατί τα εκατό - εκατόν πενήντα μέτρα από την παραλία εξασφαλίζουν την ασυλία.
Μετά τα τελευταία αρχοντόσπιτα ­ ρημαγμένα μερικά ­ οι καμπύλες του δρόμου, που κάποιες ρεματιές στέλνουν δροσερό αεράκι στο καμίνι του καλοκαιριάτικου μεσημεριού, τα μικρά χωράφια δεξιά κι αριστερά, καταπράσινα τώρα ή χρυσαφένια σε λίγο ή στο καφεδοκόκκινο χώμα τους αργότερα, να βοσκάνε πρόβατα με τον ήχο της κουδούνας και λίγο πιο πάνω δεξιά το τραγούδι εκείνου που αλωνίζει. Αριστερά το μικρό νεκροταφείο, δεξιά πάλι το αλώνι και το κτήμα του μπαμπά της Χριστίνας, χέρσο τώρα, και πιο μέσα ο μικρός Αγιος Γιάννης να κολυμπάει στο κατάλευκο του ασβέστη. Από εκεί και κάτω τα σκαλοπάτια του καλντεριμιού της ρεματιάς αποκαλύπτουν κάθε στιγμή τού κάθε απογεύματος, του κάθε δειλινού, του κάθε σούρουπου ανεπανάληπτες εικόνες, από τη μια το βουνό και το «Γκούρι» και από την άλλη ο λόφος με τον μικρό Αγιο Χαράλαμπο και πιο πέρα, σε μια μικρή στροφή, η αποκάλυψη της υπέροχης καμπύλης της τοξωτής παλιάς πέτρινης γέφυρας και μέσα από το κενό, προς τη θάλασσα, το μικρό ύψωμα, τα λίγα σπίτια με το εκκλησιδάκι του παπά. Ακόμη πιο πέρα, για εκείνον που δεν είναι τεμπέλης, ο Παλαμιδάς· και εκεί τον περιμένει η έκπληξη του παλιού, πριν δύο αιώνες, αρχοντόσπιτου, εκεί μόνο, σ' αυτήν την ερημιά.

Προς τα μέσα πυκνό το δάσος της Επισκοπής ώσπου να σε βγάλει στην πίσω πλευρά του νησιού στον Αγιο Γιάννη τον Νησίζα, μετά τρεις ώρες περπάτημα ή, αν το τεστ κοπώσεως είναι καλό, περνώντας μια ράχη δίχως ίχνος μονοπατιού αναρριχώμενος σε αστραφτερής φωτεινότητος γκρίζες κοτρόνες να φτάσεις στον όρμο του Μώλου, κι αν η αντοχή δεν εξαντλήθηκε, να μπουσουλίσεις ως την άκρη πέρα.
Τούτο το νησί είναι ένα κομμάτι πέτρα ευλάβειας. Πηγαίνει κανείς όπως στους Αγιους Τόπους για να γίνει Χατζής. Δεν είναι για απροετοίμαστους. Η νηστεία προδιαθέτει για τη Θεία Μετάληψη και τις Μεγάλες Γιορτές. Τέτοια λατρεία απαιτεί τούτος ο στενόμακρος βράχος. Υποδέχεται εκείνους που έχουν ετοιμαστεί με ψυχική και σωματική αντοχή, κι επιμένει να κρατά μιαν αρετή με τα δόντια."


Το ΒΗΜΑ, 07/06/1998

.

.

signat.
a.k.

.
"Κι όταν κοιτάζω τα μικρά σου, γαλάζια παράθυρα
Είναι που βλέπω τη θάλασσα μέσα σου.".

.

signat.
a.k..

"Ναύτης"

.
Πέμπτη Αύγουστος 24, 8 η ώρα, βράδυ...
.

.
" Τι είν' αυτό, που το λέμε ορίζοντα;
είναι μιά άκρια
από κει που σκάει το κύμα σιγανά στα σκίνα
στην άμμο και τα βότσαλα
ως πέρα, δυτικά στον μεγάλο βράχο
που πλάϊ του έτοιμος να γείρει ο ήλιος.
Πάνω ο ουρανός
Ιόνιο μπλε κάτω,
βαθειά από δω, σε νοητήν ευθεία
του Respighi τα πεύκα
και της τροφού λύκαινας, οι κρήνες.
Αυτό είναι, που λέμε ορίζοντα.
Κι ακόμα, να προσδιορίζεται
ετούτη η καμπύλη του ορίζοντα από μιά σελήνη στο γέμισμα
ωραία, θαρρετά λευκή
κι έναν ήλιο αντίκρυ
μπαλλόνι μισό πορτοκαλί
μισό ανήμερο κίτρινο.
Mονάχα αυτός είναι ο ορίζοντας
κι η στιγμή της ζωής, μονάχα αυτή.
Άλλο πιά, τίποτα. "

Π. Τέτσης

signature

a.k..

" Πολλές φορές θλίβομαι, που δεν μπορώ με χρώματα να περιγράψω τη φύση γύρω μας.
Μήτε τις εκρήξεις του κίτρινου πάνω στα βουνά και στις άκριες των δρόμων να περιγράψω, μήτε να εξηγήσω το πόσο σοβαρό είν' το πράσινο,
μήτε του γαλάζιου τα παιχνίδια,
μήτε του μαύρου την ολότητα,
μήτε το πάθος του κόκκινου,
μήτε την τρυφεράδα του ροζ,
ή του λευκού την καθαρότητα. "