Νίκος – μελισσουργός - είπε...



Ξενύχτησα φέτος πολλά βράδια στη βορεινή μεγάλη αμμουδιά.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν μπορούσα να φύγω.
Έτσι χωρίς λόγο.
Σα να εκπλήρωνα μια εντολή.
Στο τόπο μου με λένε νεραϊδοπαρμένο.
Ένα παππού μου τον έλεγαν νεραϊδογέννητο.
Φύσαγε άγριος αέρας και έφερνε τα κύματα μέχρι τα πόδια μου.
Στριμώχτηκα όσο μπορούσα κοντά στα βράχια.
Έβλεπα τους κεραυνούς που έπεφταν στο πέλαγος.
Αυτό μούγγριζε και τους αντιμαχόταν.
Τώρα θ’άρθει , είπα
Έπιασε βροχή.
Μια προεξοχή του βράχου με προφύλαγε κάπως.
Μόνο ο αέρας μου ‘φερνε και με μούσκευε καμιά φορά.
Περίμενα μέχρι το χάραμα.
Δεν ήρθε.
Δεν ήρθε και σήμερα , είπα.
Έφυγα.
.
.

Στ' Αγγελετ' την άμμο.

.

.

αυτή είναι

η βορεινή μεγάλη αμμουδιά

όπου εκαθόσουνα;