H ΤΗΝΟΣ

της Παναγίας

της τέχνης

του μάρμαρου

του αγκαθιού

του βοτσαλωτού

III.

Πύργος

τι όμορφα!

παντού στο χωριό

οδοδείκτες

από μάρμαρο σκαλιστό !

"Χαίρε, ξύλον ευσκιόφυλλον"

η πλατεία του Πύργου

με τα νερά και τον πλάτανο

.

.

όπου μερικά γλυπτά αριστουργήματα








"Χαίρε με την ωραία λαλιά η δαμάζοντας τον δαίμονα"

σκάλισμα στο τραπεζάκι

όπου πίνουμε τον καφέ μας

.

.

πατούμε σε σκαλίσματα

.

.

δέστε θύρα !












και
λεπτομέρεια θύρας !





μανσέτα, δαχτυλίδι
και κόκκινο χρώμα στα νύχια !

"... Ποτε να μην ξεχασουμε -ειπε- τα καλα διδαγματα εκεινα - της τεχνης των Ελληνων. Παντοτε το ουρανιο διπλα-διπλα με το καθημερνο. Διπλα στον ανθρωπο το ζωο και το πραγμα: ενα βραχιολι στο βραχιονα της γυμνης θεας, ενα ανθος πεσμενο στο δαπεδο..."

(Γ. Ριτσος, "Τα προτυπα")

.

.

όταν ο λαϊκός τεχνίτης έχει κέφια

Μπιρμπίλο
η Σκανταλιάρα





υπέρθυρα
















"Χαίρε, τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα."

λιθοξόοι

και χτιστάδες

υπέρθυρα

"Χαίρε που καταρτίζεις τα Μηναία των Κήπων"

" στο χτήμα μέσα με τις φυστικιές, είχε και μιά παράγκα. παράγκα δηλαδή τη λέγανε οι παπούδες της, μα ήταν ένα κανονικό, ξύλινο σπιτάκι. δυό δωμάτια είχε, ένα μικρό κι ένα μεγάλο, μιά μικρή κουζίνα κι ακόμα ένα πιό μικρό καμπινέ.

η παράγκα, κρατούσε ωραία δροσιά το καλοκαίρι, ήταν φτιαγμένη από καλής ποιότητας ξύλο καφεκόκκινο κι είχε πορτοπαράθυρα σκούρα πράσινα.

στην μπροστινή της πόρτα, ανέβαινες με ένα μικρό σκαλάκι. το σκαλάκι, που δεν μπορούσε ποτέ, να το ανέβει η Διώνη. όλο έπεφτε, τσάκιζε τα γόνατά της κι έκλαιγε.

αυτή η παράγκα, απ' την πίσω μεριά του χτήματος, όπου ήταν και η κουζινούλα, είχε απ' έξω μιάν τέτοια γούρνα και μιά βρύση. εκεί πλατσουρίζαν όλη μέρα τα παιδιά, πλέναν τα πόδια τους απ' τα χώματα, γεμίζαν τα κουβαδάκια τους νερό, κι άλλοτε τα νεροπίστολα, που είχαν και καταβρέχονταν.

η γούρνα δεν ήταν σκαλιστή, ήταν όμως κι αυτή από άσπρο μάρμαρο, όπως κι ο άσπρος νεροχύτης της μάνας της, μέσα στο σπίτι τους."

signat.

a.k.

"Χαίρε αστήρ, εμφαίνων τον Ήλιον"