Δευτέρα, Νοεμβρίου 17, 2008

Πολυτεχνείο 1973

II.

πέντε η ώρα
που βραδιάζει
.
.
τα κορίτσια εκεί
και τα αγόρια εκεί

2 σχόλια:

Cle Petridou είπε...

Παγωνει το αίμα. Νομίζω πως δεν υπάρχει χειρότερος ήχος απ αυτόν.
Και μετά το '74. Ξανά τα τανκς, ερπύστριες, τα πολυβόλα...
Ω ναι, δεν υπάρχει χειρότερος ήχος.

quartier libre είπε...

@ cle,

δεν ξέρω αν συμφωνώ ακριβώς...
θέλω να πω,
όλα αυτά, -ο ΦΑΝΕΡΟΣ φασισμός-
με κάποιον τρόπο
αργά ή γρήγορα
δύσκολα ή εύκολα, αντιμετωπίζονται...
ο ξεκάθαρος φασισμός,
παλεύεται με ξεκάθαρους τρόπους,
με ξεκάθαρες μάχες,
με ξεκάθαρες νίκες.

είναι ο κρυμμένος φασισμός
που με φοβίζει εμένα πιό πολύ...
το ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ,
που επωάζεται εν κρυπτώ
μέσα στις κοινωνίες μας.

αυτό,
διακρίνεται δύσκολα
και παλεύεται ακόμα πιό δύσκολα...

έτσι θαρρώ.


(μόλις γύρισα από μιά τρομερή μέρα δουλειάς
και βρήκα εδώ καλό θέμα για κουβέντα...)

:)