.

"φωτογραφία τραβηγμένη απ' τη σοφίτα"

.

καλοκαίρι 2008

.

.

signature

a.k.

.

.

.

... δεν είναι ήσυχος άνθρωπος. Ποτέ δεν ήταν...

Τα διαβάσματα από παιδί, είναι ίσως που την ξεσήκωναν.

Ο Καζαντζάκης, οι Γραφές, οι Ποιητές.

Ούτε φαντάζεται κανείς, πόσο μπορούν να ξεσηκώσουν ένα ήσυχο παιδί οι ποιητές... Αντάρτη μπορούν να το κάνουν !

Οι ψαλμοί, ο Ιώβ, το άσμα ασμάτων, η Αντιγόνη, η Αντιγόνη, η Αντιγόνη, η Αντιγόνη.

Η Αντιγόνη με το μοναχικό της θάρρος.

Κολλάς εκεί για μια ζωή

Και στο μοναχικό

Και στο θάρρος

.

Χρόνια παιδιάτικα, γραμμένο στο προσκέφαλό της :

«πατρός τε και μητρός τε και των άλλων προγόνων

απάντων τιμιότερον εστί η πατρίς

και σεμνότερον και αγιότερον...»

ώσπου, τον στίχο τον κατέκτησε.

Πέρασε μέσα της και την κατέκτησε κι αυτός.

Αυτή είναι η σειρά.

.

Κατόπιν,την παίδεψε πολύ η Ακρόπολη.

Την Ακρόπολη, την έβλεπε πλάϊ της τους χειμώνες, μες στο παράθυρό της!

Ούτε φαντάζεται κανείς, πόσο μπορεί να ξεσηκώσει ένα ήσυχο παιδί η Ακρόπολη!

Η ελληνική, λιτή γραμμή. Η λευκή.

Φουρτούνα μπορεί να κάνει την ψυχή του...

.

Κάθε καλοκαίρι πάλι, ερωτευόταν τον Υμηττό.Ίσως κι αυτός την ερωτεύονταν κάποτε...

Ο Υμηττός, με τα μωβ, μυρωδάτα θυμάρια, τις αλεπότρυπες, τη μυρωδιά απ’ τις ξερές πευκοβελόνες και τους σκατζόχοιρους.

Ο Υμηττός την έφτιαξε βουνίσια.

Χωριάτικες βουνοκορφές, τραχιές, ολοένα που υψώνονται μέσα της. Δύσβατα...

.

Και πέρασε παιδί, γερά μυστικά μονοπάτια. Ψαξίματα εσωτερικά, όπου κανείς δεν είχε πρόσβαση. Απολύτως κανείς.

Μικρό κορίτσι, ήθελε να πάει στην Αφρική, να δουλέψει κοντά στον Ραούλ Φολλερώ.

Θαύμαζε πάντα τον Δον Κιχώτη, μα σίγουρα, εμπιστεύονταν περσότερο τον Σάντσο.

Πάταγε πάντα σταθερά στα δυό ποδάρια της.

.

.

.

.

.