Άνδρος II.

.

.

.

Κι ύστερα κοίτα!

Βλεπεις εκεί κάτω τα χωράφια με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί.

Το στάρι εμένα μου είναι άχρηστο. Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι κρίμα!

Εσύ όμως έχεις μαλλιά χρώμα χρυσαφένιο. Θα είναι λοιπόν θαυμάσια όταν θα με έχεις ημερώσει! Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μου αρέσει να ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχια...

.

.

Antoine de St Exupery

.

.

.

Κάτω στης Μαργαρίτας τ’ αλωνάκι
στήσαν χορό τρελό τα μελισσόπουλα

Ιδρώνει ο ήλιος, τρέμει, τρέμει, τρέμει, το νερό
Στάχυα ψηλά λυγίζουνε το μελαμψό ουρανό

Πέρα μέσα στα χρυσά νταριά κοιμούνται αγοροκόριτσα
Ο ύπνος τους μυρίζει πυρκαγιά
Στα δόντια τους ο ήλιος σπα, σπα, σπαρταράει

Κάτω στης Μαργαρίτας τ’ αλωνάκι

.

.

Ο. Ελύτης
.

.

.

.

.

Εις το βουνό ψηλά εκεί

είν’ εκκλησιά ερημική

Ένα κανδήλι θαμπερό,

και ένα πέτρινο σταυρό

της πέτρας τα άνθη



Αλλ’ ο διαβάτης σαν περνά,
στέκεται και το προσκυνά,
και με ευλάβεια πολλή
τον άσπρο του σταυρό φιλεί.

.
.
.
.


La cloche, dans le ciel qu'on voit,
Doucement tinte.
Un oiseau sur l'arbre qu'on voit
Chante sa plainte.
.
Mon Dieu, mon Dieu, la vie est là,
Simple et tranquille.
Cette paisible rumeur-là
Vient de la ville.
.
.

Paul Verlaine

.

.

.

.

Κοσμάς ο Αιτωλός




.
Άγιος Γεώργιος Βαλκάνιος


.



















Των Αγίων Αναργύρων
Κοσμά και Δαμιανού




.

.

ex votos
.

.

Εκέκραξα προς Σε, Κύριε.

Είπα Συ ει η ελπίς μου, πρόσχες προς την δέησίν μου, ότι εταπεινώθην σφόδρα.

.

.

Ψαλμ. Δαυίδ

ΡΜΑ 141

.