Θα ρθουν καλύτερες μέρες.
Δεν γίνεται να μην έρθουν...
Προχωράει με κάποιον τρόπο η ζωή. Δεν ξέρω με ποιόν τρόπο, μα κάπως, με κάποιο τρόπο φαίνεται, προχωράει.
Τα στραπάτσα στραπάτσα, και η ζωή προχωράει...
Η α Δελφική Λαλέουσα Πηγή.
Η Αμαλία.
Ή ανάποδα μην ήσαν οι χρόνοι; Μπορεί και να λαθεύω το χρόνο. Έχω χάσει στους χρόνους, τα μπρος και τα πίσω...
Τώρα, ετούτος εδώ ο δεκαπεντάχρονος.
Στραπάτσα...

Και η ζωή, σε διαρκή πορεία.
Και τα παιδιά μας, σε διαρκή πορεία. Στους δρόμους μερόνυχτα. Νυχθημερόν.
Και τι να τους πεις; Μην κατεβαίνετε στους δρόμους;
Δεν πειράζει, που σκοτώσανε ένα παιδί, να τους πεις;
Και τι να τους πεις; Σκύψτε με υποταγή το κεφάλι;
Εσύ, μας έμαθες να μη το σκύβουμε το κεφάλι. Πώς δηλαδή να μαζευτούμε και πώς να το σκύψουμε; Και πόσο; Πολύ το σκύβουν το κεφάλι; Λίγο; Πόσο ρε μάνα;
Ποιό είναι το όριο της ασφάλειας; Πόσο και ποιό είναι το ασφαλές;
Εσύ δεν έλεγες ότι έχει πράματα η ζωή, πιό σπουδαία από το ασφαλές;
Κι η αξιοπρέπεια ;
Και το κουράγιο ; Το μοναχικό κουράγιο και το συλλογικό ;
Και το ανυπόταχτο πνεύμα ; Και η καρδιά η ανυπόταχτη ;
Και η ανθρώπινη αλληλεγγύη ;
Κι ο αγώνας για το δίκιο;
Και τι να αρχίσεις τώρα να τους λες... "υπερτέρα όλων η τάξις και η ασφάλεια";

Κι έρχονται έπειτα τα βράδυα, τα αφιλότιμα βράδυα να σε σακατεύουν, που, τι δυόμιση και τρεις παρά ! Λέγε εξήμιση, να σαι μέσα...
Κι έχεις κι εσύ τα πάνω και τα κάτω σου.
Εσύ, ένα μάτσο χάλια...

Τίποτα δεν μπορεί να ναι πιά όπως πριν, μα θα ρθουν και μέρες καλύτερες...
Θα ρθουν καλύτερες μέρες. Δεν γίνεται να μην έρθουν...