Στίχε γαμπρέ , χιλιόματε κηφήνα, που αρπάς και κουβαλάς μες στου περίσσου του γήλιου φως τη μέλισσα αρχηγίνα, η χνουδωτή ζωή η βασιλομάνα παραπονιάρα βόγκει, κι όλο πείνα σε ακαρτεράει να τηνε κάμεις μάνα!
Διάβασα σήμερα αυτό: "η στερνή,η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη.Κάπως έτσι ξεκινάει το βιβλίο του ο Νίκος Καζαντζάκης.Τα λόγια έχουν γίνει η επιστήμη της απάτης αλλά και της αυταπάτης.Όσο ωραιότερα τόσο πιο ύποπτα.Όσο επιδεξιότερη η ρητορεία,τόσο απειλεί από πίσω η ασυνέπεια.Άλλωστε,η φλυαρία πρέπει να εξετάζεται και ως αμυντικός μηχανισμός.Εκείνος που μιλάει πολύ προσπαθεί να πείσει πως φανερώνει τις σκέψεις του,ενώ συχνά το κάνει προκειμένου να κρύψει σκέψεις.Προβάλλοντας μπροστά του σαν κουρτίνα τα πολλά λόγια,καλύπτει εκείνο για το οποίο δε θέλει να μιλήσει,δε θέλει να δείξει ή δε θέλει να δει."
"Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή."
"με λαγαρά τα φρένα, νηφάλιος, δρασκελώ το ανάμεσα στους δυο γκρεμούς μονοπάτι.
Και μάχουμαι πως να γνέψω στους συντρόφους, προτού πεθάνω. Να τους δώσω το χέρι μου, να προφτάσω να συλλαβίσω και να τους ρίξω έναν ακέραιο λόγο."
"Με αντρεία, με σκληρότητα στερέωσε απάνω στο σαλευόμενο χάος το καταστρόγγυλο, το καταφώτιστο αλώνι του νου, ν΄ αλωνίσεις, να λιχνίσεις, σα νοικοκύρης, τα σύμπαντα."
"Δε δέχουμαι τα σύνορα, δε με χωρούν τα φαινόμενα, πνίγουμαι! Την αγωνία τούτη βαθιά, αιματερά να τη ζήσεις...
Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει· μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης."
"Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει. Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματο μας. Δεν ξενοδουλεύουμε· εμείς είμαστε οι αφέντες· το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας, σάρκα μας κι αίμα μας."
"Δίνουμαι σε όλα. Αγαπώ, πονώ, αγωνίζουμαι. Ο κόσμος μου φαντάζει πλατύτερος από το νου, η καρδιά μου ένα μυστήριο σκοτεινό και παντοδύναμο."
"Διαλέγω τον ανήφορο, γιατί κατά κει με σπρώχνει η καρδιά μου. "Απάνω! Απάνω! Απάνω!" φωνάζει η καρδιά μου, και την ακολουθώ μ΄ εμπιστοσύνη."
"Κράτα γενναία τα στενά που σου μπιστεύτηκα· μην τα προδώσεις! Χρέος έχεις και μπορείς στο δικό σου τον τομέα να γίνεις ήρωας.
Αγάπα τον κίντυνο. Τι είναι το πιο δύσκολο; Αυτό θέλω! Ποιο δρόμο να πάρεις; Τον πιο κακοτράχαλον ανήφορο. Αυτόν παίρνω κι εγώ· ακλούθα μου!
Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.
Ν΄ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους· να ζητάς συντρόφους!"
"Ακουσες την Κραυγή και κίνησες. Πέρασες από αγώνα σε αγώνα όλες τις πολεμικές θητείες του στρατευόμενου ανθρώπου."
"Η στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη."
"Στις πιο κρίσιμες στιγμές, ο Έρωτας συναρπάζει και σμίγει με βία τους ανθρώπους, οχτρούς και φίλους, καλούς και κακούς, είναι μια πνοή ανώτερη τους, ανεξάρτητη από την επιθυμία κι από τα έργα τους. Είναι η πνοή του Θεού, η αναπνοή του, απάνω στη γης!"
"Η ανώτατη αρετή δεν εϊναι να ΄σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.
Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" Πολέμα!"
"Ο ανώτατος αυτός βαθμός της άσκησης λέγεται: Σιγή."
16 σχόλια:
Καταπληκτική ιδέα η ΑΣΚΗΤΙΚΗ για
να πάρω τη σκυτάλη για την επόμενη ανάρτηση στις ΔΟΚΙΜΕΣ (;)
@ αν αυτό σε εκφράζει...
Γεια σου quartier libre.
Στίχε γαμπρέ , χιλιόματε κηφήνα, που αρπάς και κουβαλάς
μες στου περίσσου του γήλιου φως τη μέλισσα αρχηγίνα, η χνουδωτή ζωή η βασιλομάνα παραπονιάρα βόγκει, κι όλο πείνα σε ακαρτεράει να τηνε κάμεις μάνα!
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
μια τίγρη έχει φολιδιαστεί μες το κεφάλι μου και καρφώνει τα νύχια της
@ σ΄ευχαριστούμε jean valjean !
στρουφιχτεί μάλλον ήτανε(φολιδιαστεί, τι μπορεί να σημαίνει, πως μου΄ρθε)
@ coco,
"Δεν ωφελούν πια
οι μυώνες
θέλει αγάπη θηριώδη
θέλει πήδημα τίγρισσας
μες στις ιδέες."
Να,
μεγάλες
κι ωραίες αλήθειες !
Διάβασα σήμερα αυτό:
"η στερνή,η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη.Κάπως έτσι ξεκινάει το βιβλίο του ο Νίκος Καζαντζάκης.Τα λόγια έχουν γίνει η επιστήμη της απάτης αλλά και της αυταπάτης.Όσο ωραιότερα τόσο πιο ύποπτα.Όσο επιδεξιότερη η ρητορεία,τόσο απειλεί από πίσω η ασυνέπεια.Άλλωστε,η φλυαρία πρέπει να εξετάζεται και ως αμυντικός μηχανισμός.Εκείνος που μιλάει πολύ προσπαθεί να πείσει πως φανερώνει τις σκέψεις του,ενώ συχνά το κάνει προκειμένου να κρύψει σκέψεις.Προβάλλοντας μπροστά του σαν κουρτίνα τα πολλά λόγια,καλύπτει εκείνο για το οποίο δε θέλει να μιλήσει,δε θέλει να δείξει ή δε θέλει να δει."
Σε φιλώ και σου στέλνω τη σκέψη μου
Σήμερα όμως, είναι το αύριο του χθες και χρειάζεται μια ζεστή καλησπέρα για να διαβεί...
Πάντα πιο εύκολο το ευχόμαστε κι όλο πιο ζόρι μας προκύπτει.
Ζόρι γμτο
σε χαιρετώ και μου κάνει καλό.
καλησπερούδια στο σήμερα...
:))))))))
@ Φαίδρα Φις, καλή μου,
όταν έγραφες εδώ το κομμάτι,
δεν ήξερες
πόσο ειδικό
και σημαντικό
μπορεί να είναι αυτό το νόημα
για κάποιους.
@ Cle,
πότε δηλαδή ζήσαμε
δίχως ζόρια;
Πότε;
Πότε, ε;
Άσε με εμένα απόψε στα χάλια μου,
κι εσύ θέλω να είσαι καλά.
Μ' ΑΚΟΥΣ;
@ 30 φυλλα,
τι καλό δηλαδή έχει το σήμερα;
H askitiki kai i anafora ston Greco einai apo ta agapimena mou vivlia...Eidika i arxi tis askitikis einai yperoxi:
"Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο το μεταξύ φωτεινό
διάστημα το λέμε Ζωή."
kalo vrady...
@ Giousurum,
δίκιο έχεις...
υπάρχουν βιβλία ή καταστάσεις
που σε σημαδεύουν ή όχι...
το βράδυ, -ένεκα χρόνου-,
θα σου γράψω τι μου άρεσε εμένα πιό πολύ...
@ Giusurum,
"Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο το μεταξύ φωτεινό
διάστημα το λέμε Ζωή."
"με λαγαρά τα φρένα, νηφάλιος, δρασκελώ το ανάμεσα στους δυο γκρεμούς μονοπάτι.
Και μάχουμαι πως να γνέψω στους συντρόφους, προτού πεθάνω.
Να τους δώσω το χέρι μου, να προφτάσω να συλλαβίσω και να τους ρίξω έναν ακέραιο λόγο."
"Με αντρεία, με σκληρότητα στερέωσε απάνω στο σαλευόμενο χάος το καταστρόγγυλο, το καταφώτιστο αλώνι του νου, ν΄ αλωνίσεις, να λιχνίσεις, σα νοικοκύρης, τα σύμπαντα."
"Δε δέχουμαι τα σύνορα, δε με χωρούν τα φαινόμενα, πνίγουμαι! Την αγωνία τούτη βαθιά, αιματερά να τη ζήσεις...
Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει· μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης."
"Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει.
Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματο μας.
Δεν ξενοδουλεύουμε· εμείς είμαστε οι αφέντες· το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας, σάρκα μας κι αίμα μας."
"Δίνουμαι σε όλα.
Αγαπώ, πονώ, αγωνίζουμαι.
Ο κόσμος μου φαντάζει πλατύτερος από το νου, η καρδιά μου ένα μυστήριο σκοτεινό και παντοδύναμο."
"Διαλέγω τον ανήφορο, γιατί κατά κει με σπρώχνει η καρδιά μου. "Απάνω! Απάνω! Απάνω!" φωνάζει η καρδιά μου, και την ακολουθώ μ΄ εμπιστοσύνη."
"Κράτα γενναία τα στενά που σου μπιστεύτηκα· μην τα προδώσεις! Χρέος έχεις και μπορείς στο δικό σου τον τομέα να γίνεις ήρωας.
Αγάπα τον κίντυνο. Τι είναι το πιο δύσκολο; Αυτό θέλω! Ποιο δρόμο να πάρεις; Τον πιο κακοτράχαλον ανήφορο. Αυτόν παίρνω κι εγώ· ακλούθα μου!
Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.
Ν΄ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους· να ζητάς συντρόφους!"
"Ακουσες την Κραυγή και κίνησες. Πέρασες από αγώνα σε αγώνα όλες τις πολεμικές θητείες του στρατευόμενου ανθρώπου."
"Η στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη."
"Στις πιο κρίσιμες στιγμές, ο Έρωτας συναρπάζει και σμίγει με βία τους ανθρώπους, οχτρούς και φίλους, καλούς και κακούς, είναι μια πνοή ανώτερη τους, ανεξάρτητη από την επιθυμία κι από τα έργα τους.
Είναι η πνοή του Θεού, η αναπνοή του, απάνω στη γης!"
"Η ανώτατη αρετή δεν εϊναι να ΄σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.
Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" Πολέμα!"
"Ο ανώτατος αυτός βαθμός της άσκησης λέγεται: Σιγή."
αυτά Giusurum
είναι που μ' άρεσαν-που μ'αρέσουν.
σας καληνυχτίζω :)
Δημοσίευση σχολίου