Θήτα

.
.

.

signature

a.k.

.

Θ

Θεός

Θλίψη

Θα θελα !

Θαβώρ ,
όρος, που για να απαντήσω εσένα ανέβηκα , βράχια τραχιά, αλύπητα, άλλοτε μπουσουλώντας στα τέσσερα, τα γόνατά μου θρυμματίζοντας άλλοτε , άλλοτε ορθή, ξιφουλκώντας κόντρα στους αέρηδες, γυμνόστηθη, με το κεφάλι ορθό, τα μάτια προσηλωμένα , βαδίζοντας αδιάκοπα, θάρθω, θάρθω, θα φτάσω, ανεβαίνοντας έλεγα.

Θάλασσα ,
δυό μαύρα μικρά δελφίνια στον κόλπο της Γαρίτσας σου τραγούδησα, έδειχναν ντροπαλά τη ράχη τους και βούταγαν πάλι και πάλι, κι ένα μικρό αητόπουλο, θυμήσου, και γλαροπούλια, albatros, ταξίδια, που με πήρες μαζί, χρόνια στη θάλασσα, στα λιμάνια κοντά σου χρόνια, στα μαύρα και στα γαλανά χρόνια, στις ομίχλες και στον ήλιο τον γελαστό,

τη θάλασσα αγάπησες από μένα πιο πολύ.

.

Θαλασσάδα,
μια οσμή από φύκια, από πρωϊνό πούσι και περόνιασμα στα κόκαλά μας, κατράμι, λάδια στ’ αμπάρια, ανθρακίτη, τα εξώφυλλα των βιβλίων, που μούχλιαζαν στην υγρασία του καραβιού, ζεστή, ευλογημένη η οσμή απ’ τα σκεπάσματά σου, το άγγιγμα του κορμιού σου στ’ αμπάρια.

Θαλασσοδερμένες
οι ζωές μας, σε φουρτούνες ατέλειωτες, σε καταιγίδες ατέλειωτες, κι ακόμα, φρέσκα, απρόβλεπτα της αγάπης μπουρίνια.

Θαλασσόλυκος,
λύκος της άγριας θάλασσας, cαπετάνιος, δύσκολος άνθρωπος, γερό σκαρί ψυχής, σώμα μοναχικό, το τιμόνι σφιχτά, η ζωή σφιχτά, προσηλωμένος μπροστά, άνω θρώσκων.

Θαλασσόφυτα,
ανεμώνες της θάλασσας βούτηξα κι έβγαλα για σένα, της Ερυθράς θάλασσας τα άνθη λευκά κοράλλια , κοράλλια άνθη πορφυρά, άνθη όστρακα, άνθη κοχύλια, άνθη αστερίες, της πέτρας τα άνθη και του βυθού.

Θαλπωρή
κοντά σου.

Θάμα
η αγάπη.

Θάμνος
όπου σου μάζεψα άγρια κούμαρα και δεντρολιβανιές , θυμάρια , σχίνα, ρείκια, λυγαριές, λεβάντες, μυρωδικά, μωβ, ό, τι εσύ πιότερο αγαπάς.

Θανάσιμος
ότι σκληρά, ως θάνατος η αγάπη.

Θάρρος.

Θαυμαστικό
-μονάχα εσύ θα θυμάσαι.

Θαυματουργία
δέηση, ατέλειωτη ολονυχτία στον ακατάλυτο καιρό.

Θέα
σε παράθυρα κλειστά.

Θέατρο
του ελλόγου και του λυτρωτικού.

Θεία
κοινωνιά η εξορία εντός μας.

Θειάφι
κι ένα δοχείο στη ράχη χάλκινο, ραντίζει καρπούς ελληνικών νησιών.

Θεοτοκόπουλος
πύρινη φλόγα , στο έσοπτρον
του γήϊνου σώματός μας
και του αιωρούμενου

Θερβάντες
Εl ingenioso
και ο Σάντσο, που κουβαλάμε στ’ άλογό μας.

Θερισμός
κι ύστερα, εκεί στα στάχυα, τα όνειρά μου στον ώμο σου.

Θερμοκήπιο
του κήπου μας του μυστικού.

Θέρος
ζεστό ως έρως.

Θημωνιά
κι ύστερα, εκεί στα στάχυα, τα όνειρά μου στον ώμο σου.

Θήρα
in situ
Τα «φρέσκα» της ώχρας και του μπλε
Τα θρυμματισμένα λουλούδια της Άνοιξης
Τα θρυμματισμένα κρινάκια της θάλασσας
Οι κρόκοι της τέφρας και της ελαφρόπετρας
Η τοιχογραφία των κρίνων
Τα ζεύγη του δέλφινα
Ο οψιανός
και η μπύρα δροσερή στα πυθάρια, τρισήμιση χιλιάδες χρόνια τώρα

Θησείο
σε λευκό Πεντελικό
όπου παιδιά, μας άφηναν να παίζουμε «κουτσό»
και να κοιτάζουμε τον ήλιο να δύει, ανάμεσα στους κίονες.

Θρήνος
«στον Γουαλδαλκιβίρ των άστρων»
«Γύρευε νά 'βρει την αυγή

μα πουθενά η αυγή δεν ήταν»

Θρούμπι
ευωδιά γιαγιάς, να φτιάχνει στην κουζίνα ελιές

Θύελλα
στη μικρή ζωή

Θυμάρι
ευωδιά μάνας, να καθαρίζει στ’ άνθη σαλιγκάρια

Θυμίαμα
της αγάπης ο λόγος

Θύρα
ξύλινο υπέρθυρο
βυζαντινά κεραμίδια
ταμπλαδωτά θυρόφυλλα
φεγγίτες
τα ρόπτρα και τα μάνταλα

Θωρώ.