Παρασκευή, Μαρτίου 20, 2009

Του κήπου σου του μυστικού...
.
.
από το "Μονόγραμμα"




Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς
Σ’ άλλη γή, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

14 σχόλια:

giannis kazanis είπε...

Τον κήπο σου τον μυστικό που μόνο εσύ τον ξέρεις,
βαραίνει σου τη την καρδιά πονείς και υποφέρεις.

Του κήπου σου το μυστικό μοιράζεσαι με τ’ άνθη,
που σου στολίζουν την καρδιά μη φαίνονται τα πάθη.

Είναι βαρύ ένα μυστικό μες τση καρδιάς το κήπο,
τα χείλη σου ας χαμογελούν μονάχα για τον τύπο.

Την καληνύχτα μου.

Cle Petridou είπε...

Καλημέρα, ήρθα για λίγη μουσικούλα...
Θέλω να είναι όλα όμορφα μ ακούς!

quartier libre είπε...

@
jean valjean,

θαρρώ είναι μεγάλο φυσικό χάρισμα
αυτό πού χεις, να πιάνεσαι από κάπου κι ευθύς να σκαρώνεις μαντινάδα !
κι ωραία μάλιστα !

το καλλιεργείς ;
πώς το καλλιεργείς ;
ή μη δεν του δίνεις σημασία ;

:)

quartier libre είπε...

@
Cle,

θα σε πάρω τηλ τώρα το πρωί :)

happypepper είπε...

Εικόνες μπλεγμένες του Γκιμπράν από τον κήπο και του Πρίγκηπα του Μικρού σε ένα καταιγισμό εικόνων.
Αγωνία να ακουστεί το μήνυμα...

sinnefo rain είπε...

Είναι νωρίς μες στον κόσμο αυτόν, μ΄ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ΄ακούς Μαχαίρι
Σαν κριάρι πού τρέχει μες στους ουρανούς....

quartier libre είπε...

@
happypepper,


Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε
για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα:
- Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε.
Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου.
Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες.
Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα 'χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα.
- Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε.
Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας.
Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει.
Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο.
Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν.
Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες.
Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει.
Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.
Και γύρισε προς την αλεπού.
- Γεια σου, είπε...

- Γεια σου, είπε η αλεπού.
Να, το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό:
δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά.
Ό,τι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.
- Ό,τι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου , που το κάνει τόσο σημαντικό.
- Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου... έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτήν την αλήθεια, είπε η αλεπού.
Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις.
Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα, εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...
- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου... επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει.



χαιρετώ σας :)

quartier libre είπε...

@
nef,

τα τέρατα, τα ξέρω καλά...
δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα,
σ' ακούω...
μα, ποιός νοιάζεται πιά για τα τέρατα;
η ζωή έχει δική της δυναμική και τραβάει ίσα μπροστά,
ίσα πάνω...
κι ας ξελυσσάν τα τέρατα...


:)

Aντώνης είπε...

Για το Μονόγραμμα πίστευα πάντοτε ότι είναι ρεκβιεμ για ένα χαμένο παράδεισο.

giannis kazanis είπε...

Τι να κάνω βγαίνουν από μόνες τους. Τα επώμενα πέντε λεπτά τις ξεχνάω άν δεν τις γράψω κάπου.
Όσο για την απορρία σου δεν τις καλλιεργώ.
Χριάζεται η κατάληλη στιγμή που μου δίνει κάποιο ερέθισμα και αυτό είναι όλο. Μετά βγαίνουν μόνες τους, έτσι απλά κουβεδιαστά.
Την καληνύχτα μου

quartier libre είπε...

@
γιατί δεν μου αρέσουν τα ρέκβιεμ ;
μήτε τα μουσικά !
μα καθόλου, λέμε...



απ' το "ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ" :

Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

(ελπίδα δίνει αυτό, όχι θλίψη !
ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ,
ΘΑ ΣΥΓΚΑΤΑΤΕΘΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ...)



Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα, τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο

(είναι περιγραφή μιάς αλήθειας)



Ακουστά σ’ έχουν τά κύματα

Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έμ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’ αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά

(εξομολόγηση είναι...)



Τό γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’ αγαπώ καί σ’ αγαπώ
Πάντα
Εσύ τό νόμισμα
καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει

(δεν είναι θλίψη αυτό !)



Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους, τό ταβάνι, τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’ αγριεύουν οί άνθρωποι

(αληθινότητα !)



Θα ’ρθει μέρα, μ’ ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν πετρώματα, μ’ ακούς

(είναι ένας άλλος τρόπος, να πεις αυτό που θέλεις...
ΛΑΜΠΕΡΑ θα μας κάνουν πετρώματα !)



Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς

(έχει δάκρυα η αγάπη
και πίστη
και υπομονή)



Πουθενά δέν πάω , μ’ ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί, μ’ ακούς

(αυτό το "μ΄ακούς" !)



Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού

(περήφανη αλήθεια είναι)




Γιά σένα μόνο εγώ,
μπορεί, καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’ αυτή γυρίζει δυνατότερη

(είναι αλήθεια)



Έτσι σ’ έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Να ’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί

(αληθεύει)



Νίκη, νίκη, όπου ΕΧΩ ΝΙΚΗΘΕΙ.




Αντώνη,
καληνύχτα :)

quartier libre είπε...

@
Jean Valjean,

έτσι απλά, κουβεδιαστά !
απίστευτο !
έχεις τον ρυθμό μέσα σου !
έχε κοντά σου πάντοτε ένα μπλοκάκι τσέπης και μολύβι, να σημειώνεις...
μην τις χάνεις τις μαντινάδες σου !


καληνύχτα
Jean Valjean :)

Aντώνης είπε...

Είναι μάλλον ζήτημα μιάς άλλης ανάγνωσης απλά. Εξάλλου πάντα και την αλήθεια συμβαίνει " να τη βλέπεις μισή να περνά στο νερό και μισή την κλαις μες τον Παράδεισο" :)

quartier libre είπε...

@

:)