Γιάννης Ρίτσος

Ἐαρινὴ Συμφωνία ΧVI

Ποιήματα 1930-1960, Ἀθήνα, ἔκδ. Κέδρος, 1972, σσ. 237-238.

XVI

.

Χαρὰ χαρά.

Δὲ μᾶς νοιάζει

τί θ᾿ ἀφήσει τὸ φιλί μας

μέσα στὸ χρόνο καὶ στὸ τραγούδι.
Ἀγγίξαμε

τὸ μέγα ἄσκοπο

ποὺ δὲ ζητᾷ τὸ σκοπό του.
Ὁ Θεὸς

πραγματοποιεῖ τὸν ἑαυτό του

στὸ φιλί μας.

Περήφανοι ἐκτελοῦμε

τὴν ἐντολὴ τοῦ ἀπείρου.
Ἕνα μικρὸ παράθυρο

βλέπει τὸν κόσμο.

Ἕνα σπουργίτι λέει

τὸν οὐρανό.

Σώπα.

.

Στὴν κόγχη τῶν χειλιῶν μας

ἑδρεύει τὸ ἀπόλυτο.
Σωπαίνουμε κι ἀκοῦμε

μὲς στὸ γαλάζιο βράδι

τὴν ἀνάσα τῆς θάλασσας

καθὼς τὸ στῆθος κοριτσιοῦ εὐτυχισμένου

ποὺ δὲ μπορεῖ νὰ χωρέσει

τὴν εὐτυχία του.
Ἕνα ἄστρο ἔπεσε.

Εἶδες;

Σιωπή.

Κλεῖσε τὰ μάτια.








Γιάννης Ρίτσος

..

- Καπνισμένο Τσουκάλι (ἀπόσπασμα)

Καὶ νὰ ἀδελφέ μου ποὺ μάθαμε νὰ κουβεντιάζουμε ἥσυχα κι ἁπλά.

Καταλαβαινόμαστε τώρα, δὲν χρειάζονται περισσότερα.

Κι αὔριο λέω θὰ γίνουμε ἀκόμα πιὸ ἁπλοί.

Θὰ βροῦμε αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ παίρνουνε τὸ ἴδιο βάρος σ' ὅλες τὶς καρδιές, σ' ὅλα τὰ χείλη.

Ἔτσι νὰ λέμε πιὰ τὰ σύκα-σύκα καὶ τὴ σκάφη-σκάφη.

Κι ἔτσι ποὺ νὰ χαμογελᾶνε οἱ ἄλλοι καὶ νὰ λένε,

«Τέτοια ποιήματα, σοῦ φτιάχνουμε ἑκατὸ τὴν ὥρα.»

Αὐτὸ θέλουμε κι ἐμεῖς.

Γιατὶ ἐμεῖς δὲν τραγουδᾶμε γιὰ νὰ ξεχωρίσουμε ἀδελφέ μου ἀπ' τὸν κόσμο.

Ἐμεῖς τραγουδᾶμε γιὰ νὰ σμίξουμε τὸν κόσμο.
.

... ἔχεις ἀκόμη νὰ κλάψεις πολὺ

ὥσπου νὰ μάθεις τὸν κόσμο νὰ γελάει.










Ὄνειρο καλοκαιρινοῦ μεσημεριοῦ (ἀπόσπασμα)

.

.
Χτὲς βράδυ δὲν κοιμήθηκαν καθόλου τὰ παιδιά.

Εἴχανε κλείσει ἕνα σωρὸ τζιτζίκια στὸ κουτὶ τῶν μολυβιῶν, καὶ τὰ τζιτζίκια τραγουδοῦσαν κάτου ἀπ' τὸ προσκεφάλι τους

ἕνα τραγούδι ποὺ τὸ ξέραν τὰ παιδιὰ ἀπὸ πάντα καὶ τὸ ξεχνοῦσαν μὲ τὸν ἥλιο.
Χρυσὰ βατράχια κάθονταν στὶς ἄκρες τῶν ποδιῶν χωρὶς νὰ βλέπουν στὰ νερὰ τὴ σκιά τους.

κι ἤτανε σὰν ἀγάλματα μικρὰ τῆς ἐρημιᾶς καὶ τῆς γαλήνης.
Τότε τὸ φεγγάρι σκόνταψε στὶς ἰτιὲς κι ἔπεσε στὸ πυκνὸ χορτάρι.
Μεγάλο σούσουρο ἔγινε στὰ φύλλα.
Τρέξανε τὰ παιδιά, πῆραν στὰ παχουλά τους χέρια τὸ φεγγάρι κι ὅλη τη νύχτα παίζανε στὸν κάμπο.
Τώρα τὰ χέρια τους εἶναι χρυσά, τὰ πόδια τους χρυσά, κι ὅπου πατοῦν ἀφήνουνε κάτι μικρὰ φεγγάρια στὸ νοτισμένο χῶμα.

Μά, εὐτυχῶς, οἱ μεγάλοι ποὺ ξέρουν πολλά, δὲν καλοβλέπουν.

Μονάχα οἱ μάνες κάτι ὑποψιάστηκαν.
Γι᾿ αὐτὸ τὰ παιδιὰ κρύβουνε τὰ χρυσωμένα χέρια τους στὶς ἄδειες τσέπες, μὴν τὰ μαλώσει ἡ μάνα τους ποὺ ὅλη τη νύχτα παίζανε κρυφὰ μὲ τὸ φεγγάρι.









Γιάννης Ρίτσος

.

- Τὰ ἐρωτικά

Συλλογὴ «Τὰ Ἐρωτικά», 1981, ἐκδόσεις «ΚΕΔΡΟΣ» (ἀποσπάσματα)

Μικρὴ σουΐτα σὲ κόκκινο μεῖζον

Γυμνὸ σῶμα
.

.

Μικρὴ σουΐτα σὲ κόκκινο μεῖζον

ΙΙΙ.

.

Τὸ σῶμα -λέει- στὴ γενική: τοῦ σώματος

καὶ γενικὰ τὸ σῶμα

ἄλλη λέξη πυκνότερη δὲν ἔχω

παίρνω τὴ νάϋλον σακούλα

μπαίνω στὰ λαϊκὰ ἑστιατόρια

μαζεύω ψαροκόκαλα

γιὰ τὶς ἄγριες γάτες τῆς γειτονιᾶς

στὰ διαλείματα -λέει-κουβεντιάζω μὲ τοὺς μουσικοὺς

στὰ σκοτεινὰ παρασκήνια

-τί ἀπέραντη ἀπόσταση διανύω

ἀπ᾿ τὸ σῶμα σου

ἕως τὸ σῶμα σου.

Ἀθήνα 19.11.80

Γυμνὸ σῶμα

.

Ι.

.

Εἶπε:

ψηφίζω τὸ γαλάζιο.

Ἐγὼ τὸ κόκκινο.

Κι ἐγώ.
Τὸ σῶμα σου ὡραῖο

Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.

Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.
Διαστολὴ τῆς νύχτας.

Διαστολὴ τοῦ σώματος.

Συστολὴ τῆς ψυχῆς.
Ὅσο ἀπομακρύνεσαι

Σὲ πλησιάζω.
Ἕνα ἄστρο

ἔκαψε τὸ σπίτι μου.
Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν

στὴν ἀπουσία σου.

Σὲ ἀναπνέω.
Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου

ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου -σκοτεινὸ δάσος.

Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν

καὶ τὰ πουλιά.
Ὅπου βρίσκεσαι

ὑπάρχω.
Τὰ χείλη μου

περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.
Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ

πῶς χωράει

ὅλη τὴ μουσική;
Ἡδονή -πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,

πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.

Τελικὸ κι αἰώνιο

παρόν.

.

Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα

τῶν ποδιῶν σου.

Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.
Μέσα σε λίγες νύχτες

πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει

ὅλος ὁ κόσμος;
Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει

βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.

Ἑνώνεται.
Τώρα

μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ

ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου

κι ὁ σφυγμός μου.
.

Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.

Ἕνας αἰῶνας

κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.
Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα

ἀφοῦ λείπεις;
Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος

εἶμαι.

Εἶμαι γιὰ σένα.


.

Ἀθήνα 24.9.80