signat.

a.k.

Απριλιάτικο όνειρο
ξημερώνοντας Μεγάλη Δευτέρα
αποβραδίς Κυριακή "του Νυμφίου".


Κάτω, ήσαν κροκάλες λευκές, αλλά και πιο μικρά βότσαλα, στρογγυλεμένα, κατάλευκα κι εκείνα.
Πουθενά άσφαλτος, μηδέ άμμος, μήτε χώμα, μήτε τίποτα να ενοχλεί τις πατούσες, μόνο λευκές κροκάλες και μικρά βότσαλα, πλακουτσά και στρογγυλά.
Ήλιος δεν υπήρχε, μήτε σκοτάδι. Φώς μοναχά. Παντού είχε φως. Ολόγυρα, ως πέρα χυνόταν ένα φως λευκό. Ευλογία, σκεφτόμουνα μέσα στον ύπνο, είναι. Ίσως μιά ευχή, που έρχεται από μακριά. Ευλογία.
Έπειτα ήρθε ένα παιδί, όχι όπως το βλέπω άλλοτε, καμιά φορά σε σκοτεινά, φρικιαστικά όνειρα. Αυτό απόψε, ήταν ένα παιδί ήσυχο και γελαστό. Ήρθε κι ακούμπησε στα χέρια μου ένα λευκό γλυπτό. Αυτό το πρόσωπο στα χέρια μου, μύτη, χείλη, ένα στεφάνι ολόγυρα μαλλιά, μου θύμισε λίγο το Αλεξαντρινό κεφάλι, που ξεθάψαμε μικρά, απ’ το υπόγειο. Χρόνια πολλά, κανείς δεν του έδινε καμιά σημασία. Παραχωμένο ήταν, ανάμεσα σε στοιβαγμένες πλάκες που στρώνουν στους κήπους. Μερικές φορές, τα παιδιά, το τραβούσαμε έξω απ’ τις πλάκες και το κυλάγαμε, με το πόδι κλωτσόντας πάνω στα τριφύλλια , στα χαμομήλια, στα μανουσάκια και στα μωβ και άσπρα ίρις.
Κάθε χειμώνα, όταν χιόνιζε, το αφήναμε το μαρμάρινο κεφάλι κάτω απ’ τις πλάκες φυλαγμένο, μα την άνοιξη και το καλοκαίρι, το ανακατέβαμε ξανά στα παιχνίδια μας.

Ένα τέτοιο ευλογημένο κεφάλι, δεν ξέρω γιατί, κρατούσα με στοργή χτες – ξημέρωμα θα ταν - στον ύπνο μου.
Παντού ολούθε, μέσα μου, τριγύρω, άπλετο, ήσυχο φως...
.
.
.
.
.
.