κι οι γλάροι
τα γοργόφτερα πουλιά
λευκό μπαλέτο στα σκοτάδια…

.

signature

a.k.

.

.

.

.

Απ’ το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΡΑΒΙΟΥ
Έτους 2003
αντιγράφω την Μικρή Προσευχή

.

.

.

Στέκομαι εδώ, μες στο λιμάνι, ανήμπορη. Δεν ξέρω τι να πω, σε ποιόν να πω, ποιόν να ρωτήσω; με ποιόν να μιλήσω; δε γνωρίζω κανέναν, κανένας δε με γνωρίζει ... δεν έχω κανέναν ! τι να κάνω, πώς να το κάνω;
Ένα ζωάκι αγριεμένο είμαι, στη θάλασσα, ξενισμένο, απελπισμένο, τρομαγμένο, τρομαγμένο.
Ένα ζωάκι τρομοκρατημένο άφησες πίσω, πού είσαι; Ποτέ δεν έφυγες εσύ δίχως να πεις «φεύγω», δεν έλειψες ποτέ εσύ, δίχως να πεις «λείπω», και στέκω εδωδά τώρα ζώο τρομαγμένο, γυναίκα τρομαγμένη, πού είσαι; άνθρωπος να μπουσουλάω, να μην αντέχω να σταθώ στα πόδια μου όρθια, πού είσαι; Καμιάν αξία δεν έχουνε όλα ετούτα εδώ τα ταξίδια, αν δεν έχουν πάνω τους το βλέμμα σου, αν δεν τα κινεί κι αν δεν τα λειτουργεί η ψυχή η δική σου και το χέρι σου. Καμιάν αξία... Άλλοτε έλεγες «μην κλαίς», τώρα πού είσαι, να πεις «μην κλαίς», έλα, μπορώ άλλα τόσα χρόνια να ζήσω μοναχή κοντά σου, άλλα τόσα, κι άλλα τόσα, κι άλλα τόσα… όχι, δεν ζήτησα να είσαι εδώ, τίποτα δε ζήτησα, μονάχα να είσαι καλά θέλω, αυτό μονάχα να ήξερα, πως είσαι καλά, κι ας είσαι όπου θέλεις εσύ, σ' όποιες θάλασσες θέλεις, σε όποια λιμάνια... Να είσαι καλά μονάχα εσύ, αυτό ήθελα…

.

.

.

.

.

νυν

νυν

και

αεί