Αντιγραφή
από τις "σελίδες ημερολογίου της Φωτεινής",
έτους 2003.

.
.

«Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω πώς να το κάνω. Φοβάμαι. Τρέμω. Τρέμουν σα φύλλα σε καταιγίδα τα μέσα μου. Ακούς, της ζωής μου αγέρα ; ΦΟΒΑΜΑΙ το φύσημά σου.
Φοβάμαι ! Δεν γίνεται εσύ να μην καταλαβαίνεις... δεν γίνεται να με νογάς για ατρόμητο πλάσμα, εσύ ! οι άλλοι ναι, όχι εσύ !
Ξέρω , εσύ γνωρίζεις... ξέρω , εσύ μπορείς και βλέπεις μέσα, πάρα μέσα, πάρα μέσα βαθειά, το παιδί που κρύβεται μέσα... εκείνο εκεί το παιδί, με τα «χελιδόνια, πετάτε ψηλά !», εκείνο με τα νυχτέρια στην αρχαία ταράτσα, εκείνο με τις πληγές στο στήθος, εκείνο με την αγάπη, τη θλίψη και τη συντριβή του εγωϊστή γίγαντα, εκείνο με τις τριανταφυλλιές, τα χώματα και τη λασπουριά, εκείνο το παιδί της ερημίας του πλήθους, εκείνο, που χρόνια πριν, είπε «άσχημη κάμπια είμαι και με κάμνεις λαμπερή πεταλούδα», εκείνο το παιδί στρείδι, που χουχούλιασες εσύ πρώτα στη χούφτα σου, εκείνο που εσύ το έμαθες να κλαίει, εκείνο που εσύ του έδωσες τα πρώτα του μολύβια να γράφει. Εκείνο.
Που άλλοτε, δίχως να θέλεις το παραγνώρισες. Που κλάψατε μαζί, γι αυτό. Εκείνο, που εσύ το παρηγόρησες. Εκείνο, που σαν σε ήβρε, είπε «μένω ακίνητο στη γωνιά μου και περιμένω». Και περιμένει. Περιμένει, ακούς, αγέρα ; Ακούς, νύχτα, εσύ ; Ακούς κι εσύ, ζωή ;
Ρούπι δεν κάνει αυτό, χωρίς εσένα, ακούς ; Λιβάδια σινάπεως μαζί φυτέψατε και στης αγάπης την έρημο σκάψατε πηγάδια.
Εσύ δάσκαλος, σε πράματα μαγικά και θάματα !
Τα λόγια και η σοφία του κόσμου των ανθρώπων. Το τρυφερό sexteto. Το oboe, το ukalili, το fagot.
Το Άσμα των Ασμάτων , το Μονόγραμμα, το e di carta la luna.
Εσύ καπετάνιος στα ταξίδια όλα. Στεριές και θάλασσες. Βουνά, τόποι με ηλιοτρόπια και χρυσάνθεμα, πάλι θάλασσες κι άλλα βουνά
Πες, όχι πες, μια μέρα, που το παιδί αρνήθηκε να ρθεί μαζί σου στο ταξίδι.
Ψάξε να βρεις μια μέρα ή μια νύχτα ! Δε θα βρείς ! Ταχυδρομεία φτερωτά και μικροί, στρουμπουλοί έρωτες πετάνε πάντα στις δυό κατευθύνσεις. Ο αρχάγγελος παραστέκει.
Πες, όχι πες, μια μέρα που το παιδί αρνήθηκε να μπει στην ιερουργία.
Ψάξε να βρεις μια μέρα ή μια νύχτα ! Δε θα βρείς ! Λιβάνι του Taif και του Μπαχρέϊν χρυσός , κοράλλια σε ύδωρ ερυθρό στις παλάμες σου και νήμα λινό και μετάξι. Ο αρχάγγελος παραστέκει.

Δεν ξέρω πιά τι να κάνω, αγέρα μου. Δεν ξέρω πώς να το κάνω. Φοβάμαι. Τρέμω. Τρέμουν σα φύλλα σε καταιγίδα τα μέσα μου. Ακούς, της ζωής μου αγέρα ; Φοβάμαι, μην κάποτε αποκάμεις, και σκεφτείς μακριά να φύγεις.»

.

.

.

.

.

.

.