Τρίτη, Αυγούστου 31, 2010

Περασμένα μεσάνυχτα σ' όλη μου τη ζωή


Περνάν τα οχήματα της Πυροσβεστικής, για ποιαν από τις πυρκαγιές
Κανείς δεν ξέρει. Σ΄ένα δωμάτιο τέσσερα επί πέντε ντουμάνιασε ο καπνός. Προεξέχουν μόνο
Η κόλλα το χαρτί και η γραφομηχανή μου. Πλήκτρα
Χτυπά ο Θεός και αμέτρητα είναι τα βάσανα έως το ταβάνι
Κοντά να ξημερώσει
μια στιγμή φανερώνονται οι αχτές με κάθετα
Πάνω τους τα βουνά σκούρα και μωβ. Αλήθεια θα 'ναι φαίνεται ότι
Ζω για τότε που δεν θα υπάρχω


Περασμένα μεσάνυχτα σ' όλη μου τη ζωή


Κοιμούνται οι άνθρωποι στο 'να τους πλευρό, τ' άλλο τους
Ανοιχτό να βλέπεις που ανεβαίνει κύματα
Κύματα η ζωή και να 'ναι τεντωμένο το χέρι σου
Σαν του νεκρού τη στιγμή που του παίρνεται η πρώτη αλήθεια.


Από τη συλλογή τα ελεγεία της οξώπετρας

O.E. (1991)

6 σχόλια:

Roadartist είπε...

Είπα θα φύγω. Τώρα. Μ' ό,τι να' ναι: το σάκο μου τον ταξιδιωτικό
στον ώμο· στην τσέπη μου έναν Οδηγό· τη φωτογραφική μου μηχανή
στο χέρι. Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα μου θα πάω να βρω
ποιος είμαι. Τι δίνω, τι μου δίνουν, και περισσεύει το άδικο.

(από τον Μικρό Ναυτίλο)
Ο.Ε.

:)

ellinida είπε...

Ζω; Υπάρχω;

quartier libre είπε...

@
καλησπέρα lezarts.

σε ευχαριστώ.

quartier libre είπε...

@
καλησπέρα, Εβινούλα.

σε ευχαριστώ.

Coco είπε...

bom coragem!

quartier libre είπε...

@
Bom Dia Brasil !

θα ψάξω απόψε, και ΑΝ το βρώ,
θα βάλω ένα τραγούδι για σένα, που ίσως καταλάβεις τη γλώσσα :)