Αθήνησι ...

ωραία βόλτα

στην πολυ-αγαπημένη Αθήνα !
.(που έχει όλα τα στοιχεία
γιά να είναι πεντάμορφη !
μόνο, ας είχε κάποιος το φιλότιμο,
να την φροντίσει λίγο ...)

.
όλες οι φωτογραφίες
είναι της q. l.
.
.

η επίσκεψη έγινε
στα πλαίσια του μαθήματος
.
παγκόσμια ιστορία 

.
Το Αρχοντικό Μπενιζέλου στην Πλάκα
- τυπικό δείγμα αστικής αρχιτεκτονικής της προεπαναστατικής Αθήνας, 1400 - 1500 μ. Χ. , πατρικό σπίτι της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας, είναι το πιο παλιό σπίτι της πρωτεύουσας.
Το σπίτι ήταν εκεί όταν οι περιηγητές έρχονταν στην Αθήνα και ζωγράφιζαν την πόλη και τα μνημεία...
Το Αρχοντικό του Μπενιζέλου, εκεί που έζησε η Αγία Φιλοθέη, σήμερα έχει κηρυχθεί διατηρητέο. Είναι μια διώροφη κατασκευή με χαγιάτι, κατά τα πρότυπα του οθωμανικού σπιτιού, με ένα πηγάδι στην μπροστινή αυλή του, ενώ στην πίσω αυλή διέθετε ελαιοτριβείο και πατητήρι, που σώζονται μέχρι σήμερα.
.
Ηδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, είχαν παρέμβει στο ερειπωμένο σπίτι, είχαν αποκαλύψει κρυφά στοιχεία, είχαν εντοπίσει το ελαιοτριβείο στη νότια πλευρά καθώς και τα λείψανα των δύο ισόγειων οικιών στον πυρήνα του σπιτιού, εκεί όπου πιθανότατα ζούσε η Οσία Φιλοθέη. Η διασύνδεση του σπιτιού με τη λόγια Οσία Φιλοθέη (1522 - 1589), κόρη Μπενιζέλου, ενισχύει τον θρυλικό απόηχο του οικήματος και ήταν το αρχικό κίνητρο για την ιδιοκτήτρια Αρχιεπισκοπή να το αποκαταστήσει.
.


.
Το σπίτι ανήκε στην αριστοκρατική οικογένεια του Αθηναίου άρχοντα Άγγελου Μπενιζέλου, που ήλκε την καταγωγή της από βυζαντινό οίκο. Ο Άγγελος Μπενιζέλος γεννήθηκε περί το 1490 και ήταν πατέρας της Ρεγούλας ή Ρηγούλας Μπενιζέλου, της μετέπειτα μοναχής,
* Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας

.
.


.
φεύγοντας από την οδό Αδριανού,
συναντάμε παλιά εγκαταλελειμένη κατοικία, με λίγα ακόμα ακρο - κέραμα...
αν μεγαλώσετε την εικόνα, φαίνεται καθαρά το στοιχείο (κολώνα) που μου άρεσε, και γι αυτό η φωτογραφία...
.

.
όπου κι αν σταθείς,
ο ουρανός γαλανός
κι ο βράχος
.

.
"Λυσικράτης Λυσιθείδου Κικυνεύς εχορήγει" / 335-334 π.Χ
.Μνημείο του Λυσικράτη
γνωστό και ως Φανάρι του Διογένους / στην αρχαία οδό Τριπόδων, είναι το καλύτερα σωζόμενο παράδειγμα χορηγικού μνημείου.
.
πωρόλιθος, πεντελικό μάρμαρο - έξι ημικίονες αττικο-κορινθιακού ρυθμού - θολωτή στέγη από μονολιθικό θόλο (φτιαγμένο από κυανωπό μάρμαρο από τον Υμηττό), διακοσμημένο στην κάτω περιφέρεια με έκτυπα κυμάτια, στη δε θολωτή επιφάνεια με φολιδωτά ή λεπιδωτά κοσμήματα -

.
Το 1669 το μνημείο αγοράστηκε από τους Καπουτσίνους μοναχούς, οι οποίοι ίδρυσαν στο σημείο αυτό ένα μοναστήρι.
Συμπεριέλαβαν στις εγκαταστάσεις τους και το αρχαίο αυτό μνημείο, το οποίο μετέτρεψαν σε αναγνωστήριο και βιβλιοθήκη.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στη μονή αυτή φιλοξενήθηκε ο Λόρδος Μπάιρον κατά τη διάρκεια της δεύτερης επίσκεψής του στην Αθήνα, ενώ στον κήπο στον κήπο του μοναστηριού πραγματοποιήθηκε η πρώτη καλλιέργεια ντομάτας το 1818.
Το μνημείο υπέστη σοβαρές ζημιές την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης.
Η αναστήλωσή του ξεκίνησε το 1876 και περατώθηκε το 1892.
.


.
50 μέτρα από τον περίβολο του μνημείου Λυσικράτους, υπάρχει ο ναός του Αγίου Δημητρίου, όπου,
διάκονος ήταν ο Αθανάσιος Διάκος (μεγενθύνετε την εικόνα)
.

.
οδηγούμαστε προς την οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου
και βαδίζουμε με κατεύθυνση τον ναό του Ολυμπίου Διός.
αφού περάσουμε απέναντι, βαδίζουμε προς την οδό Αρδηττού και κατεβαίνουμε την κατηφορίτσα που οδηγεί στον περίβολο της Αγίας Φωτεινής.



.
βρισκόμαστε ήδη, μέσα στις εκβολές του Ιλισσού ποταμού!



.
ελάχιστο νεράκι κυλάει...
.

.
αν μεγενθύνουμε τις 2 επόμενες φωτογραφίες, θα δούμε την γέφυρα του Ιλισσού
.


.
αυτά τα βράχια,
είναι οι καταρράκτες του ποταμού,
που τους είδαμε σε φωτογραφία εποχής, στην προ-προηγούμενη ανάρτηση
(Δευτέρα 24 Ιανουαρίου)
.

.
.
.

"Πώς τον λεν, πώς τον λεν
τον ποταμό;
Ιλισσό, Ιλισσό.
Να σου πω το μικρό μου μυστικό.
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ"

.
.
.
.
.
.

.

πορτοκάλι γλυκό του κουταλιού !

.
παραδοσιακό και υπέροχο !

.
φέτος, δυό λεμονιές που είχε φυτέψει ο πατέρας μου , εδώ και πολλά χρόνια στον κήπο, δεν έκαναν μήτε ένα λεμόνι ! έτσι, ούτε ένα για δείγμα !
.
οι τρείς ευλογημένες πορτοκαλιές έκαναν κι αυτές πολύ λίγα πορτοκάλια.
μονάχα αυτά τα δέκα.
τι να πρωτοκάνεις με δέκα πορτοκάλια !
δεν μου αρέσει να πηγαίνουν χαράμι τέτοιοι ευλογημένοι καρποί, από δέντρα αράντιστα που φυτρώνουν στο σπίτι...
.
έτσι, αποφάσισα στη στιγμή, χωρίς πολλές σκέψεις, να φτιάξω γλυκό του κουταλιού, πορτοκάλι.
τα γλυκά του κουταλιού είναι πολύ πιό υγιεινά απ' όλα εκείνα τα παστοειδή γλυκά με τα γράσα και τα αρώματα - couleurs artificielles...
.
δεν έχω ξαναφτιάξει γλυκό πορτοκάλι, είναι όμως εύκολο σαν παιχνίδι, και λέω θα το κάνω κάθε φορά που θα έχω την ευκαιρία...
εξάλλου, το τελικό αποτέλεσμα είναι άπαιχτο !
.
.
αυτή είναι λοιπόν φέτος η συγκομιδή μας από πορτοκάλια !
.
από αυτά χρησιμοποίησα μονάχα τα τέσσερα μεγάλα, που είχαν βάρος 1.400 gr.
.



.
τα πλένεις καλά κάτω απ' τη βρύση και τα βάζεις ολόκληρα όπως είναι μέσα σε μιά κατσαρόλα με νερό που βράζει.
τα αφίνεις έτσι να βράσουν 50' ως 60'.
μετά τα βγάζεις απ' τη κατσαρόλα, χύνεις το νερό (που είναι πικρό) και τ' αφίνεις να κρυώσουν.
.

.
όταν τα πορτοκάλια κρυώσουν,
τα βάζεις πάνω στον πάγκο και κόβεις την μιά άκρια και την άλλη (όπως στη φωτογραφία)
.

.
με κοφτερό μαχαίρι το κόβεις κατά μήκος, στη μέση.
.
αν έχει κουκούτσια, τα βγάζεις
.

.
με κοφτερό μαχαίρι κόβω πολύ λεπτές φετούλες (όσο μπορώ πιό λεπτές) το κάθε μισό πορτοκάλι.
.



.
το βάζω όλο (και το ζουμάκι του) σε βαθύ μπωλ.
το ζυγίζω.
.

.
κατόπιν βάζω το πορτοκάλι σε μεγάλη κατσαρόλα, ξαναζυγίζω άδειο το μπωλ, βγάζω το απόβαρό του, και όσο καθαρό βάρος έχει το πορτοκάλι τόση ζάχαρη βάζω μέσα στην κατσαρόλα.
το αφίνω να βράσει το πολύ μισή ώρα.
βάζω στην αρχή δυνατή φωτιά γιά να πάρει βράση και μετά πιό σιγά.
χωρίς να το λυώνω,ανακατεύω διαρκώς γιά να μη μου πιάσει...
.

.
μόλις βάζω το πορτοκάλι γιά βράσιμο, παίρνω να αποστειρώσω τα βαζάκια που θα το βάλω μέσα.
ανοίγω το φούρνο στο 100' . σε ένα ταψί στρώνω βαμβακερή πετσέτα, πλένω με νερό τα βαζάκια και τα ακουμπάω πάνω στην πετσέτα ανάποδα.
το βάζω όπως είναι στο φούρνο, για 15 '. (η πετσέτα δεν κάηκε...)
τα βγάζω και τα αφίνω ανάποδα όπως είναι , στεγνά και αποστειρωμένα. ΠΡΟΣΟΧΗ ! καίνε !
.

.
μόλις κατεβάσω την κατσαρόλα με το πορτοκάλι απ' τη φωτιά,
ΦΟΡΑΩ ΓΑΝΤΙ ΚΟΥΖΙΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΩ, παίρνω ένα - ένα καυτό βαζάκι και το γεμίζω με το καυτό γλυκό, ως απάνω.
.
έχω στρώσει στον πάγκο μιά πετσέτα και χαρτί κουζίνας, κλείνω το βαζάκι σφιχτά και το αναποδογυρίζω αμέσως.
έτσι γίνεται η κονσερβοποίηση. το γλυκό δε χαλάει.
.
το αφίνω έτσι ολονυχτίς, ως να κρυώσει
.

.
και το πρωί, τι να λέμε τώρα ; !
.

ΘΕΪΚΟ ΓΛΥΚΟ ΚΟΥΤΑΛΙΟΥ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ !

.
μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε θαυμάσια και ως μαρμελάδα, αν δεν σας ενοχλούν στην μαρμελάδα τα κομμάτια και ο φλοιός ...
.


.
voilà λοιπόν,
που ετελέσαμε - επιτελέσαμε (δεν εκτελέσαμε) τας συμβουλάς τας παραδοσιακάς μας...
.
.

.
.
.
Κωστής Παλαμάς:

.

«Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρνεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.
κι αν αγαπάς τ’ ανθρωπινά κι όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής. Κι αν είναι
κ’ έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα,
Ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνου του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,
π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει,
κι όλο συντρίμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είν’ απάνου απ’ όλα.”
.
.

Παλαμικοί χαιρετισμοί !
.
.
.
.
.
.

.
Κωστής Παλαμάς

Η Φλογέρα του Βασιλιά. - Λόγος Έβδομος -

Πρωί, και λιοπερίχυτη και λιόκαλ' είναι η μέρα,
κ' η Aθήνα ζαφειρόπετρα στης γης το δαχτυλίδι.
Tο φως παντού, κι όλο το φως, κι όλα το φως τα δείχνει
και στρογγυλά και σταλωμένα, κοίτα, δεν αφίνει
τίποτε θαμποχάραγο, να μην το ξεδιαλύνης 5
όνειρο αν είναι, ή κι αν αχνός, ή αν είναι κρουστό κάτι.
Περήφανα και ταπεινά, κι όλα φαντάζουν ίδια.
Kαι της Πεντέλης η κορφή και τ' αχαμνό σπερδούκλι,
κι ο λαμπρομέτωπος ναός και μια χλωμή ανεμώνη,
τα πάντα, όμοια βαραίνουνε στη ζυγαριά της πλάσης. 10
Kι όλα σιμά τα φέρνεις, φως, κι όλα το φως τα δείχνει
με μοίρα σαν ξεχωριστή.
.
...........................................
...........................................
.

Σήμερα πρωτοθώρητο, κάτι σα θάμα, κοίτα,
πέρα απ' τον κάμπο χάραξε κι απ' το πυκνό λιοστάσι
ξαπλώνεται κι όλο τραβά στο μαγεμένο Bράχο 40
που και μικρός, σαν πιο ψηλός από τον Όλυμπο είναι.
Eκεί μια ασάλευτη ζωή, και στοιχειωμένη η χώρα,
μαρμαρωμένοι και οι θνητοί κ' οι αθάνατοι, κ' η πέτρα
κι άνθος από την ομορφιά κι άστρο από την ιδέα,
και τα σκληρά κορμιά απαλή πνοούλα τ' ανασταίνει. 45
Πάντα ο ναός ο μουσικός του στοιχειωμένου Bράχου
κορώνα γύρω υψώνεται σ' όλα κι απάνου απ' όλα,
κι από της πλάσης τα καλά κι απ' τ' αγαθά της χώρας,
σάμπως εκείνος πιο καλά και πιο αγαθά πλασμένος.
Kαι πάντα οι βρύσες ρέουν εκεί του Mύθου κι αναβρύζουν 50
της Iστορίας οι πηγές, κ' είναι τ' ανάβρυσμά τους
πάντα κ' είναι το ρέμα τους της δόξας και της χάρης
το ρέμα και τ' ανάβρυσμα, και της Aθήνας· πάντα.
Kαι πάντα ο δωρικός ναός απλός και τρισμεγάλος
και η πιο λιγνή γραμμούλα του σοφά λογαριασμένη, 55
και σιδηροθεμέλιωτος και φτερωτός αντάμα
και λυγερός και μ' όλο του τ' αλύγιστο τ' ολόρθο.
Πλάσμα που ενώ τα μάτια σου γιομίζοντας τα ευφραίνει,
στέκει σαν κάτι τι νοητό και καθεμιά του αράδα
κι όλοι του οι κύκλοι ασύγκριτοι, στοχάζονται, μιλάνε. 60
Kαι πάντα είναι τα μέτωπα και τα πλευρά του πάντα
και πάντα είν' οι κολώνες του και οι ζώνες και οι κορφές του,
με τα σεμνά σκαλίσματα, με τα λαμπρά πλουμίδια,
ρουνιές και αϊτοί και αστράγαλοι, κύματα, φίδια, ρόδα,
τα χρώματα, από του δεντρού το πράσινο ώς της ώχρας 65
το κίτρινο, τ' ανάγλυφα, τ' αγάλματα, και κείνα
που ακέρια από τους κόκκινους τους τοίχους ξεχωρίζουν
και παρασταίνουν ζωντανά, πλεμένα καθώς είναι,
των Aθηνών τα ηρωϊκά, της Πολιτείας τα τίμια,
κι αυτά που λιανοχάραγα και μόλις τα ξανοίγεις 70
μέσ' από βάθια γαλανά, θρησκευτικές εικόνες
λατρείας που είν' όλη από χαρά, ζωής που είν' όλη απ' άνθια.
Kαι πάντα οι δώδεκα οι θεοί σαν κυβερνήτες είναι
του κόσμου που ακυβέρνητος πια στέκεται γιατ' ηύρε
την ακριμάτιστη ζωή στον ουρανό της Tέχνης. 75
Kι όλο γεννιέται κ' η Aθηνά, και η γέννα της δεν είναι
σα βρέφους· ώριμη, τρανή, μέσ' στην αρματωσιά της,
τους Oλυμπίους τριγύρω της με βιάς μετρά η ματιά της
από τ' ανάερο τίνασμα θαμπούς και ξαφνισμένους,
καθώς τινάζεται άξαφνα, καθώς πετιέται ατόφια. 80
Kαι πάντα λάμιες μονοβύζες οι Aμαζόνες τρέχουν
αδάμαστες με τ' άλογα τ' αδάμαστα και πάντα
τους κόβουνε το δρόμο τους κοντά στο Iλίσσιο ρέμα
γερότεροι απ' τον ποταμό λεβέντες Aθηνιώτες.
Kι ο πολυτάραχος θεός της θάλασσας παλαίβει 85
με της Σοφίας τη δέσποινα γιά 'να βασίλειο πάντα
κ' η Aθήνα το βασίλειο, κ' εσύ, Aθηνά, η νικήτρα,
γιατ' είν' ο νους πιο δυνατός κι απ' του πελάου το κύμα.
Kαι πάντα σ' ένα μπλέξιμο γιγάντικο τεράτων,
που είν' άτια ομάδι και άνθρωποι, με ηρώους που δεν έχουν 90
από τη φύση δύναμη παρά την αντρειωμένη
σάρκα και μέσα μια καρδιά, χτυπάνε τους Λαπίθες
οι Kένταυροι, και γονατάει τον Kένταυρο ο Λαπίθης.
Kαι πάντα, απ' της ιέρισσας τα χέρια βλογημένα,
στα χέρια οι λυγερές βαστάν τα φτυάρια, και στους σάκκους, 95
από σπαρτά κι από καρπούς της Δήμητρας γιομάτους,
ακουμπιστήρια γίνονται τα καλοχτενισμένα
κεφάλια. Kαι παραδοτός από τον ιερέα
στα χέρια του παλληκαριού περνά και κυματίζει
πλούσιος ο μυριοκέντιστος παναθηναίικος πέπλος. 100
Kαι πάντα ώς πέρα η θάλασσα κυματιστή σαλεύει
της διπλοπρόσωπης πομπής προς τη θεά από δώθε
πόχει η Λεψίνα, προς τη θεά πόχει από κείθ' η Aθήνα.
Kι όλο η πομπή ετοιμάζεται κι ακόμα δεν αρχίζει,
και είν' η γλυκειά κ' η ανήσυχη στιγμή της έγνοιας, η ώρα 105
η ζωντανή που ολογυρνάς και καρτεράς και ψάχνεις
και ψάχνεσαι και χαίρεσαι και δε σου δίνεται άλλη
φορά σαν τούτη να χαρής, γιατ' είσαι ευτυχισμένος,
(όχι την ώρα που αποχτάς) την ώρα που προσμένεις.
Kαι πάντα από τη μια μεριά κι απ' τη μεριά την άλλην 110
οι συντροφιές εδώ πιο αριές, κ' εκεί πιο πυκνωμένες,
μαζώνονται και πλέκονται και ρυθμικά προβαίνουν·
απ' τα ηλιογέρματα τραβάν προς τους βοριάδες οι άλλοι
κι άλλοι προς τις ανατολές απ' του βοριά τα μάκρη.
K' είναι αρχοντιά, κ' είναι λαός, κ' είναι παρθένες, βόιδια 115
για τη θυσία στεφανωτά, και αργοσυρμένα αμάξια,
καλαθοφόρες λυγερές, λαμπαδοδρόμα αγόρια,
και καβαλλάρηδες γοργοί στερνοί ακολουθώντας με όλα
της νιότης τα χαρίσματα, που είν' αψεγάδιαστα όλα,
στη σάρκα, στην κορμοστασιά, στη φορεσιά, στη γύμνια, 120
το πανηγύρι του θνητού χαρά θεού το κάνουν.
Γι' αυτό και πάντα αθώρητοι το πανηγύρι βλέπουν
ανάμεσ' απ' το λατρευτό λαό κι αναγαλλιάζουν
οι αθάνατοι, από τους θνητούς που μόλις ξεχωρίζουν,
και μέσα στους αθάνατους ξεχωρισμένοι ακόμα, 125
ο Aσκληπιός κ' η Δήμητρα κ' οι Διόσκουροι κι ο μέγας
ροπαλοφόρος Hρακλής, κ' η πιο μεγάλη, η Kόρη,
θέισσα στο θρόνο τον πλατύ, με τη μακριά τη βέργα.
.
.........................................
.........................................
.
210


Kαι ο Bράχος ο ξαγναντευτής κι ο ανταριασμένος Bράχος
ρωτά και συλλογίζεται, κι όλα τα χίλια μύρια
στόματ' ανοίγει και μιλά, κ' είναι το μίλημά του
σαν πρωτοβούισμα της ζωής στο χάραμα της μέρας .
.


.
Η μετόπη αρ. 32 στη βόρεια πλευρά του Παρθενώνα, που παριστάνει, μάλλον, την Ήβη όρθια αριστερά και την Ήρα καθισμένη, παραπέμπει στον ευαγγελισμό της Μαρίας στο πλαίσιο της interpretatio Christiana.
.
.
.
.
..

«Ο Παρθενών, το θαυμαστότερο αρχαίο μνημείο, θα παραμείνει ακέραιο επί 21 περίπου αιώνες. Αλλά στις 26 Σεπτεμβρίου 1687, κατά την πολιορκία των οχυρωμένων στην Ακρόπολη Τούρκων από τους μισθοφόρους των Βενετών – με αρχιστράτηγο τον Μοροζίνι – βλήμα πυροβόλου διατρυπά τη στέγη του ναού όπου είχαν εναποθηκεύσει μεγάλες ποσότητες πυρομαχικών. Ο ναός καταρρέει»...

«Αμέσως μετά την έκρηξη κατέρρευσαν, μαζί με τη στέγη, έξι κίονες της νότιας πλευράς, οχτώ της βόρειας ενώ στην ανατολική απέμεινε μόνο ένας. Κατέπεσαν επίσης τα τρία πέμπτα των αναγλύφων της ζωφόρου. Οι κίονες παρέσυραν τα επιστύλια, τις μετόπες και τα τρίγλυφα. Ξέσπασε και πυρκαγιά που κράτησε 24 ώρες και ολοκλήρωσε την καταστροφή.

Σύμφωνα με έκθεση της Αρχαιολογικής Εταιρίας (21 Μαΐου 1842) η βόμβα «ανήψε την πυρίτιδα και τρομερά έκρηξις εκλόνισε το αρχαίον οικοδόμημα μέχρι των θεμελίων αυτού και αμφότεραι οι πλευραί του, τοίχοι και στήλαι, κατέπεσαν και τα πλείστα των αναγλύφων της ζωφόρου και των μετοπών και αετωμάτων κατεκρημνίσθησαν και ετάφησαν υπό σωρόν ερειπίων». (Πρακτικά της ΣΤ’ γενικής συνεδριάσεως της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρίας, τη 12η Μαΐου 1846, σ. 146 κ.ε.)

Η αυτόπτης της καταστροφής Anna Akerhjem, συνοδός της συζύγου του otto Kunigsmark, διοικητή της πολιορκίας, έγραφε στο ημερολόγιό της «Ο κόσμος δεν θα ξαναδημιουργήσει τέτοιο αριστούργημα» (Diary and Letters).»

.

.

.
.

.

τα καφενεία και η αγορά !

.
.

.
στην πόλη των Αθηνών υπήρχε κτηνοτροφία.
αυτός είναι ένας από τους λόγους, που το έδαφος ήταν αποψιλωμένο, δίχως βλάστηση
.

..
.
.

.

.

fetichie τζαμί / το τζαμί του πορθητή υπάρχει ακόμα
- πλάϊ στην Ρωμαϊκή αγορά -
.
στο βάθος φαίνεται το Ωρολόγιο του Κυρρηστού Ανδρονίκου
- Το μνημείο αναφέρεται από το Βιτρούβιο ως Πύργος των Ανέμων -

.
.
.
.
.


.

"Ἀθηνῶν τῶν κλεινῶν τε νῦν καὶ πάλαι τὸ βλάστημα..."

.
η Κυρά της Αθήνας, Φιλοθέη, κατά κόσμον Παρασκευή ή Ρηγούλα ή Ρεβούλα (Παρασκευούλα) Μπενιζέλου, γεννήθηκε το 1522,
είχε μεγάλη φιλανθρωπική και κοινωνική δράση στην Οθωμανική Αθήνα,
όπου βασανίστηκε και υπέκυψε στα τραύματά της το 1589.(σε επόμενη ανάρτηση θα αναφερθούμε στη ζωή της)
.
.
.
.
..

1834 , ο Ιλισσός ποταμός, πίσω από τον ναό του Ολυμπίου Διός
.
.
.

.

.

1845, photo τραβηγμένη από τον Υμηττό .
απέναντι, ο λόφος που φαίνεται, είναι ο λόφος όπου κτίστηκε το "καλλιμάρμαρο", γιά τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896.

.
.

Δίπλα από το Ναό του Ολυμπίου Διός βρίσκεται η πύλη του Αδριανού.
Είναι η αψίδα που έχτισαν οι Αθηναίοι το 131 μ.Χ, για να τιμήσουν ως ευεργέτη τον αυτοκράτορα Αδριανό.
Το σημείο όπου τοποθετήθηκε συμβόλιζε το σύνορο ανάμεσα στην αρχαία Αθήνα και τη νέα πόλη, καθώς εκεί υπήρχε ο αρχαίος δρόμος που οδηγούσε από την παλιά πόλη στην προέκτασή της.

Το επιστύλιο της πύλης φέρει δύο επιγραφές. Μια από την πλευρά της Ακρόπολης, η οποία λέει «Εδώ είναι η Αθήνα, η αρχαία πόλη του Θησέα»
και μια άλλη από την αντίθετη πλευρά, η οποία αναφέρει: «Αυτή είναι η πόλη του Αδριανού και όχι του Θησέα».
Η πύλη του Αδριανού είναι κατασκευασμένη από πεντελικό μάρμαρο. Έχει κεντρικό τοξωτό άνοιγμα, το οποίο στηρίζεται σε κορινθιακά επίκρανα.
.
.
.
.
.

.

.

1862 , στη φωτογραφία είναι τα Εξάρχεια !
.
.
.

.
.
.
.

.

1870. μπροστά φαίνεται το Θησείο.
στο βάθος ο ελαιώνας. άδεια βουνά !
.
.
.

.
.

.

1875, οι καταρράκτες του Ιλισσού !
.
.
.

.

.

……………………………………

Εκεί που άλλοτε κυλούσε ο Ιλισός
εκάθισα και έκλαψα,

μισός αιχμάλωτος, μισός ερωτευμένος
κι ανέβαινε στα χείλη μου ο αίνος.

Κάποια πατρίδα θα’φερα στο νου
ν’ανθίζει στα μετόχια τ’ουρανού,

με θάλασσες πιο μέσα κι ακρογιάλια

κι ολόφωτα τις νύχτες μανουάλια·

καλή πατρίδα, κι ήσουνα κι εσύ
χρισμένη και σε τύλιγαν κισσοί

και θερινά φεγγάρια· τον ψαλμό

τον ένιωσα σαν κόμπο στο λαιμό,

που λύθηκες στα χείλη μου και εχάθη
στις όχθες του Ιλισού, στου μπαρ τα βάθη.

.................................................................

Αργά, καθώς ξημέρωνε,
κι ο αίνος ολόφυρτος ανέβαινε, πνιγμένος,

στην Καλλιρρόης, σαν παλιός διδάχος
εκάθισα και έκλαψα μονάχος.

Διονύσης Καψάλης :

«ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ»

.

.

.

.

σε επόμενη ανάρτηση, θα δούμε πώς είναι ΣΗΜΕΡΑ οι εκβολές του Ιλισσού...
.
.
.
.
.
.

.
.

Κόλλυβα Παραδοσιακά

Παραδοσιακά και πανέμορφα

τα Σπερνά !

.
.
.
* Τα φτιάχνουν παντού στην Ελλάδα
και υπάρχουν μαρτυρίες
ότι είναι το πλήρες,
παραδοσιακό μας γλύκισμα !
.
.

ΥΛΙΚΑ
.

½ κ. στάρι (αυτό που υπάρχει σε πακέτο στα σούπερ μάρκετ, δεν θέλει μούλιασμα από βραδύς).

100 γρ. καρυδόψιχα (την χοντροκόβουμε)

100 γρ. άσπρα ολόκληρα αμύγδαλα (τα στεγνώνουμε λίγο στο φούρνο)

100 γρ. φουντούκια (τα χοντροκόβουμε ή ολόκληρα)

100 γρ. ξανθή σταφίδα και

100 γρ. μαύρη

1 κ. σούπας κανελλογαρύφαλλο

λίγο σουσάμι

σπόρους γλυκάνισο

λίγο κόλιαντρο

ελάχιστο κύμινο

2 καθαρισμένα ρόδια

ψιλοκομμένο μαϊδανό (τον πλένουμε και τον στεγνώνουμε καλά σε χαρτί κουζίνας)

2 κουταλιές σούπας γεμάτες ψιλό σιμιγδάλι ή αλεύρι

προαιρετικά 1 φύλλο δάφνης

ζάχαρη άχνη

πώς τα φτιάχνουμε :

βράζουμε καλά το στάρι σε μιά κατσαρόλα με πολύ νερό, να μην μείνει σκληρό, αλλά ούτε να ανοίξει ο σπόρος του.

προαιρετικά ρίχνουμε μέσα μία φλούδα από λεμόνι ακέρωτο ή και 1 φύλλο δάφνης

όσο αυτό βράζει, καθαρίζουμε το ρόδι και το απλώνουμε πάνω σε χαρτί κουζίνας, γιά να στεγνώσει εντελώς.

.
.
σε μικρό τηγανάκι καβουρδίζουμε ελάχιστα το σουσάμι – να μη μαυρίσει, έπειτα το βάζουμε σε μικρό γουδί και το χτυπάμε λίγο, να βγάλει το άρωμά του..
.
.

αμέσως, στο ίδιο τηγανάκι καβουρδίζουμε ελάχιστα το σιμιγδάλι ή το αλεύρι.

.
.
έχουμε έτοιμο χοντροκομμένο καρύδι
.
.
.
αμύγδαλα φρέκα, λίγο στεγνωμένα στο φούρνο και φουντούκια
.

.
.
ξανθή και μαύρη σταφίδα
.

.

.μόλις βράσει το στάρι, το στραγγίζουμε σε σουρωτήρι, το ξεπλένουμε με λίγο νερό κάτω απ' τη βρύση, απλώνουμε στον πάγκο μια καθαρή πετσέτα κουζίνας και πάνω απλώνουμε το στάρι, να στεγνώσει καλά. αν το αφίσουμε γιά ώρες, το σκεπάζουμε και με καθαρή πάνινη πετσέτα, ώστε να μην ξεραθεί.

.

.μόλις το στάρι στεγνώσει τελείως, το αλείφουμε και το τρίβουμε απαλά με τα χέρια, με το γλυκάνισο, το κόλιαντρο και το κύμινο, για να μοσχομυρίσει.

.
.
όταν τελειώσουμε, στρώνουμε το στάρι σε ένα σκεύος
.

.
.
* ρίχνουμε επάνω όλα τα άλλα υλικά, εκτός από την άχνη. 
αν θέλουμε κρατάμε γιά το στόλισμα και ολόκληρα αμύγδαλα.
.

.
.
ανακατεύουμε πολύ καλά, βαθειά με τα χέρια , και το στρώνουμε όμορφα.
.

Ραντίζουμε από πάνω μπόλικη ζάχαρη άχνη (η άχνη να μην ανακατευτεί μέσα, γιατί το κόλλυβο νερουλιάζει).

Φτιάχνουμε από πάνω σταυρό με τα αμύγδαλα

και στολίζουμε γύρω – γύρω.

η συνταγή είναι της μανούλας μου

* η γιαγιά μου η Φωτεινή, δεν ανακάτευε όλα μαζί τα υλικά,

αλλά τα έστρωνε ένα - ένα με τάξη, στρώση - στρώση.

θεωρώ όμως, ότι  το ανακάτεμα είναι πιό απλό...

η .

.
.
ηη.
* διαβάζω στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ :

Το στάρι, απ' όπου και ο άρτος ο επιούσιος, αποτελεί το κεντρικό υλικό στα κόλλυβα, γύρω από το οποίο δένονται οι ξηροί καρποί και τ' αρώματα, με ποικίλους συμβολισμούς κι αναφορές.

Τα ασπρισμένα αμύγδαλα είναι τα "γεγυμνωμένα οστά",

ο ψιλοκομμένος μαϊντανός ή βασιλικός "ο τόπος ο χλοερός", όπου, "ουκ έστι πόνος".

Τα έντονα αρώματα, με τα οποία τυλίγεται ο σπόρος του σταριού είναι ο εύοσμος επίγειος κόσμος που αποχαιρετούμε για την μεθυστική μετακο-σμική πνευματικότητα.

Οι ξηροί καρποί είναι ο σπόρος της ζωής που θα την αναπαράγει.

Είναι ένα έδεσμα με πολυεπίπεδο χαρακτήρα που αποτυπώνει πλούσια αισθήματα.

Τα ακριβά συναισθήματα του πόνου, της λύπης, της νοσταλγίας του ανθρώπινου χαμού, που κουβαλάει, σε συνδυασμό με τα υλικά που το συνθέτουν (στάρι, σουσάμι, αμύγδαλα, καρύδια, σταφίδες και αρωματικά μπαχαρικά) το κάνουν ένα αρχετυπικό ανθρωπολογικά πιάτο.

εύχομαι υγεία στα χεράκια σας !




.
.
.
.
.
.