Σάββατο, Ιανουαρίου 08, 2011

.
Έμιλυ Ντίκινσον

1830 - 1886



.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


Το Νερό, μαθαίνεται απ’ τη δίψα

Το Νερό, μαθαίνεται απ’ τη δίψα.
Η Στεριά – απ’ το αρμένισμα στα Πέλαγα.
Η Έκσταση – απ’ την οδύνη –
Η Ειρήνη, απ’ των πολέμων της το χρονικό –
Η Αγάπη, απ’ του τάφου το ανάγλυφο –
Τα Πουλιά, απ’ το χιόνι.


μετάφραση: Ερρίκος Σοφράς

εκδ. Το Ροδακιό

.

Τη χαρά πρώτα ζητά η καρδιά (1η μετ. - ελεύθερη)

Τη χαρά πρώτα ζητά η καρδιά
Μετά τη θλίψη ν' αποφεύγει
Κι έπειτα εκείνα τα μικρά παυσίπονα
Που ξεγελούν τον πόνο.

Ύστερα, να πάει να κοιμηθεί
Και τελικά, αν είναι δυνατόν,
Το θέλημα τ' Αφέντη της
Την άδεια να πεθάνει.

.

Αντιστάθμιση

Κάθε εκστατική στιγμή
Πρέπει να την πληρώσουμε με οδύνη
Σε αναλογία οξεία και τρεμάμενη
Με την έκσταση.

Για κάθε ώρα λατρευτή
Χρόνια ζωής με πενταροδεκάρες
Με πικρό αγώνα αποκτημένες
Και σεντούκια γεμάτα δάκρυα.

.

.

.

.

.




2 σχόλια:

Emelia είπε...

Πω πω... Μας συγκίνησες... Πολύ εκφραστικά λόγια, πολύ γλυκό-λυπητερό άσμα... Άραγε η αγάπη πρέπει πάντα να συνοδεύεται από τόσο πόνο?

quartier libre είπε...

@
Ας λάβουμε υπ’ όψιν ότι έζησε κι έγραψε τον 19ο αι.,
ότι το οικογενειακό της περιβάλλον ήταν προτεστάντικο, αυστηρό και πουριτανό,
ότι έζησε απομονωμένη στο σπίτι και το δωμάτιό της σχεδόν όλη τη ζωή,

- είχε παρ’ όλ’ αυτά ένα ανεξάρτητο πνεύμα,
- ερωτεύτηκε δυνατά άντρες με τους οποίους δεν σχετίστηκε,
- έζησε τουλάχιστον έναν μεγάλο πλατωνικό έρωτα (ίσως γι αυτόν έγραψε πολλούς στίχους)

αν υπολογίσουμε όλ’ αυτά, κατανοούμε τη θλίψη στη γραφή της...


χαιρετώ :)