Πέμπτη, Ιουλίου 28, 2011

.
.
.

.

υπ’ όψιν των πολιτικών !
.
ή
.
πώς ο πολιτισμός
βοηθάει τον κόσμο
να εν - νοήσει και να εκφραστεί...

.
.

Opera di Roma, 12.03.2011

.

Va' pensiero...

Riccardo Muti speaking about ...

.

.
με αφορμή την θαυμάσια παράσταση της

ΕΘΝΙΚΗΣ ΛΥΡΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ

στο κατάμεστο Ηρώδειο !
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Στις 12 Μαρτίου του 11, στην όπερα της Ρώμης,
ο Silvio Berlusconi ήταν παρών στη συναυλία...
.

Όπως δήλωσε στους Times o Ricardo Muti, διευθυντής της ορχήστρας, ήταν
μια βραδιά αληθινής επανάστασης. «Στην αρχή, υπήρχε ένα μεγάλο
χειροκρότημα από το κοινό. Στη συνέχεια ξεκινήσαμε τη συναυλία.

Όλα πήγαιναν πολύ καλά, αλλά όταν φτάσαμε στο σημείο του Va pensiero,
αισθάνθηκα αμέσως ότι η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη στο κοινό. Υπάρχουν
πράγματα που δεν μπορείτε να περιγράψετε, αλλά που τα αισθάνεστε.
Πριν, υπερίσχυε η σιωπή του κοινού. Τη στιγμή όμως που το κοινό
κατάλαβε ότι θα ξεκινούσε το Va pensiero, η σιωπή γέμισε από μια
πραγματική θέρμη. Μπορούσαμε να αισθανθούμε τη σπλαχνική αντίδραση του
κοινού στο θρήνο των σκλάβων που τραγουδούνε « Oh ma patrie, si belle
et perdue ! ». (Ω πατρίδα μου, τόσο όμορφη και χαμένη)

Ενώ η χορωδία έφτανε στο τέλος, στο κοινό κάποιοι είχαν ήδη αρχίσει να
φωνάζουν «Bis”. Το κοινό άρχισε να φωνάζει « Vive l’Italie ! »

και «Vive Verdi !». Άνθρωποι από τα θεωρεία άρχισαν να πετούν χαρτιά
συμπληρωμένα με πατριωτικά μηνύματα ...

Αν και το είχε κάνει για μία και μοναδική φορά στη Σκάλα του Μιλάνου
το 1986, ο Muti δίσταζε να κάνει ένα bis για το Va pensiero.

Για αυτόν, μία όπερα πρέπει να πηγαίνει από την αρχή ως το τέλος.

«Δεν ήθελα να παίξουν απλά ένα encore. Θα έπρεπε να υπάρχει μια ιδιαίτερη
πρόθεση».

Όμως στο κοινό είχε ήδη ξυπνήσει το πατριωτικό συναίσθημα. Με μία
θεατρική κίνηση, ο διευθυντής της ορχήστρας γύρισε τελικά την πλάτη
στο podium, κοιτάζοντας το κοινό και τον Berlusconi, και είπε τα εξής:

[Αφού οι εκκλήσεις του κοινού για ένα bis έχουν σταματήσει, από το
κοινό ακούγεται «Ζήτω η Ιταλία»]

«Ναι συμφωνώ με αυτό «Ζήτω η Ιταλία» αλλά (χειροκροτήματα) δεν είμαι
πια 30 ετών και έχω ζήσει τη ζωή μου, όμως σαν ένας Ιταλός που έχει
γυρίσει τον κόσμο, ντρέπομαι για όσα συμβαίνουν στη χώρα μου. Για αυτό
συναινώ με το αίτημά σας για bis για το Va pensiero.

Δεν είναι μόνο
για την πατριωτική χαρά που αισθάνομαι, αλλά γιατί απόψε, και ενώ
διεύθυνα τη χορωδία που τραγουδούσε «Ω πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη»
σκέφτηκα ότι αν συνεχίσουμε έτσι, θα σκοτώσουμε τον πολιτισμό πάνω
στον οποίο οικοδομήθηκε η ιστορία της Ιταλίας. Και σε αυτή την
περίπτωση, εμείς, η πατρίδα μας, θα είναι πραγματικά «όμορφη και
χαμένη».

[Επευφημίες, συμπεριλαμβανομένων των καλλιτεχνών πάνω στη σκηνή]

Θα ήθελα τώρα… πρέπει να δώσουμε νόημα σε αυτό
το τραγούδι. Αφού είμαστε στο Σπίτι μας, το θέατρο της πρωτεύουσας,
και με μία χορωδία που τραγούδησε περίφημα, και που συνοδεύεται
περίφημα, αν θέλετε, σας προτείνω να ενωθείτε μαζί μας και να
τραγουδήσουμε όλοι μαζί».

Έτσι προσκάλεσε το κοινό να τραγουδήσει μαζί με τη χορωδία των
σκλάβων.

«Είδα ομάδες ανθρώπων να σηκώνονται. Όλη η Όπερα της Ρώμης
σηκώθηκε. Η χορωδία επίσης σηκώθηκε. Ήταν μια μαγική στιγμή μέσα στην
όπερα. Εκείνη τη βραδιά δεν ήταν μόνο μια συναυλία του Nabucco, αλλά
επίσης ήταν μια δήλωση (statement) του θεάτρου της πρωτεύουσας

υπ’ όψην των πολιτικών"