.
.
χρώματα και μορφές Αγίων
σε ερημοκλήσι
.

photos
quartier libre

.

.

.

.

.

.

.

.

.
.
.
.
.
.
.
.
εις το βουνό, ψηλά εκεί...
.
.

.


.
.
.
.
.
.
.

.

photos
quartier libre

.
.
γιατί θέλω
τα μάτια σου
ν' αντικρύζουν την ομορφιά
.
.

.
.
.

"Θαλασσοπούλια μου, θαλασσοπούλια μου
κοιμάται η πούλια μου, κοιμάται η πούλια μου..."

.

.

... η εποχή των χρυσανθέμων ...

.

.

.

κράτησα τὴ ζωή μου ταξιδεύοντας

ανάμεσα στὰ κίτρινα δέντρα

.



.

Ὁ δρόμος αὐτὸς δὲν τελειώνει δὲν ἔχει ἀλλαγή

.

.

Μὲ τὰ πρωτοβρόχια θἄρθουν τὰ μηνύματα
τοῦ χειμώνα: τὸ ποτάμι θὰ θολώσει,
θὰ τριζοβολοῦν ξερὰ τὰ πλατανόφυλλα
θὰ κρυώσει ἡ νύχτα καὶ θὰ μεγαλώσει.

Θὰ δροσοσταλάζουν κόκκινα τὰ κούμαρα,
κυκλαμιὲς θ' ἀνθοῦν στὸ χῶμα ταίρια ταίρια,
θὰ καπνίζουν σφαλιστὰ τὰ χωριατόσπιτα
καὶ θ' ἀρχίσουν τὰ σπιτιάτικα νυχτέρια.
.

.

όπου και να ταξιδέψω
η Ελλάδα με πληγώνει

.

.

μενεξέ μου !

.

.

.

... se ramassent a la pelle...

.

.

.
.
.

.
.

.
.
.
.

.
Εφυγε ο Tomás Segovia
.

.
.
.

"βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι’ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι"

.
.
.

Chant étranger.

.

Ce pays où j'entre

Inauguré en secret tressaille

Mon pas est sa caresse

Mais ne dévoile rien devant les siens

De la fraîcheur dans laquelle il continue à se lever

.

Ma maison n'est pas ma maison

Dit le Fils du Maître

Et pendant un moment

Je cesse d'être l'Étranger

.

.

.

Τραγούδι ξένο

.

Αυτή η χώρα όπου κρυφά πρωτομπαίνω

τρέμει κι ανατριχιάζει

Την χαϊδεύει το βήμα μου

μα αυτή, μπρος στους δικούς της δεν μολογάει τίποτα

γι αυτό που την δροσίζει και διαρκώς την ξεσηκώνει

.

Το σπίτι μου δεν είναι σπίτι μου

λέει ο Γιός του Αφέντη

και για μια στιγμή

παύω να είμαι ο Ξένος

.

απόδοση από τα Γαλλικά

quartier libre

.

.

.

.

.

.

.

.
Η δόξα των ανέμων
.
Μάνος Ελευθερίου
.

Οχτώ Νοέμβρη. Εποχή των χρυσανθέμων –
γυαλί σπασμένο το κορμί σου καταγής.
Ντυμένη θαύματα στη δόξα των ανέμων
τον αιματόφυρτο καιρό αιμορραγείς.

Οχτώ Νοέμβρη πια ποτέ δε θα ξανάρθει
σαν θεατρίνα που έχει σβήσει αλκοολική
κι ένα παιδί που μεγαλώνει μες στη στάχτη
θα διδαχτεί απ’ τους θεούς τη μαντική.

Μες στα νεκρά τα καφενεία πέφτει χιόνι
κι έξω περνάει μια κηδεία της συμφοράς.
Των αισθημάτων λάμπει πάντοτε το αφιόνι
σ’ ένα κουτί μέσα κλεισμένο ζαφοράς.

Πρέπει να μάθεις να διαβάζεις το σκοτάδι
σαν ένα σώμα, στην αρχή συλλαβιστά.
Να κατακτήσεις και το μπλέ που είναι στον Άδη.
Να ιδρώνουν θάνατο οι χορδές και τα πνευστά.

Σ’ ένα δωμάτιο τρεις γιατροί συλλογισμένοι
πίνουν θανάτους μιας ζωής πριν μ’ αρνηθεί.
Και συνεχώς με ψηλαφίζουν σαστισμένοι
γιατί το μέλλον μου λυσσάει για να σωθεί.

Παλιά φεγγάρια της αγάπης τα μπακίρια.
Πλεχτές κουβέρτες με τοπάζι και χρυσό.
Μυρίζουν κίτρινο και δάφνη τα σανίδια
και πίνω αρώματα και οινόπνευμα να ζω.

Μες στις βελόνες του ένας ράφτης καρφωμένος –
διαμάντια το αίμα του, καρφίτσες και κλωστές.
Ένα παλτό μεταποιεί σαν μαγεμένος
να το φορέσουν των ανέμων εραστές.

Οχτώ Νοέμβρη και το σπίτι ταξιδεύει
σ’ ενός σουλτάνου τις αυλές ψηφιδωτό.
Του σώματός μας τα κρυφά και τα ερέβη
μόνο της τέχνης μας φυλούν την κιβωτό.

Ποιμένες άγγελοι στα μωβ των αθανάτων
πενθούν και ψάλλουν τη μεσίστια ζωή.
Κι εγώ στο έλεος πενθώ των αοράτων
και των προβάτων που πηγαίνουν για σφαγή.

Απόψε τίποτα δεν έχεις να δηλώσεις.
Η νομιμότητά σου εξωπραγματική.
Αρκεί σαν γράμμα τη ζωή σου να διπλώσεις
κι ύστερα παίζεις κοπτική και ραπτική.

Οχτώ Νοέμβρη. Εορτή των Αρχαγγέλων.
Των Μιχαήλ και Γαβριήλ Ταξιαρχών.
Δεν έχει νόημα πως κάψαμε το μέλλον.
Το κέρδος μένει και σωμάτων και ψυχών.

Κι όπως τις ροζ τις εποχές των χρυσανθέμων
πλανόδιοι θίασοι πουλούσαν μαγικά
έτσι κι εσύ μέσα στη δόξα των ανέμων
τα αινίγματά σου αθροίζεις με μηδενικά.

.
.
.
.
.

.

... εάν ήνε
Με σας
η ειρήνη ...

.
.
.

.

.

ΤΑ ΛΥΡΙΚΑ

- δέκα Ωδές του Ανδρέα Κάλβου,

που εκδόθηκαν στο Παρίσι το 1826 -

.
.
από την Ωδή δεκάτη

Ο ΒΩΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

.

Ας παύσωσ' η διχόνοιαι
που ρίχνουσι τα έθνη
τυφλά, υπό τα σκληρότατα
νύχια των αγρύπνων
δολίων τυράννων.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ME TON ΤΡΟΠΟ

ΤΟΥ Γ.Σ.
.
.
Οπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.

Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου

γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου

καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η Θάλασσα μ' ακολουθούσε

ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο Θερμομέτρου

ώσπου να βρούμε τα νερά του βουνού.

Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βουλιάζαν

ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρόπετρες

μου καρφωσε το χέρι στην κουπαστή

μια σαϊτα τιναγμένη ξαφνικά

από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης.

Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θησαυρούς των Ατρειδών

και πλάγιασα μαζί τους στο ξενοδοχείο της "Ωραίας Ελένης του Μενελαου"~

χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάντρα

μ' έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της.

Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο

μέ χτίκιασαν οι βαρκαρόλες.

Τι Θέλουν όλοι αυτοί που λένε

πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;

Ο ένας έρχεται από τη Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο

    μήπως "έρχεται εξ Ομονοίας"

"Οχι έρχομαι εκ Συντάγματος" απαντά κι είν' ευχαριστημένος

"βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό".

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει

δεν ξέρουμε τίποτε δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι όλοι εμείς

δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα καράβια

περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν.

Παράξενος κόσμος που λέει πώς βρίσκεται στην Αττική

   και δε βρίσκεται πουθενά

αγοράζουν κουφέτα για να παντρευτούνε

κρατούν "σωσίτριχα" φωτογραφίζουνται

ο άνθρωπος που είδα σήμερα καθισμένος σ' ένα φόντο με

    πιτσούνια και με λουλούδια

δέχουνταν το χέρι του γερο-φωτογράφου να του στρώνει τις  ρυτίδες

που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του

όλα τα πετεινά τ' ουρανού.

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει

κι αν "ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς"

είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι

εκείνοι πού βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κινήσουν

την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τον AMΒPAKΙKΟ.

Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά

σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης

καμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει

ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα χρυσά.

Οπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει~

παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες...

Το καράβι που ταξιδεύει το λένε  ΑΓΩΝlΑ 1937.

                           A/π Αυλίς, περιμένοντας να ξεκινήσει.

                                     Καλοκαίρι 1936
.
.
.
.
.
.

Το καράβι που ταξιδεύει
το λένε ΑΓΩΝlΑ 2011
.
.
.
.
.
.
.