ΙV.

Βιβλιοθήκη Ελλήνων και ξένων συγγραφέων
.

ΛΙΝΟΥ ΠΟΛΙΤΗ Ποιητική Ανθολογία

Βιβλίο έκτο
.

Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΤΟΥ

Εκδόσεις ΓΑΛΑΞΙΑ
Σελίδες 216
ΔΡΧ.20

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ

"Φωτερά σκοτάδια" 

Όχι! τα ρόδα τα κλειστά δεν είναι ρόδα ακόμα.
Είν' άνθος δίχως όνομα και δίχως ευωδιά.
Μοιάζουν αθώο, αφίλητο και παιδιακίσιο στόμα,
Που δεν το πότισε καϋμούς αγάπης η καρδιά.

Θέλω τα ρόδα ολόδροσα κ' ευωδιαστά ανθισμένα,
Την ευλογία της ομορφιάς στον κόσμο να σκορπούν:
Χείλη ανοιχτά απ' τους στεναγμούς κι' απ' τα φιλιά καμένα,
Χείλη, που κι' αν σωπαίνουνε -το λεν πως αγαπούν.

 ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
.

"Τραγούδια της πατρίδος μου"

Το Ταξίδι (1883) 


Μου σφίγγει ο καϋμός, σα θηλειά το λαιμό
Και μεσ’ στην καρδιά με δαγκώνει σα φίδι
Παράξενο θέλω ν’ αρχίσω ταξίδι
Χωρίς, μα χωρίς τελειωμό

Το δρόμο μ’ αργά να τραβώ, να τραβώ
Αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω,
Ψυχή να μη βρίσκω, ή πάντα να μπλέκω
Με κόσμο τυφλό και βουβό

Να νιώθω τριγύρω πλατειά ερημιά
Κλεισμένα τα σπίτια, τα τζάκια σβυσμένα
Ψηλά να μη φέγγη αστέρι κανένα
Και κάτου γυναίκα καμμιά

Ε! Ίσως σε τέτοιο ταξίδι αν βρεθώ
Ατέλειωτο, έρμο, σ' αγνώριστη χώρα
Δε θάχω περίσσια λαχτάρα σαν τώρα
Αγάπη, από σε να χαθώ!






Η καλαμιά

 
Ένας αντρειωμένος Ποταμός μια μέρα

στη χαριτωμένη Καλαμιά μιλάει:
«Όποτε κι αν στρίψω, σε θωρώ εδώ πέρα
στο δικό μου πλάι.
 
Κι όταν ζευγαρώνω σ’ αγκαλιά γαλάζια
τ’ άστρ’ από κει πάνω, τ’ άνθη από δω χάμου,
γέρνεις κι αγναντεύεις με καημούς και νάζια
τ’ αγκαλιάσματά μου.
 
Κι όταν οργισμένος χύνομαι στο δρόμο
Και χαλάω, συντρίβω κόσμο σαν το Χάρο,
Καρτερείς αθώα, στέκεις δίχως τρόμο
να σε συνεπάρω.

Αλλά κι αν σε τρώει τ’ αγριομανητό μου,
Πάντα στο πλευρό μου ζεις αναστημένη·
Από με τι ελπίζεις; Πάντα στο πλευρό μου
Μνήμα σε προσμένει!»


Κι αποκρίθη εκείνη γέρνοντας επάνω
Στα πρασινισμένα πόδια του θλιμμένα:
«Δεν μπορώ να ζήσω, μήτε να πεθάνω
μακριά από σένα!»

Ίαμβοι και Ανάπαιστοι
 

 Μοναξιά, σκέπη ολόβαθη
των θείων και των θηρίων,
κάτι σαλεύει μέσα σου
σα λαός μυστηρίων.

Κάμε κάτου απ’ τον ίσκιο σου
και μες στην αγκαλιά σου
να βλέπω με τα μάτια σου
να γρικώ με τ’ αυτιά σου,

να μιλώ με τα λόγια σου·
κράτα μ’ έξω απ’ τα πλήθη,
δώσ’ μου του θείου τον έρωτα
και του θηρίου τη λήθη!

.....................................

Αντιόπη, σα να μ' έδεσεν

αλυσίδα κατέργων.

λύτρωσέ με και σπείρε μου

τη δύναμη των έργων.
.

Ν' ανοίξουν κάμε αγνάντια μου

άλλοι δρόμοι, άλλοι νόμοι,

κι ανάστησέ με ελεύθερο

με βουλή και με γνώμη.

Γίνε γιά με σαν άνοιγμα

πρωινό παραθύρου,

δρόσισέ με και διώξε μου

το μεθύσι του ονείρου !