VII.

Βιβλιοθήκη Ελλήνων και ξένων συγγραφέων
.

ΛΙΝΟΥ ΠΟΛΙΤΗ Ποιητική Ανθολογία

Βιβλίο έκτο
.

Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΤΟΥ

Εκδόσεις ΓΑΛΑΞΙΑ
Σελίδες 216
ΔΡΧ.20

Ἀργύρης Ἐφταλιώτης

Τραγούδι τ᾿ ἀργαλειοῦ

το δημοσιεύω αυτό, γιατί κατέληξε να είναι ένα θαυμάσιο δημοτικό τραγούδι !

στις παιδικές χορωδίες, οι δάσκαλοι, μας έμαθαν να το τραγουδάμε.

το χορέψαμε ως τσάμικο !

Πέρνα, σαΐτα μου γοργή, μὲ τὸ ψιλὸ μετάξι,
νἄρθει ὁ καλός μου τὴ Λαμπρὴ νὰ βρεῖ χρυσὰ ν᾿ ἀλλάξει,
                        Τάκου τάκου ὁ ἀργαλειός μου,
                        τάκου κι ἔρχεται ὁ καλός μου.

Μαντήλι ἀπὸ τὸ δάκρυσμα δὲν τοὔμεινε στὰ ξένα.
Ἀρχοντοποῦλες τὸν ζητοῦν κι αὐτὸς πονεῖ γιὰ μένα.
                        Τάκου τάκου στὴν αὐλή μου,
                        ὥσπου νάρθει τὸ πουλί μου.

Ἐγὼ τὸ φάδι θὰ γενῶ κι ἐκεῖνος τὸ στημόνι,
ποὺ νὰ μπλεχτεῖ μὲς στὸ πανὶ καὶ πιὰ νὰ μὴ γλυτώνει.
                        Τάκου καὶ σὲ λίγο φτάνει
                        γιὰ φιλὶ καὶ γιὰ στεφάνι.

Πέτα, σαΐτα μου γοργή, χτύπα, χρυσό μου χτένι,
ἡ ἀτέλειωτη Σαρακοστὴ μερόνυχτο νὰ γένει.
                        Τάκου τάκου ὁ ἀργαλειός μου,
                        τάκου κι ἔρχεται ὁ καλός μου.

--------------------------------------------------------------

από το ποίημα "ΑΓΑΠΗΣ ΛΟΓΙΑ"

IX

Μέρες που θάτανε μ' εσέ μαργαριτάρια,

χωρίς εσέ μες στου καιρού τα βάθη πάνε,

ψυχρές και ανωφέλητες, σαν τα λιθάρια

που μες στη θάλασσα μικρά παιδιά πετάνε !

-------------------------------------------------------------

από το ποίημα "ΔΕ ΖΩ..."

Δε ζω με την αγάπη σου, με τα φιλιά σου,

και μήτε με την ψεύτρα την ελπίδα.

Κι όμως ακόμα βρίσκουμαι στην αγκαλιά σου,

την αγκαλιά του ονείρου που είδα

--------------------------------------------------------------

Κωστής Παλαμάς

από το "Ο ΝΑΟΣ" 

Ἐγὼ δὲν εἶμαι λειτουργός, τοῦ μυστηρίου
τὸ φοβερὸ κλειδὶ δὲν ἔπιασα, κι ἀκόμα
δὲν ἄγγιξα, δειλὰ ἢ ἀπότολμα, τὴν πύλη
ποὺ φέρνει στῆς ζωῆς τ᾿ ἀγνώριστα Ἐλευσίνια.

από την "ΦΛΟΓΕΡΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ" 

και πόσο επίκαιρο, στ' αλήθεια,
είναι τούτο το απόσπασμα !

 

“ Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μεσ’ τη Χώρα.

Στην εκκλησιά, στον κλίβανο, στο σπίτι, στ’ αργαστήρι

παντού, στο κάστρο, στην καρδιά, τ’ αποκαΐδια, οι στάχτες

Πάει κι ο ψωμάς, πάει κι ο χαλκιάς, πάει κ’ η γυναίκα,

πάνε

τα παλικάρια, οι λειτουργοί, και του ρυθμού οι τεχνίτες,

του Λόγου και οι προφήτες.

Τα χέρια είναι παράλυτα, και τα σφυριά σπασμένα

και δε σφυροκοπά κανείς τ’ άρματα και τ’ αλέτρια

κι’ η φούχτα κάποιου ζυμωτή λίγο σιτάρι αν κλείσει

δεν βρίσκει την πυρά ζεστή ψωμί για να το κάνει.

Κι’ από κατάκρυα χόβολη μεστή η γωνιά, κι’ ακόμα

κι απ’ τη γωνία του σπιτιού, πιο κρύα η καρδιά είναι.

Κακοκατάντησε η καρδιά του ανθρώπου.  Κρίμα…κρίμα!

--------------------------------------------------------------------.