Also Sprach

Μαρία Ευθυμίου :

“Μέχρι τη δεκαετία του 1980, τα ελληνικά δημόσια σχολεία θεωρούνταν σοβαρά και φερέγγυα. 

Στη γενιά μου κάναμε μάθημα και τα Σάββατα, δίναμε δε συχνότατα εξετάσεις ανά μάθημα και συνολικά. Έτσι, δεν είχες περιθώριο να αδιαφορείς και να αμελείς τη δουλειά σου, καθώς οι βαθμοί δεν δίνονταν εύκολα, ενώ δεν ήταν καθόλου απίθανο να βρεθείς μεταξεταστέος τον Σεπτέμβριο σε ένα ή περισσότερα μαθήματα ή, ακόμα, να αναγκαστείς να επαναλάβεις την τάξη.

Πιστεύω ότι αυτό το εκπαιδευτικό κλίμα είχε, στη βάση του, μία σοφία και μία ισορροπία. Τούτο φάνηκε όταν, από τη δεκαετία του 1980, υιοθετήσαμε μια τελείως αντίθετη εκπαιδευτική κατεύθυνση. Το σχολείο έπαψε να είναι απαιτητικό, όλοι οι μαθητές  περνούν τη χρονιά παρακολουθήσουν δεν παρακολουθήσουν, εργασθούν δεν εργασθούν, αποδώσουν δεν αποδώσουν , μάθουν δεν μάθουν. Και, βέβαια, όλοι βαθμολογούνται με Α στο δημοτικό και με 20 στο γυμνάσιο και στο λύκειο, προκειμένου, υποθέτω, να είναι η παιδεία “λαϊκή”, “μη ταξική”, “μη ανταγωνιστική” και “να μην ταράζει τον ευαίσθητο ψυχισμό των παιδιών”.

Τούτο θεωρώ ότι είναι βλαπτικό για τους νέους, αλλά και για όλη την κοινωνία μας. Κι αυτό γιατί η ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζεται γενικά από το χαώδες, από το ασυνεπές, από το υπερπροστατευτικό, από την έλλειψη πειθαρχίας εσωτερικής και κοινωνικής , από την τάση για φυγοπονία, αναβλητικότητα και ήσσονα προσπάθεια.

Το τότε σχολείο – ένα σχολείο συστηματικής, στοχευμένης, συγκροτημένης και απαιτητικής εκπαίδευσης – αποτελούσε δικλείδα ασφαλείας γιατί, έστω σε κάποια περίοδο της ζωής σου , μάθαινες την έννοια του ορίου, της απαιτητικότητας, καθώς και την έννοια του σεβασμού αρχών, ατόμων και συνόλων.

Χώρες από τις οποίες υιοθετήσαμε το μοντέλο της χαλαρότητας έχουν αντίθετες συνολικές πραγματικότητες από εμάς : καθώς οι κοινωνίες τους είναι κοινωνίες πειθαρχίας , απαιτήσεων, κανόνων και αυστηρότητας , ένα χαλαρό σχολείο μπορεί να λειτουργήσει εξισορροπητικά στον ψυχισμό των παιδιών και μελλοντικών πολιτών τους.

Άλλα τα κοινωνικά και νοοτροπιακά δεδομένα εκεί, άλλα εδώ. Η τυφλή αντιγραφή συνιστά λάθος βαρύ, του οποίου τα αποτελέσματα είναι ήδη φανερά στο μαθησιακό επίπεδο των εκατοντάδων χιλιάδων (!) “αριστούχων” αποφοίτων των σχολείων μας. Ου μην αλλά, και στην κοινωνική και πολιτική (με την έννοια του πολίτη) συμπεριφορά τους.

Μία ακόμα εθνική καταστροφή , φρονώ. Και θλίβομαι . Βαθύτατα.  

από το βιβλίο

"Μόνο λίγα χιλιόμετρα.

Ιστορίες γιά την Ιστορία"