ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ

μια απεργία ακόμα
τα μεροκάματα πάντα γελοία
οι γυναίκες να κλαίνε
μπροστά στις πυροστιές
κι οι ανθρακωρύχοι
να ενώνουν ένα-ένα τα χέρια τους
και τους πόνους

είν’ η απεργία
εκείνων που σκάφτανε κάτω απ’ τη θάλασσα
σκυφτοί
μέσα στα υγρά κανάλια
είν’ η απεργία
εκείνων που βγάλανε με τίμημα το αίμα
και τη δύναμή τους
τη μαύρη γης των ορυχείων

αλλά τώρα ήρθαν οι οπλοφόροι,
νύχτα καταστρέψανε τα σπίτια τους
τους σύρανε στις γαλαρίες – φριχτές φυλακές-
λεηλατήσανε το λιγοστό αλεύρι που φυλάγαν
κι αρπάξανε τα τελευταία σπυριά από το ρύζι των παιδιών τους,
μετά βροντώντας τα ντουβάρια με μανία
τους εκτοπίσανε
μπουλούκια τους μαντρώσανε
και σαν τα ζώα τους σημάδεψαν

και στους λασπερούς δρόμους
βαδίζοντας για μιάν έξοδο γιομάτη πόνο
οι αρχηγοί του κάρβουνου
είδαν τα παιδιά τους να εξορίζονται
είδαν τις γυναίκες τους να ατιμάζονται
είδαν φάλαγγες ανθρακορύχων να φυλακίζονται
στη μακρινή Παταγωνία
στον παγωμένο ανταρκτικό
στις απέραντες στέπες της Πισάγκουα

-

-
Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ

Και πάνω απ’ όλες αυτές τις δυστυχίες
Ένας τύραννος που χαμογελάει
Φτύνοντας τις ελπίδες
Των προδομένων ανθρακωρύχων

Κάθε λαός έχει τους καϋμούς του
Κάθε πόλη έχει τις καταιγίδες της
Αλλά πέστε μου εσείς
Ανάμεσα στους δολοφόνους
Ανάμεσα στους κολασμένους
Και στεφανωμένους με μίσος τυράννους
Με σκήπτρο φτιαγμένο από μαστίγια πράσινα
Υπάρχει κανείς που να μοιάζει μ’ αυτόν της Χιλής;

Αυτός προδίνει καταπατώντας
Τις υποσχέσεις του και τα χαμόγελα
Κι η δύναμή του καμωμένη από απέχθεια

Αυτός διασκεδάζει με τον πόνο
Κάτω απ’ τη συχασιά του φτωχού λαού
Κι όταν οι δολερές διαταγές του
Στοιβάξανε στις φυλακές
Τα σκοτεινά μάτια
Των γεμάτων πληγές και προσβολές ανθρώπων
Εκείνος χόρευε οργιαστικά στη Βίνα ντελ Μαρ
Τριγυρισμένος από πολύτιμα πετράδια

Αλλά τα σκοτεινά μάτια
Τρυπάνε τη μαύρη νύχτα

Εσύ, τι κάνεις;
Τα λόγια σου φτάσανε στον αδελφό σου
Στα βάθη του ορυχείου;
Στον πόνο των προδομένων ανθρώπων
Δεν έφτασε η συλλαβή της φωτιάς
Που διεκδικεί κι υπερασπίζει το λαό σου;

-

-
Ο ΛΑΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ

Γι αυτήν την πόλη χτυπάει η καρδιά μου

Ο λαός μου θα νικήσει,
Όλοι οι λαοί
Θα νικήσουν ένας – ένας
Κι οι πόνοι θα μετριώνται με τα μαντήλια
Που σκουπίζουν τα’ αμέτρητα δάκρυα
Που χύνονται στα χαρακώματα των ερήμων
Στα μνήματα, στους σταθμούς του ανθρώπινου μαρτύριου

Γιατί η μέρα της νίκης είναι κοντά
Τότε που το μίσος θα χρειάζεται
Για να μην τρέμουν τα χέρια της τιμωρίας
Κι η ώρα
Θα έρθει στην ώρα της
Στην άγια μέρα που ο λαός
Θα γεμίσει τους άδειους δρόμους
Με τη δύναμή του
Ακατάβλητη κι αιώνια

Τούτον τον καιρό όλη μου η τρυφερότητα
Είν’ εδώ
Την γνωρίζετε
Κι άλλο λάβαρο δεν έχω