Δευτέρα 8 Γενάρη 1958


Ο Φιντέλ Κάστρο και
οι σύντροφοί του
μπαίνουν νικητές
στην Αβάνα

Για τον Τσε.

Καββαδίας Νίκος


Ήτανε ντάλα μεσημέρι κι έδειξε μεσάνυχτα
Έλεγε η μάνα του παιδιού: Καμάρι μου, κοιμήσου
Όμως τα μάτια μείνανε του καθενός ορθάνοιχτα
τότε που η ώρα ζύγιαζε με ατσάλι το κορμί σου

Ποιος το 'λεγε, ποιος το 'λπιζε και ποιος να το βαστάξει
Αλάργα φεύγουν τα πουλιά και χάσαν τη λαλιά τους
Θερίζουν του προσώπου σου το εβένινο μετάξι
νεράιδες και το υφαίνουνε να δέσουν τα μαλλιά τους

Πάνθηρας ακουρμάζεται, θωράει και κοντοστέκει
Γλείφει τα ρόδα απ' τις πληγές, μεθάει και δυναμώνει
Ξέρασε η γη τα σπλάχνα της και πήδησαν δαιμόνοι
Σφυρί βαράει με δύναμη, μένει βουβό το αμόνι

Τ' όνειρο πάει με τον καπνό στον ουρανό
έσμιξε πια με το καράβι του συννέφου
Το φως γεννιέται από παντού μα είναι αχαμνό
και τα σκοτάδια το ξεγνέθουν και σου γνέφουν

Χοσέ Μαρτί, Κόνδορας πάει και χαμηλώνει
περηφανεύεται, ζυγιάζεται, θυμάται
Με τα φτερά του θα σκοτείνιαζ' ένα αλώνι
απόψε οι δυο συντροφιαστοί θα πιείτε μάτε

Του Λόρκα η κόκκινη φοράδα χλιμιντράει
μ' αυτός μπλεγμένος στα μετάξινα δεσμά του
Μακρύ κιβούρι με τον πέτρινο κασμά του
σενιάρει ο φίλος και στο μπόι σου το μετράει

Γέροντας ναύτης με τα μούτρα πισσωμένα
βάρκα φορτώνει με την πιο φτηνή πραμάτεια
Έχει τα χέρια από καιρό ψηλά κομμένα
Κι ήθελε τόσο να σου σφάλαγε τα μάτια