Έχω στον τοίχο μια φωτογραφία σου, στο σπίτι της Αθήνας, με κοντά πανταλόνια, λευκά σοσονάκια, καλογυαλισμένα παπούτσια, άσπρο πουκάμισο με γιακά φρουφρού, και μαλλί μάλλον με την ψιλή κουρεμένο. Στο λαιμό σου ο χρυσός σταυρός.
Τα κοσμήματα όλα τα κράτησα εγώ, και τον χρυσό σου σταυρό, με το όνομα όμορφα σκαλισμένο πάνω, καλλιτεχνικά, πλαγιαστά γράμματα, Αντώνης, όταν γεννήθηκαν οι δίδυμοι, τον χάρισα σ’ αυτόν που θα παιρνε τ’ όνομά σου.
Καμιά φορά, όταν κοιτάζω αυτή τη φωτογραφία, μπερδεύομαι. Νομίζω πως είσαι εσύ το παιδί κι εγώ ο γονιός. Πώς μπορεί ένας τόσος δα μικρός ανθρωπάκος, να είναι ο γονιός; Εγώ είμ’ εδώ, μεγάλη, μάνα, έτοιμη να σε προστατέψω…
Μετά, στη φωτογραφία, βλέπω πιο πίσω τη δική σου μάνα. Έτσι, απ’ τη δική σου μάνα, προσδιορίζομαι κι εγώ. Εκείνη, εσύ το παιδί της, κι εγώ το δικό σου.

Μεγάλωσα όμως και ξέρω τώρα, πως καμιά σημασία δεν έχουν οι ρόλοι.
Και τι θα άλλαζαν, άραγε οι ρόλοι, στη στοργή; Στη στοργή που δίνει ο καθένας στον άλλο;
Εσύ, απ’ όποια θέση κι αν έπαιζες, θα τα βγαζες πέρα.
Κι εγώ, από κοντά, ολοένα στην προσπάθεια…
«Περπάτα όρθια!» έλεγες, κι εγώ, μπουσούλαγα…
Παρ’ όλ’ αυτά, το ξέρω, όπως εσύ θα ενεργούσα...

Κι εγώ, θα σ’ ανέβαζα προσεχτικά στην ταράτσα, τα βράδια, να κοιτάμε τ’ αστέρια.
Κι εγώ, θα σ’ άφινα να λασπουριάζεις και να μου καταστρέφεις τις τριανταφυλλιές.
Κι εγώ, θα σου δινα την τελευταία δραχμή μου, να μη νιώσεις άσχημα κοντά στ’ άλλα παιδιά.
Κι εγώ, θα ρχόμουνα να σε μαζέψω απ’ τις ολονυκτίες.
Κι εγώ, θ’ αψηφούσα για σένα τον κόσμο όλο.

Και τι ωφελεί, να τα λέμε τώρα;
«Κοιμήσου, κορίτσι μου», θα νοιαζόσουνα απόψε… «έχεις δουλειά το πρωί… πώς θα σηκωθείς;»
Και σκέφτομαι απλά, πως είναι ο δεύτερος Γενάρης,
που δεν υπάρχεις εκεί, να ρωτάς : «έχεις δουλειά το πρωί, παιδί μου… πώς θα σηκωθείς»…