Mégève

ensoleillée

(sans soleil) !

.

.

Μη με μαλλώνεις !
Να το…

Πριν λίγο καιρό…

Ματθίλδη mio,

Τελικά, δεν έχω καταλάβει…
Το θέλεις το χειροκρότημα ή μήπως, σε φέρνει σε δύσκολη θέση;
Έχεις αέρα, δε λέω… Μου μπήκε όμως η υποψία, -ανησυχία θα λεγα-, όταν σε είδα, κάθε φορά στο χειροκρότημα, να σφίγγεις αμήχανα τα ντελικάτα χέρια κι εκείνη η αριστερή γάμπα που κρεμόταν απ’ το σκαμπώ, να στριφογυρνάει ξανά και ξανά σε ημικύκλια…
Να σου πω, ξέρεις πώς δεν πολυγουστάρω τα χειροκροτήματα…
Σπάνια χειροκρότησα τους διάφορους, για παράδειγμα, αρχηγούς, υπαρχηγούς, οπλαρχηγούς, ομιλούντες κ.τ.λ.
Γι αυτό, και οι επαγγελματίες χειροκροτητές (you know…), πάντα, με κοίταζαν και με κοιτάνε καχύποπτα, με μισό μάτι… αλλά, τέλος πάντων, η τέχνη, μωρό μου, είναι άλλο πράγμα…

Εδώ, παιδούδα μου, μιλάμε με όρους καρδιάς. Πώς να μη χειροκροτάς;

Αυτή τη φορά, δεν έκλαψα, όσο κι αν με κοίταζες, απλά, σε καμάρωσα και τραγούδησα… Εξ ου και το απρόοπτο…
... Μετά απ’ αυτό, η Voula κόντεψε να πέσει απ’ το σκαμπώ, (απ’ τα γέλια βέβαια…), κι εγώ "έβαλα όπισθεν", κι άλλαξα θέση…
Άλλο… Καλή η σαγκρία. Περίπου σπιτική…
Συμφωνώ με το σύστημα να κάνεις προσωπικές αφιερώσεις. Ζεσταίνει την ατμόσφαιρα και τους ανθρώπους…
Το «φιλαράκι», πάντα δικό μου, και πάντα να με εκφράζει, ασφαλώς, το εισέπραξα!… όμως είπατε κι άλλα, πολλά και όμορφα.
Δίνω προτάσεις ξεκάρφωτες, όπως τις θυμάμαι :
-«μόνη ξανά δε θα σ’ αφίσω, να μη μ’ αφίσεις μόνο ποτέ»…
-«νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με…
…μαργαριταρένια μου και φεγγαρολουσμένη,
δεν ήξερες, δεν ήξερα και παιδευτήκαμε»…
-«τα ήσυχα βράδια…»
-«…πες, αν φοβήθηκες,
τόσο που ανοίχτηκα»…
-«τις νύχτες
θα σου κάνω τα χατίρια
όσα ποτέ δε σου κανε κανείς»…
-«αν θες ν’ αγιάσεις, πρέπει ν’ αμαρτήσεις»…
και
το τρομερό (!)
-«κουβέντα θ’ ανοίξουμε τώρα
για τι είναι καλό
και τι είναι κακό
ξεκίνα παιδί μου,
προχώρα,
δεν είναι για φόβο
και για πανικό»…
Τέλος,
Βγάζετε πολύ καλά, ερασιτεχνικά πράγματα!
Δε λέω να παραμελήσεις τα υπόλοιπα, προχώρησέ το όμως κι αυτό, όσο γίνεται…

Μόλις επιστρέψεις, θα σε παραλάβω - αναλάβω…
Ζήσε έντονα το ταξίδι, μικρή μου Würtzbourgerin (δεν είμαι καθόλου σίγουρη για την κατάληξη)…
Κι επειδή δεν έχω αυτή τη στιγμή φωτό από Würtzbourg, έχω αναρτήσει, τι άλλο;
Ma Mégève, ensoleillée !

-για την ακρίβεια, έχω αρκετές φωτό Würtzbourg 1985, η Αννα ενός χρόνου, κι εσύ ακόμα στην κοιλιά της μάνας σου, στα χιόνια, στο κάστρο κ.τ.λ., -ας μην ανοίξω τώρα, το ντουλαπάκι με τις θύμησες -, χωλαίνω όμως από τεχνολογικές γνώσεις, κι αδυνατώ αυτή τη στιγμή να σκανάρω και να τις περάσω… Κάποια στιγμή, ίσως το κάνω-.

Per te.

να επαναληφθεί...