Auvergne

Puy de dome

την πρώτη φορά που ήρθε σ' αυτήν την πόλη, πριν 12 ακριβώς χρόνια, νόμιζε θα τρελλαθεί από τη γύρω ομορφιά!
την ίδια αίσθηση ένιωσε και σ' άλλα μέρη της γης, άλλοτε...
όχι σε πολλά...
στην Τοσκάνη, ας πούμε, σ' εκείνη την τρυφερή, τη γελαστή ύπαιθρο,την τόσο οικεία στην ελληνική, γελαστή τρυφεράδα!
και στη γαλλική επαρχία -άσε έξω το Παρίσι...-, για τις κορφές των βουνών, τα ποτάμια, τα χωριά και τις πεδιάδες της ομίχλης μιλάμε...
κι ερωτεύτηκε άλλοτε τη σκληράδα της άμμου, τους σκορπιούς που σούρνονταν και τις άγριες καρπουζιές που φύτρωναν μονάχες στον κήπο της...
έτσι αγάπησε κι ετούτον δω τον τόπο...
με τη βροχή, τη θάλασσα, το ξεπεσμένο μεγαλείο του, τις κιθάρες, τα πνευστά και τα μαντολίνα, τα σπίτια με τις μαυρισμένες προσόψεις, τις μπουγάδες στους πέντε ανέμους, τα καμπαναριά και το κόκκινο αρχαίο χρώμα, τα κυπαρίσσια, κι ετούτο το χωριό, που η τύχη την έριξε, μέσα στους τοίχους, τις μάντρες και τα σπίτια του μεσαίωνα...
οι φίλοι της εδώ πάνω, είναι γέροι...
μα πολύ γέροι...
γεωργοί, σοφοί, με λαϊκή σοφία συναγμένη μέσα τους, σκληροτράχηλοι, μ' ανάγκη για στοργή, μιάς και πονούν παντού, τα χέρια, τα πόδια, τα γόνατα, η μέση τους, απ' τη διαρκή υγρασία και την πρωϊνή ομίχλη των χρόνων, τη μαζεμένη στο σώμα τους.
και τώρα, λίγο πριν φύγει, να γυρίσει στο κονάκι της, θα βγεί στο χωριό, περιμένουν να τους χτυπήσει την πόρτα, να τους φιλήσει τα γέρικα μάγουλα, στις άκριες, στα λιθάρια ανάμεσα θα μαζέψει τα ίρις, θα την ξεπροβοδίσουν και θα φύγει.
"καλή αντάμωση", της λένε πάντα, μα κάθε φορά που έρχεται, όλο και κάποιον δεν ξανανταμώνει...

en route!