Κομμάτι από μυθιστόρημα

Χρειάστηκε γαλήνη σήμερα η ψυχή.

Κάτι έγινε,
και θυμήθηκε πάλι, όσα επί μήνες προσπαθεί να λησμονήσει...
Όλους αυτούς, δηλαδή να λησμονήσει, που έκαναν τη ζωή μας μαρτύριο. Τη δική σου και τη δική μου ζωή μαζί.
Εσύ, δεν τ’ άκουσες όλα… Κι ούτε ποτέ θα μάθεις... Εγώ όμως, που τότε δεν έχασα λέξη, κακοπάθησα…

Αν μπορούσες να ξέρεις πόσο πολύ κακοπάθησα, ίσως και να μ' έκρυβες, μακριά απ' τα πλήθη, σε μιά γωνιά της καρδούλας σου...
Ακόμα, προσπαθώ, όλους εκείνους να τους ξεχάσω…

Δεν ξέρω καν αν είσ’ εδώ, αν έρχεσαι πότε- πότε, αν μπαίνεις κάποτε, αν ρίχνεις στα γρήγορα καμιά ματιά.
Έχεις τις δουλειές σου, τους φίλους σου, τις αγάπες σου ίσως, είναι λογικό, δεν μπορεί να χεις την έγνοια να ρχεσαι κι από δω…
Εγώ όμως, τα στέλνω πάντα, σα να πρόκειται να μπεις και να νοιαστείς…
Έτσι είμαι φτιαγμένη… Ονειροπαρμένη από πεποίθηση…
Κάτι έγινε σήμερα, και τους θυμήθηκα πάλι, σαν τότε, που σου πα, θυμάσαι, «θέλω να ξεφύγω απ’ τα νύχια τους», κι εσύ κατάλαβες…
«το τέρας έχει δόντια και νύχια σουβλερά…»
Οι αυτόκλητοι κριτές, της ζωής σου και της δικής μου. Οι θεοί. Οι κατηγοριοποιητές... Οι επί παντός…
Μου ξανάρθε τρέλλα σήμερα, που τους θυμήθηκα.
Να προσπαθούν να τσακίσουν αλύπητα ανθρώπους. Ανθρώπους που δεν γνωρίζουν, διάβολε !
Δίχως ντροπή, δίχως ταπείνωση, ανθρωπιά κι αιδώ…
Έχω από πολύ καιρό σταματήσει να τους ακούω, όλους αυτούς, γιατί αν καμμιά φορά, τυχαία τους ακούσω, ταράζομαι πάλι.
Βρίσκω σιγά σιγά την ηρεμία μου, τον εαυτό μου.
Ελάχιστους πιά, φίλους ακούω. Υπάρχουν και πραγματικά σοβαροί άνθρωποι. Κορίτσια κι αγόρια. Κύριοι και Κυρίες. Υπάρχουν ευτυχώς και μέσα σ' αυτό το συνάφι, άνθρωποι συνειδητοί, ΑΝΘΡΩΠΟΙ, που χαίρομαι όταν τους "συναντώ", να τους λέω με την καρδιά μου "καλημέρα" ή "καλό απόγευμα"...
Μακάρι να ξερα πώς περνάς εσύ, ανάμεσα στα θεριά…
Μακάρι, να μπορούσα να σου πω δυό κουβέντες…
Μακάρι να ήξερα τι σκέφτεσαι...
Ίσως είναι πιά για σένα, πολύ μακριά όλ' αυτά...
Εγώ, τους ξαναθυμήθηκα με μια αφορμή σήμερα, και χάλασε η μέρα μου.

"στο στήθος μου η πληγή ανοίγει πάλι..."
Κι υπόσχομαι σήμερα εδώ, στον εαυτό μου, να μην ασχοληθώ ξανά μαζί τους.
Delete. Ήταν η τελευταία σήμερα φορά.
Χρειάστηκε γαλήνη η ψυχή μου σήμερα...
Έτσι λοιπόν, τα παράτησα όλα και όλους.
Έκλεισα και το κινητό...
Άφαντη, κι ας με ψάχνουνε…
Στην πολυθρόνα του γραφείου όλη μέρα, με μουσική.
Ό, τι πρόλαβα άκουσα κι ό, τι μου άρεσε…
Θεραπευτικά...

Την Aida – Triumphal March,
Το χορωδιακό των σκλάβων απ’ το Nabucco,
Puccini – la boheme και την Tosca με τον Caruso
Τον Κουρέα της Σεβίλλης – Pavarotti και
Την Carmen με τη Μαρία Κάλλας - l’ amour est un oiseau rebelle (tres rebelle!), το τραγούδι του toreador,
Pavarotti, Bryan Adams, Andrea Bocelli “all for love”,
Τον Pavarotti στο ‘O Sole mio, και θυμήθηκα τον θείο μου τον Κώστα, που το τραγούδαγε με τη βαρύτονη φωνή του, στην αυλή του σπιτιού του, στην Κοκκινιά,
Την ουβερτούρα από τους “γάμους του Figaro”,
Madame Butterfly με την Κάλλας και τον di Stefano,
Placido, Carreras, Pavarotti μαζί, σε κάτι πιο εύκολο, αλλά υπέροχο, «la vie en rose»,
Traviata με την Κάλλας και Traviata με Monserrat Caballet,
“La donna e mobile”,
Rigoletto με τον Καρούζο, Rigoletto με τον di Stefano,
Και βέβαια, την Casta Diva από τη Νόρμα.

Μετά έβαλα Amstrong «what a wonderfull world”,
Billy Holiday – Amstrong “summertime”,
“hello dolly”, Amstr. – Streisand,
“moon river”, “when the Saints go marching in”,
Ella Fitzgerald “la vie en rose”,
Amstr. “only you”, “c’ est si bon”, κι ακόμα δεν τελείωσε το βράδυ…

Την χρειάστηκα αυτήν την ανάσα σήμερα.
Ηρέμησα λίγο…
Μακάρι, να μπορούσα να σου πω, δυό λέξεις…
Ανάσες ζωής, για μένα θα τανε...

Τι ψυχή, καπετάνιε μου, έχουνε δυό λέξεις; Να, όμως, που έχουνε...
Αύριο, όλη η μέρα είναι με δουλειά. Απ' το πρωί... Κυριακή της Ορθοδοξίας, γαρ...
Θα μαζευτώ νωρίς, το απόγευμα…

Πιστά.