Παράπονο...

"Πόσο

διάφανοι γίνονται

εκείνοι

που αγαπούνε ..."

"Ώσπου, ένα Μάρτη,

συνέβη κάτι εξαιρετικό. Κάτι, τόσο μα τόσο εξαιρετικό, που ακούστηκε σχεδόν σ’ όλο το γαλαξία, ανάμεσα στα εκατομμύρια , τα δισεκατομμύρια και τα τρισεκατομμύρια τ’ αστέρια.
Εκείνο το Μάρτη, το παιδί είχε τα γενέθλιά του. Ήταν λίγο ανόρεχτο και λίγο θλιμμένο. Έτσι ήταν πάντα το μήνα που είχε τα γενέθλιά του. Λίγο θλιμμένο.
Όλοι του οι φίλοι απ’ τους γύρω πλανήτες, του έγνεψαν τις ευχές τους. Η φίλη του η κόκκινη αλεπού, για να του δείξει τη στοργή της, έτριψε τη μουσούδα της πάνω στο βελουδένιο, μακρύ του πανωφόρι. Ο ήλιος, ανέτειλε για χάρη του, ένα ολόκληρο λεπτό νωρίτερα απ’ το προγραμματισμένο, κι εκείνο το ίδιο βράδυ των γενεθλίων, το φεγγάρι, ο φίλος του, ξεπρόβαλλε σα γελαστό ξανθό κεφαλάκι μωρού, πάνω απ’ τις κορφούλες του Υμηττού.
Κανονικά, το παιδί, με όλα τούτα, θα πρεπε να ταν ευτυχισμένο. Όμως, δεν ήταν.

Συλλογισμένο ήταν.
Σκεφτόταν απόψε που είχε γενέθλια, πόσο μονάχο ήταν, μέσα σ’ αυτό το απέραντο σύμπαν.
Σκεφτόταν το γαλαξία με τ’ αμέτρητα αστέρια του, και τους πλανήτες του ήλιου, όπου μπορούσε αν ήθελε να πηγαίνει και να έρχεται, χωρίς ποτέ να συναντάει κανέναν όμοιό του.
Συλλογιζόταν ακόμα, τους ωκεανούς που διέσχισε ετούτο το χειμώνα, τις γαλήνιες θάλασσες, τις έρημες ακρογιαλιές που συνάντησε, τα χιονισμένα έλατα, τις καρυδιές και τις οξιές που καμάρωσε , στις κορυφές των βουνών.
Κι είχε μια θλίψη το πρόσωπό του.
Και μιάν έγνοια…"

Πόσο διάφανοι γίνονται εκείνοι που αγαπούνε!