Τετάρτη, Μαρτίου 07, 2007


Paul Eluard
.
.
Il y a des mots qui font vivre
Et ce sont des mots innocents
Le mot chaleur le mot confiance
Amour justice et le mot liberté
Le mot enfant et le mot gentillesse
Et certains noms de fleurs et certains noms de fruits
Le mot courage et le mot découvrir
Et le mot frère et le mot camarade
Et certains noms de pays de villages
Et certains noms de femmes et d'amis.
.
.
.
.
Μικρό κομμάτι από μυθιστόρημα

Εκείνη, δεν είναι ήσυχος άνθρωπος. Ποτέ δεν ήταν.
Τα διαβάσματα από παιδί, είναι ίσως που την ξεσήκωναν...
Ο Καζαντζάκης, οι Γραφές, οι ποιητές.
Ούτε φαντάζεται κανείς, πόσο μπορούν να ξεσηκώσουν ένα ήσυχο παιδί οι ποιητές…
Αντάρτη μπορούν να το κάνουν…
Οι ψαλμοί, ο Ιώβ, το άσμα ασμάτων, η Αντιγόνη, η Αντιγόνη, η Αντιγόνη, η Αντιγόνη…
Η Αντιγόνη με το μοναχικό της θάρρος.
Κολλάς εκεί για μια ζωή…
Και στο μοναχικό
Και στο θάρρος...

Χρόνια παιδιάτικα,
γραμμένο στο προσκέφαλό της :
«πατρός τε και μητρός τε
και των άλλων προγόνων
απάντων τιμιότερον εστί η πατρίς
και σεμνότερον και αγιότερον…»
ώσπου, τον στίχο τον κατέκτησε.
Πέρασε μέσα της και την κατέκτησε κι αυτός.
Αυτή είναι η σειρά.

Κατόπιν,
την παίδεψε πολύ η Ακρόπολη.
Την Ακρόπολη, την έβλεπε πλάϊ της τους χειμώνες, μες στο παράθυρό της.
Ούτε φαντάζεται κανείς, πόσο μπορεί να ξεσηκώσει ένα ήσυχο παιδί η Ακρόπολη…
Η ελληνική, λιτή γραμμή. Η λευκή.
Φουρτούνα μπορεί να κάνει την ψυχή του…

Κάθε καλοκαίρι πάλι, ερωτευόταν τον Υμηττό.
Ίσως κι αυτός την ερωτεύονταν κάποτε…
Ο Υμηττός, με τα μωβ, μυρωδάτα θυμάρια, τις αλεπότρυπες, τη μυρωδιά απ’ τις ξερές πευκοβελόνες και τους σκατζόχοιρους.
Ο Υμηττός την έφτιαξε βουνίσια. Χωριάτικες βουνοκορφές, τραχιές, ολοένα που υψώνονται μέσα της. Δύσβατα…

Και πέρασε παιδί, γερά μυστικά μονοπάτια. Ψαξίματα εσωτερικά, όπου κανείς δεν είχε πρόσβαση. Απολύτως κανείς.
Μικρό κορίτσι, ήθελε να πάει στην Αφρική, να δουλέψει κοντά στον Ραούλ Φολλερώ.
Θαύμαζε πάντα τον Δον Κιχώτη, μα σίγουρα, εμπιστεύονταν περσότερο τον Σάντσο.
Πάταγε πάντα σταθερά στα δυό ποδάρια της.

Πατάει πάντα σταθερά.
Πιο σταθερά, δε γίνεται.
.
.
.
.
.
Μου επιτρέπετε
να σας μεταφράσω το ποίημα
του Eluard?
.
.
.
Υπάρχουν λέξεις που σε κάνουν να ζεις
Λέξεις αγνές
Η λέξη ζεστασιά, η λέξη εμπιστοσύνη,
Αγάπη, δικαιοσύνη και η λέξη ελευθερία
Η λέξη παιδί και η λέξη καλοσύνη
Και κάποια ονόματα από λουλούδια
Και κάποια ονόματα από φρούτα
Η λέξη κουράγιο, η λέξη ανακαλύπτω
Και η λέξη αδερφός και η λέξη σύντροφος
Και κάποια ονόματα από τόπους κι από χωριά
Και κάποια γυναικεία ονόματα κι ονόματα φίλων.

5 σχόλια:

Unknown είπε...

... και μια ελληνική, πανάρχαια λέξη, που δεν την ξέρεις, μα εκείνη σε ξέρει. που την ακούς μα είναι τραγούδι, για να μην την καταλάβεις, και την κυνηγάς, μα αυτή δε σου δίνεται ποτέ.
έ-λέ
ά-λή
θεια και ελευθερία.

την καλησπέρα μου. σε όλα μέσα, μα τον υμητό δεν τον γνώρισα, μόνο μια επίσκεψη τυπική στην καισαριανή. μια φωτογραφία ασπρόμαυρη. μετά τον έχασα. δε γύρισε ποτέ...

quartier libre είπε...

πώς γίνεται, καλή μου,
και το ό, τι γράφεις, το πιό μικρό, γίνεται αυτόματα ένα μικρό λογοτέχνημα;
ακόμα και οι δυό σειρούλες...
μακάρι να μπορούσα κι εγώ.

στο μεταξύ, έχω μπλέξει...
σε οικοδομές οικοδομικά προσπαθώ να μάθω, και μηχανολογικά, κηπευτικά,καθαριστικά, λογιστικά, διοικητικά,διαχείρηση ανθρώπινων πόρων, και ό, τι σκατό φαντάζεται κανείς...

αν δε θες να διαχειρίζεσαι μιά μιζέρια και μιά γραφειοκρατία, και να σε κοροϊδεύουν οι εργολάβοι κ.τ.λ., πρέπει το μισό χρόνο, να είσαι έξω, στο δρόμο, μέσα στους ανθρώπους, τα προβλήματα να τα βουτάς και να στενάζουνε.
δεν το καταφέρνω καλά, ακόμα.
προς το παρόν, αυτός που στενάζει, είμαι εγώ.
υπάρχουν ιδέες και άνθρωποι για βοήθεια... παιδεία, πολιτισμός, θέατρο, σινέ, δραστηριότητες, προγράμματα, γειτονιές, να βγουν λιγάκι οι άνθρωποι από τους καναπέδες και την τηλεόραση..
περπατάει εξαιρετικά δύσκολα όμως. κι αργά σαν τον κάβουρα. μιά πετρούλα κάθε φορά...

τρομερό το πρόβλημα της ανεργίας των ανθρώπων. σε γονατίζει...
και
δεν τα πάω καλά με τη διαχείρηση προσωπικού άγχους.

σκέφτηκες ό, τι είπαμε για το Λ. Παν.;
Μακάρι να σε ενδιέφερε...

τα βράδυα κάθομαι και διαβάζω, κι όσο δεν κλείνουνε τα μάτια μου ακονίζω την ατάλαντή μου πένα.
αυτό είναι η ουσία όλων...
γράφε μου όταν μπορείς, είναι ένα αληθινό στήριγμα.
είμαι εδώ...

Unknown είπε...

πότε θα τα για τα κοινά που μας ενδιαφέρουν, ενδεχομένως και το λ.π.;
ε; πότε;
α, και να ρωτήσω: πόσες ώρες έχει το δικό σου εικοστετράωρο;

quartier libre είπε...

μπορώ ανά πάσαν στιγμή.
άρα,
όποτε μπορείς εσύ.

quartier libre είπε...

ας έμενε κοντά μου ένας φίλος απόψε...
να μου πει μιά κουβέντα...
πού πήγατε όλοι, απόψε;