"Προσανατολισμοί"
Ελύτης

"Πιστέψαμε τα Βήματά μας

-ζήσαμε τα Βήματά μας-

είπαμε τα Βήματά μας

άξια."

.

.

"... οι ώρες έρχονται

που αγάπησαν

τις ώρες μας"

Α.Κ.

.

.

Ο ίδιος πάντοτε μικρός καναπές.

Άκουσες ποτέ, λόγος να γίνεται

για "στοργικό καναπέ"; για "καναπέ ανήσυχο"; για "καναπέ τρυφερό"; για "Αυγουστιάτικο καναπέ";

Όχι φεγγάρι! Καναπέ.

Ξέρεις,

αυτός ο ίδιος,

ο γωνιασμένος άντικρυ στην απέραντη θάλασσα...

Το καλοκαίρι, μιά μέρα ολόκληρη, την είχε αγκαλιά.

Την άφησε να γείρει πάνω του.

Την τύλιξε με προσοχή γερά στα μπράτσα του, κι αφουγκραζόταν σιωπηλός, πονετικά, ώρες ολόκληρες, το σιγανό βογκητό της

και το κλάμα.

Αυτός, ο ίδιος μικρός καναπές, γνώριμοι πιά,

έμπειρος πιά,

τώρα την αγκαλιάζει ήσυχος.

Κι εκεί έξω η θάλασσα, φουρτουνιασμένη γαλήνη, φωτεινή, σταθερή,

μία οδός,

κατεύθυνση μία,

προορισμός ξεκάθαρος.

.

Η οδός της θάλασσας οδηγεί

σε ξωκκλήσι αλειτούργητο

στην άκρη στα βράχια,

στις ερμιές

όπου ακοίμητες οι αστροφεγγιές σεμνύνονται

να γίνει μ' ευλάβεια

λειτουργιά.

μπλέ

το κύμα

ο ουρανός

ο πηλός

κι οι κορφές, το ξημέρωμα