Σάββατο, Απριλίου 14, 2007

ήμερο κίτρινο!
μαύρες ρίγες
.
ρόζ τριανταφυλλί
.
.
.


Μη!
όχι σκιά της Γής,
μη μου καλύψεις το κίτρινο!
άσε να βλέπω μιά στάλα φώς,
να ημερεύει η νύχτα
.
.
.




κουτιά από χαρτόνι
να περνάν οι σκιές,
τζάμια με φούμο
να μας εξ ημερώνεις την τύφλωση
.
.
.


την είδαμε στην παγερή πλατεία
μ' έναν αριθμό στο άσπρο της το χέρι
με κίτρινο άστρο στην καρδιά
να ημερέψει το θηρίο
ο άνθρωπος


δώσε μιά ελπίδα
σαν κίτρινη μικρή φλόγα,
να ημερέψει η απόγνωση
.
.
.


...βέρα στον καρπό...
μονάχα εσύ θα ξέρεις
πώς ημερεύει ο Άδης...
.
.
.

Rouen, la cathedrale

κι η πύλη με το παλιό ρολόϊ
και τις ruelles...
πώς να ημερέψεις τέτοιο φως;
.
.
.

Tournesols en Provence

ημερωμένα τ' ατίθασα,
όλα στραμμένα σε κατεύθυνση μία
και προορισμό τον ήλιο
τον ηλιάτορα


ψηλά να κοιτάς!
όχι τις ελιές...
το άπλετο κίτρινο
που ημερεύει το Νότο
.
.
.


κίτρινο ύφασμα με λουλούδια
απαλό σαν ατλάζι,
να ημερεύει το μαύρο
και το άσπρο
.
.
.


το φιλί
που ημερεύει τα κίτρινα

... να σούρνωνται ημερωμένα
στο βρεγμένο χώμα
εκεί, στον Άη Δημήτρη

τα πανσεδάκια μου
στο ήμερο πήλινο

βαλσαμόχορτο
... σα βάλσαμο ήμερο όνομα!

κρόκος

ασφάκα
στην Οίτη!
πώς μ' ημερεύουν τα βουνά!

ασφόδελοι

... δεν έχει ασφοδίλια,
μενεξέδες, μήτε υάκινθους...
είπε ο Στρατής Θαλασσινός,
ανάμεσα στους αγάπανθους

.
.
.

champ de blé
πώς να ημερέψει η πείνα της Γής;


πώς να ημερέψει η πείνα
με τόσα "κοράκια" να πέφτουν
πάνω στη Γη των Ανθρώπων;
.
.
.


"στη συνείδηση
έσταξα λεμόνι"
πώς να ημερέψει τούτος ο κόσμος;
.
.
.


... βαριά μαύρα σύννεφα, ζωσμένη κίτρινες αστραπές,
ανέλπιδα κι ανένδοτα παλεύοντας
με το φως και με το σκοτάδι, η ψυχή μου.
Θα τη δεις,
θα τη ζυγιάσεις ανάμεσα στα σπαθωτά φρύδια σου
και θα τα κρίνεις.
.
.
.

πώς να ημερέψουν τα παράλια
της Άγιας Ιωνίας;

και τα ερημωμένα χωριά;

και τα έρμα, εγκαταλειμμένα δέντρα;
.
.
.



κι εκεί καταλήγουμε πάλι !
στο ημέρωμα των αλόγων
που καλπάζουν στα σιταροχώραφα

-en Bretagne
τα είδα να καλπάζουν
μέσα στη θάλασσα!-
Άγρια άλογα.
Ατίθασα .
Ανυπόμονα.
Ορμητικά.
Περήφανα.

4 σχόλια:

Τίποτα είπε...

Που λες, quartier libre, μπήκα σε σένα κάνοντας κλικ σε μια παραπομπή του Μίχου για τον Αυξεντίου, θυμάσαι; Διάβασα τη συγκεκριμένη, όμως δεν έκανα τον κόπο να διαβάσω τα προηγούμενα. Μπήκα άλλη μια φορά, είδα τα λουλούδια σου, δεν το σπουδαιολόγησα. Πάτησα θυμάμαι και κάτι κουμπάκια δεξιά, το ένα μ' έβγαλε σε γαλλικά που δε γνωρίζω, το άλλο σε κάτι συνταγές, λέω μπα, δεν είναι εδώ για μένα. Ωστόσο, σιγά σιγά, άρχισαν να παρακολουθώ τις φωτογραφίες σου και τις λεζάντες σου κι άρχισα να διαβάζω συστηματικότερα κι εκείνο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι πως γράφεις στο πουθενά και δε σε νοιάζει και συνεχίζεις και γράφεις. Κι ύστερα ήρθε κι εκείνο το "φτιάχτηκε για τις νύχτες της ανάγκης" και μ' αποτελείωσε.
Αυτά τα παραπάνω για να ξέρεις πως δε γράφεις στο πουθενά.
Σ' ευχαριστώ.

quartier libre είπε...

Δεν ξέρω τι να πω...

Περιστασιακές ήταν οι συνταγές -
έχω έτοιμο ένα βιβλίο με καλές προσωπικές συνταγές και διάφορα σχόλια, απ’ όλα τα χρόνια
-μ’ άρεσε πολύ να δημιουργώ και να φτιάχνω με τα χέρια μου πράγματα παραδοσιακά, ποτά κ.τ.λ., όμως τα χω παρατήσει, εδώ κι ένα περίπου χρόνο. Κανένα κέφι... Έχω πολλούς μήνες να ασχοληθώ, εκτός από κείνη την παραμονή Πρωτοχρονιάς, εξ ου και οι συνταγές που είδες !

τα λουλούδια, αντίθετα, σε βοηθάνε κάπως να εκτονώνεις τον εκνευρισμό, τα προβλήματα και το άγχος σου, γιατί όταν τα φροντίζεις, δε θέλουν να σκέφτεσαι... έτσι, έγινα λιγάκι «επίμονος κηπουρός» (smile)

όταν προλαβαίνω να γράψω,
λες, «γράφω στο πουθενά»...
ίσως τελικά, έχετε δίκιο!
Ίσως γράφω στο πουθενά.
μακάρι να ξερα, στ’ αλήθεια...
το ίδιο μου λένε κι οι πέντε-έξι κολλητοί μου. Οι δοκιμασμένοι, παλιοί μου φίλοι εννοώ. Κυνικοί. Ρεαλιστές.
«γράφεις στο πουθενά!»...
Και με πιέζουν, με χίλια λογικά επιχειρήματα, να τα κλείσω.
Κι όπως σωστά παρατηρείς, εγώ συνεχίζω, ως επίμονος καλλιεργητής (δεύτερο smile)

Το blog φτιάχτηκε από δική μου ανάγκη.
Με σοκάρει μερικές φορές αυτή η δραστηριότητα! Ασχολούμαι στη ζωή με εντελώς πεζά, σκληρά, στεγνά και προσγειωμένα πράγματα, πάταγα πάντα σταθερά στα πόδια μου, ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν είχα σκεφτεί να βγάλω προς τα έξω ό, τι είχα στο μυαλό μου και δεν το κάνω με καμιά ευκολία... ίσα-ίσα, με μεγάλη συστολή το κάνω (όσο κι αν αυτό, δε φαίνεται...)

Αυτά.
Ευχαριστώ.

Χαιρετώ.

Cle Petridou είπε...

Je me sens tres bien ici! Αύριο θα σε ψάξω περισσότερο γιατί τώρα πρέπει να τα κλείσω.

A bientot

quartier libre είπε...

αφού είσαι φίλος,
σου ζητάω
(σε παρακαλώ)
να μείνεις.

μήπως βρήκαμε τα λόγια απ' το τραγούδι
"όνειρα ζαχαρωτά";