Αχ, τι την κάνετε και βγάνει απόψε... Αχ, τι...

Τα χρόνια της ασφάλειας.
"Πώς δεν ξέρεις τίποτα;" ρώτησε ο μπάτσος. Τι μπάτσος δηλαδή... Επικεφαλής του "φοιτητικού τμήματος" στην ασφάλεια ήταν ο Λ. "πώς δεν ξέρεις τίποτα"; "πώς δεν τους γνωρίζεις"; σε είδανε ξαφνικά στην οργάνωση και είπανε "ωραία είν' αυτή η άγνωστη, μας κάνει για μπουμπουλίνα";
έτσι, της έμεινε κατόπιν το παράνομα. σαν πέρασαν τα σιδερένια χρόνια, οι φίλοι τα κουβέντιαζαν καμμιά φορά, και γέλαγαν με το περιστατικό. μερικοί, ακόμα τη φωνάζουν χαϊδευτικά "μπουμπουλίνα".
κι η αλήθεια είναι, δως της, της μπουμπουλίνας βήμα κι ευκαιρία, να τσακίσει με φωνή στεντόρεια ό, τι εκείνη νομίζει βρώμικο κι αντικοινωνικό.
ευκαιρία μόνο δώς της και κάτσε από μιά μεριά να βλέπεις...
ένα πράμα μην της πεις, μονάχα της μπουμπουλίνας:
ν' απαγγείλει δημόσια, ποιήματα και να χει θεατές...
δεν είν' αυτή για τέτοια... δεν ξέρει απ' αυτά... θες να πεθάνει από ντροπή;
αυτή είναι μονάχα να βρει μιά γωνιά, να κάθεται ήσυχα, σιωπηλά, ν' ακούει εσένα να διαβάζεις.
μονάχα εσύ θα διαβάζεις.
αυτή ήσυχη στη γωνιά, να προσπαθεί να γράψει τα ορνιθοσκαλίσματά της και ν' ακούει.
και που γράφει "σχεδόν δημόσια", σε σένα το χρωστάει. "ανάγκη τέχνας κατεργάζεται". η ανάγκη της επι κοινωνίας, δηλαδή...

Έτσι κι απόψε.

"είμαι ένα τίποτα", έλεγε και ξανάλεγε μέσα της, σαν άκουγε τους άλλους ν' απαγγέλουν τα γραφτά τους. "είμαι ένα τίποτα. θα σταματήσω τα ορνιθοσκαλίσματα και θα καθίσω σοβαρά να δουλέψω, σοβαρά να γράψω"...

σοκ έπαθε.

"χρειάζεται πραγματική δουλειά, Θεέ μου... να ξεφοβηθεί πρέπει. να ξεντραπεί πρέπει. να μην τσιγκουνεύεται τα λόγια, πρέπει. να γίνει πιό αλαργινή. να τα χωρέσει όλα."

βρέστε, παρακαλώ, εκείνο το ποίημα το "αγκάθι", του Πούσκιν. πού να το βρω;

"δεν είμαστε συγγενείς εξ αίματος, γι αυτό ο δεσμός μας είναι τόσο στερεός", διάβασε ο Μπ. Δ., και της φάνηκε εξαιρετική απάντηση, σε όσους αναρωτιούνται για τον α' βαθμό συγγένειας. μόνον ένας ποιητής μπορούσε να δώσει τέτοιαν αληθινή απάντηση!

κι η Κατερίνα Αγ. Ρ.:

"...τη μέρα

που ήμέρεψε η αγριωπή θηλυκιά

μέσα μου"

αυτή τη μέρα, που ήταν σα να την γέννησε... την ψυχή της σα να ξαναγέννησε... και είπε : "πάψε να κρύβεις πιά, τα μέσα σου, πλάϊ μου ακούμπησέ τα"

Hélène διάβασε:

"το τσάϊ σας, κύριε, στο ξένο ποίημα"

"Αδωνης"

και πάλι Μπ. Δ., διάβασε:

"το φαντάστηκα";

όχι, Άσπα, μη φοβάσαι για μένα.

ΔΕΝ το φαντάσθηκα!

τίτλοι του τέλους:

ΠΗΡΕ ΑΕΡΑ Η ΨΥΧΗ !

καληνύχτα