Σκέφτομαι σοβαρά
να ενεργοποιήσω την παλιά μου ταμπακιέρα.
Εκείνη τη χαρούμενη, με τη Μαίριλυν απ’ έξω, να γελάει με τα μάτια μισόκλειστα και το αθώο, λάγνο, παιδικό της χαμόγελο. Το κεφάλι πίσω ελαφρά ριχτό, κι οι ώμοι γυμνοί, λίγο μπροστά, μια ιδέα ανασηκωμένοι.

Μ’ αρέσει το τελετουργικό.
Ανοίγεις το πακέτο τον άσσο σκέτο, άντε καμιά φορά και για αλλαγή τα BENSON που μυρίζουν όμορφα. Βαρύπιοτα. Τα βγάζεις ένα-ένα και τα τοποθετείς στην ταμπακιέρα με τη σειρά.
Για αναπτήρα, ούτε λόγος... Κουτί σπίρτα κανονικά, κλεμμένα από κάπου, δανεισμένα, χαρισμένα, αγορασμένα στα περίπτερα, ξύλινα σπίρτα πάντως, να μυρίζουν ξύλο και μπαρούτι, να παίρνουν φλόκο, να σου καίνε και τα δάχτυλα.
Σκέφτομαι να το ξαναρχίσω, το κομμένο ακριβώς δέκα χρόνια φέτος.
Εντάξει, όχι πολλά, τρία - τέσσερα τσιγάρα την ημέρα, έτσι, για να σπάει που και που η ένταση, μια γερή ρουφηξιά, μια καλή μυρωδάτη στιγμούλα.
Μικρή απόλαυση.
Το σκέφτομαι...