Νικηφόρος Βρεττάκος

.

Μαζεύω τα πεσμένα στάχια

.

Mαζεύω τα πεσμένα στάχια

να σου στείλω λίγο ψωμί,

μαζεύω με το σπασμένο χέρι μου

ό τι έμεινε απ' τον ήλιο

να σου το στείλω να ντυθείς.

'Εμαθα πως κρυώνεις.

.

Την πράσινή σου φορεσιά

να την φορέσεις την Λαμπρή!

Θα τρέξουν μ' άνθη τα παιδιά.

Θα βγούν τα περιστέρια,

κ' η μάνα σου με μια ποδιά, πλατιά, γεμάτη αγάπη!

.

Πάρε όποιο δρόμο,

όποια κορφή,

ρώτα

όποιο

δένδρο

θέλεις

Μ' ακούς;

.

Οι δρόμοι όλης της γης

βγαίνουνε στην καρδιά μου!

Μην ξεχαστείς κοιτάζοντας το φως.

Τ' ακούς;..

Ναρθείς!

.

.

.

.

.

Κώστας Βάρναλης

.

Οι πόνοι της Παναγιάς

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;

Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;

Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.

Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,

που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

.

Συ θα χεις μάτια γαλανά, θα χεις κορμάκι τρυφερό,

θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,

από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.

Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.

Εσύ νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος ή προδότης.

.

Tη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,

να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό

να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,

κ' ύστερα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ

που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι

.

Kι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,

χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!

Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!

Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.

Χίλιες φορές να γεννηθείς,

τόσες θα σε σταυρώσουν!