Σάββατο, Μαΐου 26, 2007

ΚΑΤ' ΕΞΑΙΡΕΣΙΝ
θα γράψουμε σήμερα
.
.
-δεν μπορεί να γίνει αλλιώς...-
.
.
σε τρυφερό ροζ
.
.
Signature
A.K.
Λοιπόν, μικρή μου, θέλεις να παίξουμε;
θέλεις;
Μάνα είμαι, πολλά παιχνίδια έχω παίξει με τα παιδιά μου
πολλά παιχνίδια έπαιξα και με τα παιδιά του ξένου κόσμου
-που δεν είναι ποτέ ξένα παιδιά-...
θες, καρδούλα μου, να σου πω;
έχουμε και λέμε:
.
όταν είμαστε εμείς παιδιά, παίξαμε πολύ!
ομαδικά παιχνίδια, σχεδόν πάντα.
κρυφτό, κυνηγητό, η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει, φεγγαράκι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ, γύρω-γύρω όλοι στη μέση ο Μανώλης, πούντο-πούντο το δαχτυλίδι ψάξε-ψάξε δε θα το βρεις, ένα λεπτό κρεμμύδι γκέο βαγκέο, μέλισσα-μέλισσα, στρατιωτάκια αμίλητα ακούνητα κι αγέλαστα, κουτσό, πόλεμο, παίζαμε τους δασκάλους, παίζαμε τους γιατρούς, ρολογά-ρολογά τι ώρα είναι;, παίζαμε και ξύλο, με σφεντόνες, τους χασάπηδες που κρεμάγανε στα τσιγγέλια τις μέλισσες (τα χουμε ξαναπεί αυτά), όταν μεγαλώσαμε λίγο και πονηρέψαμε, μας άρεσε να παίζουμε μπουκάλα κι έπειτα σκάκι, φιδάκι, ντόμινο, μονόπωλη, τρίβιαλ, σκραμπλ, χαρτιά.
.
Λοιπόν, σήμερα, ψυχούλα μου, θα σου δείξω ένα τρο -με -ρό παιχνίδι, που παίζαμε πολύ μικρά παιδιά, ίσως από τριών, ως έξι χρονών. αυτό:
.
πάμε στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, δίνουμε, ας πούμε, μισή δραχμούλα (πού να θυμάμαι τώρα...), κι αγοράζουμε ακριβώς,
μα ακριβώς,
τις ζωγραφιές που βλέπεις, αυτές, με τ' αγγελάκια.
.
.


Παίρνει η μαμά μας ένα ψαλίδι και μας κόβει χωριστά, μία μία ζωγραφιά.
Έπειτα, παίρνουμε ένα βιβλίο και κρύβουμε τις ζωγραφιές, ανάκατα, μες στις σελίδες του.
Μετά καθόμαστε εσύ κι εγώ απέναντι και ξεφυλλίζουμε η κάθε μιά με τη σειρά της, το βιβλίο.
Μιά σελίδα εσύ, μιά εγώ.

Όποιος στη σελίδα του βρει ζωγραφιά, την παίρνει δική του.
Κερδίζει, όποιος μαζέψει τα πιό πολλά αγγελάκια.

Συνεχίζουμε ξανά το ίδιο παιχνίδι, με άλλη κάρτα όμως, αυτήν την κάρτα, με τις κούκλες.
Πάλι, μία σελίδα εσύ, μία εγώ.
Όποιος μαζέψει τις πιό πολλές ζωγραφιές, κέρδισε.


Ε, καλά, τώρα...
Βέβαια εσύ θα κερδίσεις, ψυχή μου.

.
.
κουράγιο σ' όλους μας έδινες

12 σχόλια:

sinnefo rain είπε...

Τι όμορφο παιχνίδι με τις ζωγραφιές και τα αγγελάκια, τι γλυκιά νοσταλγία, και ήρεμη μελαγχολία. Σάββατο μετά τη δουλειά και λίγο καφέ για να κυλήσει η μέρα,σου χαρίζω αυτό:

Ίσως να μην υπάρχει καμιά μοναχική αίσθηση πιο υπέροχη από έναν ύπνο στο χορτάρι ή στο άχυρο, με ένα δέντρο να κρύβει τον καυτό ήλιο, με την αίσθηση από το απαλό αεράκι που φυσάει στην απέραντη ατμόσφαιρα, και τον ουρανό να απλώνεται από πάνω προς όλες τις κατευθύνσεις.

Με αγάπη, και να γελάς πολύ και δυνατά, αυτό θα σου το λέω συνεχώς.

quartier libre είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
quartier libre είπε...

κατά λάθος μου σβήστηκε η προηγούμηνη πρότασή μου


"έφυγε" ένα παιδί, Nef.,
ένα κοριτσάκι

sinnefo rain είπε...

Το διάβασα στο λεχ μόλις τωρα, και μπηκα και στο blog της Αμαλίας. μονο δάκρυα, και να έχει εκεί που θα πάει καλό δρόμο, κάποιος να της δείξει το μονοπάτι, το μονοπάτι που δεν έχει γυρισμό...

Unknown είπε...

κι εσύ, σα μάνα πραγματική, στάθηκες μαζί της να παίξεις...
σε θαυμάζω, θαυμάζω την υπομονή, τη σταθερότητα, το πώς αντέχεις τον πόνο.
παιδιά, κάτι διάβασα για πρώτη ιουνίου.
για το φακελλάκι και τα λοιπά.
ας το διαδώσουμε.
να γράψουμε κάτι αφιερωμένο στην αμαλία αυτή τη μέρα.
είσαστε;

sinnefo rain είπε...

ok μεσα

sinnefo rain είπε...

εβαλα και έγω κατι στο blog μου για την Αμαλία

Τίποτα είπε...

Μισή δραχμούλα, ναι, ένα πενηνταράκι. Κι αυτές και άλλες ζωγραφιές, αλλά για την περίπτωση, ειδικά αυτές.
Eξαιρετική επιλογή που φωνάζει τη δική σου ευαισθησία, quartier libre.
Τι γίνεται, γμτ, εκεί πάνω; Βλέπουν, δε βλέπουν; Γνωρίζουν ή όχι; Πόσο θα 'θελα να με βεβαιώσει κάποιος πως ναι.
Κι από την άλλη, εμείς που εδώ κάτω βλέπουμε; Τι κάνουμε; Δεν ξέρω, δεν ξέρω, δεν ξέρω...

ange-ta είπε...

Σήμερα Κυριακή, είπα να κάνω μία επίσκεψη στην quartier libre!
Σε διαβάζω βέβαια στη σαλονάρα της Αμπθας μας, αλλά άλλο ως επισκέπτης, άλλο σαν οικοδεσπότης.
Τα παιγνίδια που αναφέρεις τα θυμάμαι ένα - ένα. Ξέχασες το ξυλίγκι, μάλλον και πολλά άλλα που δεν μου έρχονται τα ονόματά τους στο μυαλό μου.
Σήμερα τα παιδιά έχουν να πάνε γαλλικά, αγγλικά, πιάνο, χορό, για να ξεφύγουν από το διαμέρισμα.
Αν έχεις τα χρήματα. Αλλως τας στοιβάζεις μπροστά στην τιβί και χαλάνε όλα ομαδικά και αδιόρθωτα.
Τώρα, γιατί να γρινιάζουμε Κυριακάτικά;
Καλό Κυριακοδεύτερο quartier libre!
Θα περάσω και από της φίλης μας της Αμπθα, να πώ ένα γειά. Μας έχει γίνει, σιγά - σιγά μία ωραία συνήθεια.

quartier libre είπε...

@ange-ta,
έχω πραγματική χαρά, που έγραψες.
βλέπεις, κρατάω χαμηλά το blog, δεν αλληλογραφώ με πολύ κόσμο, μονάχα με λίγους φίλους, αν και ομολογώ, όταν έχω χρόνο -τις νύχτες- γυρίζω την blogoσφαιρα ανάποδα...
είναι κι αυτή, en grosso modo, οργανωμένη κατά παρέες...
μπορείς να βρεις εξαιρετικά πράγματα εδώ μέσα, αν σ' ενδιαφέρουν οι άνθρωποι...

πραγματικά σ' ευχαριστώ που μπήκες.
καλοδεχούμενη, πάντα ευπρόσδεκτη, αγαπητή.

Unknown είπε...

προς ανζε-τα

καλά, έ, αν εγώ έχω σαλονάρα, εσύ έχεις υπουργείο!!!!!

quartier libre είπε...

Τετάρτη 30/5

τι ήθελα σήμερα και το ξαναδιάβαζα;
"...η υπομονή, η σταθερότητα, το πώς αντέχεις τον πόνο..."

fragile, λέω...