τίποτα a dit :

Ε, δαχτυλίδι μου χρυσό
και βελουδένιο μου κοντό
ομπρέλα μου μεταξωτή
που 'χες τον ίσκιο τον παχύ
κι αποσκιαζόμαστε κι εμείς.

Σου στέλνω χαιρετίσματα
μ' ένα κουτί λεβάντα
να λούζεσαι βράδυ πρωί
να με θυμάσαι πάντα.

Κι άλλο

Για ιδέστε τον παλιό-Χαρο
πού 'ρθε να ξεπεζέψει
στου μαθημένου την αυλή
στου πικραμέν' την πόρτα.

Κι άλλο

Άνοιξε χείλι μου πικρό
γλώσσα φαρμακωμένη
και πες το λόγο που ήξερες
και που σουν μαθημένη

Κι άλλο

Μάνα, στο περιβόλι μας
και στις αμυγδαλιές μας
εκεί, μάνα, καθόμουνα
και κένταγα μαντήλι.

Εκεί περάσαν τρεις αητοί
και τρεις καλοί λεβέντες.
Ο ένας με μήλο με βαρεί
κι άλλος με δαχτυλίδι
κι ο τρίτος ο μικρότερος
μια πιστολιά μου ρίχνει.

Το μήλο, μάνα, τό 'φαγα,
το δαχτυλίδι τό 'χω,
την ασημένια μπιστολιά
'δω στα πλευρά την έχω.

Από τα Μανιάτικα Μοιρολόγια.
Συλλογή-εισαγωγή-σχόλια της Βούλας Δαμιανάκου.
Επικαιρότητα, 1997.

10:16 μμ